~Στο λίκνισμα του αέρα
που με αγγίζει δειλά~
Στο ταγκό της δύσης δεν θα 'μαι ποτέ οδηγός
Με τρομάζουν βλέπεις τα έντονα χρώματα, τα εκκεντρικά
Και άφησα την ρυθμικότητα να κυλήσει αναίμακτα από το κορμί μου
Ο ρυθμός της ψυχής έχει αφεθεί στον αέρα
Ελκυστική η δειλία του να σε αγγίζει κρυφά
Κι η καρδιά δεν χορεύει
Η τελευταία ηλιαχτίδα ψηλαφίζει το σώμα μου
Λίγο πριν την δειλη
επιχειρεί να χρωματίσει τα βήματα στη σιωπή
Ένας ύπνος γλυκός στον ρυθμό των χρωμάτων της
Στην αγκαλιά της θα μάθω
να αναπνέω
τον αέρα που δομώ
Και θα ψιθυρίσω στην ηλιαχτίδα πως μπερδεύτηκε
Πως εγώ δεν έχω παλέτα, δεν έχω χρώματα
Δόθηκα βλέπεις στον ρυθμό ενός τανγκό
Εγώ δεν έχω πρόσωπο
Δεν είμαι η κόρη
Δεν είμαι ο γιος
Αφέθηκα κι είμαι ο αέρας
Ο αέρας σ' έναν κόσμο νεκρό
Ηλιαχτίδα μου σε εκείνη την δύση
Δάνεισε λίγο χρώμα
στο ταγκό - οδηγό
Δώσε στην καρδιά μου ρυθμό
Και υπόσχομαι θα μάθω να ζω
να αγαπώ τα βήματα ενός αέρα
στον τελευταίο σου χορό
...
"Να είσαι ο αέρας
σε έναν κόσμο που υποφέρει" -n
12-13/04/2020
YOU ARE READING
Στα Άδυτα των Σκέψεων
Poetry~Μερικές φορές το μυαλό είναι το πιο επικίνδυνο μέρος για να χάσεις τον εαυτό σου~ Μια βουτιά στα άδυτα των σκέψεων Εκεί όπου δεν υπάρχουν ψέματα Εκεί όπου κρύβονται οι μεγαλύτερες αλήθειες Μήπως φοβάσαι να κολυμπήσεις; Μήπως φοβάσαι τα άδυτα; Μήπ...
