Vluchtgedrag [✓]

Hoofdstuk 20. Bella Italia

"Ik moet helaas gaan." Mijn stem was kalm, net zoals de rest van mijn lichaam. Als ik mijn afspraken had afgehandeld, was het tijd voor een welverdiende vakantie met een prachtige vrouw. Daar keek ik naar uit.

Ze beet op haar lip, keek me aan en knikte ja. Vanavond was ik weer volledig van haar, dat wist Linde net zo goed als ik, maar voor nu moest ik echt naar mijn afspraak.

"Ik wacht op je," reageerde Linde. Ze keek aarzelend, maar we wisten beiden dat dit was wat we wilden. Al sinds onze boottocht was het een onuitgesproken afspraak dat als we echt met elkaar waren, niets belangrijker was dan wij tweeën.

L I N D E

Terwijl Daan weg was, besteedde ik mijn tijd aan het verkennen van onze hotelkamer, het hotel zelf en de kleine straatjes eromheen. Ik dacht aan het afscheid van daarnet. Het was alsof we zonder het uit te spreken tegen elkaar zeiden dat we vanavond echt van elkaar waren en van niemand anders.

Voordat ik de stad in was gegaan, had ik een lange, lichtroze jurk uit mijn koffer gehaald. Het was buitengewoon warm voor de tijd van het jaar, waardoor ik zonder schuldgevoel een ietwat blote jurk aan kon trekken.

In de tijd dat ik door de straten van Livorno liep, ben ik een aantal kleine lokale markten tegengekomen waar voornamelijk groenten, fruit en specerijen werden verkocht. De vele geuren vulden mijn neus en deden mij terugdenken aan toen ik amper tien jaar oud was.

Samen met mijn grootouders van mijn moeders kant was ik naar een markt gegaan waar mijn oma allerlei heerlijke ingrediënten meenam. Eenmaal thuis toverde ze de losse onderdelen om tot een fantastische maaltijd, een die ik niet snel meer vergat.

Ik besloot om ook zelf wat fruit te kopen van de plaatselijke markt. De oudere man die bij de kraam stond verwelkomde mij in het Engels, maar met een zwaar Italiaans accent. Hij haalde zijn pet van zijn gezicht en haalde een hand door de kleine hoeveelheid haar op zijn hoofd. De blik op zijn gezicht was vriendelijk, meer dan dat ik gewend was in Nederland.

Via Terrazza Mascagni liep ik terug richting het hotel waar Daan en ik de aankomende dagen verbleven. Het was moeilijk om aan iets anders te denken dan aan Daan. Hij was continu in mijn gedachten, elk moment van de dag. Was het verkeerd om elke dag met hem door te willen brengen?

De warme wind blies mijn haren compleet door de war, een herinnering dat ik voortaan een elastiekje mee moest nemen. Ik veegde de haren uit mijn gezicht en haalde mijn telefoon tevoorschijn uit het kleine schoudertasje dat ik mee had genomen.

Er was één bericht binnengekomen van Daan die zei dat hij me miste en een andere van mijn zus waarin ze een update gaf over haar zwangerschap.

De afgelopen periode had ik weinig contact gehad met mijn familie, voornamelijk omdat ik mij had gefocust op Daan en op Maartje. Ik had niet de behoefte gehad om daar nog meer gedoe aan toe te voegen van mijn familie. Wellicht was het een goed idee om hen binnenkort weer even te bezoeken. Ik moest heel eerlijk toegeven dat Theo en mijn vader de enige waren in mijn familie wie ik echt miste. Mijn oudste broer en ik hadden altijd al een speciale band gehad en mijn vader en ik leken op elkaar. Bij hen voelde ik me veilig.