Deli Kızın Ayısı

•3.BÖLÜM•

"Üşüyorsunuz burada. Evinize bırakayım sizi." Bora'nın seslenmesine tepki vermeden yaslandığım duvarda kafamı geriye doğru attım.

"Arda abi gelecek birazdan. Sen git istersen."

"Tek kalmayın. Buradayım ben."

Melis ile bir şeyler konuşmaya devam etseler de onları dinlemek yerine gecenin karanlığıyla ahenkli olan şehrin renkli ışıklarını izliyordum.

Göz yaşlarımın ne makyajımı akıtması umrumdaydı ne de yanaklarımda birikip kuruması...

Yaklaşık bir saatten fazladır Sarp'ın yaptığı şeyi düşünüp sinirden ağlamaya devam etmek dışında bir şey yapamıyordum.

Nasıl yapabildiğine anlam verememek dışında hiçbir şey yapamıyordum.

"Güzelim."

Yanıma oturan abimin endişeli bakışlarını görünce çoğalan göz yaşlarımla ona sıkıca sarıldım. Abime şu anda çok ihtiyacım vardı.

"Tamam güzelim ben buradayım."

Saçlarımı okşayıp bana sarılmaya devam ettiğinde hıçkırıklarımı omzuna gizleyip sakinleşmeye çalıştım.

Daha fazla onun yüzünden ağlamak istemiyordum. Daha fazla beni üzmesini istemiyordum.

Abimin çok sinirli olduğunun da farkındaydım. Ama yine de beni üzmek istemediği için sakin kalmaya çalışıp beni iyi hissettirecek cümleler kuruyordu.

Omzundan başımı kaldırıp birkaç saniye öylece durdum.

"Daha iyi misin?" Şefkatli sesine karşılık yutkunup derin bir nefes aldıktan sonra cevap verdim.

"İyiyim abi." Ne kadar yutkunsam da boğazımın gitmeyen kuruluğu sesimin kısık çıkmasına yol açmıştı.

"Melis, Gece'ye lavaboya gitmesinde yardımcı olur musun? Yüzünü falan yıkayıp kendisine gelsin. Ben Sarp ile konuşup geliyorum."

Abimin son cümlesini birkaç saniye sonra idrak edebilmiş ve hemen araya girmiştim.

"Abi. Lütfen eve gidelim."

Konuyu öğrenip öğrenmediğini kestiremiyordum.

Ona mı sinirliydi? Ağlıyor olmama mı? Yoksa her ikisine de mi?

"Benim kardeşimi bir çocuk ağlatacak ve ben onunla konuşmayacağım, bu ayrılığın nedenini öğrenmeyeceğim?!"

Melis'e kısa bir bakış attığımda abime bir şey söylemediğini anlayıp teşekkür edercesine gözlerimi yumdum. Ufak bir tebessümle beni yanıtlarken yanımdan geçecek abimin kolunu tuttum.

"Çünkü tartıştık ve bir anlık sinirle çabucak gerçekleşti. Abi... lütfen, gidelim. Burada daha fazla kalmak istemiyorum."

Öğrenirse çok sinirleneceğini bildiğim için Melis'in bahsettiği kadarıyla yalnızca ayrıldığımızı söylemeyi seçiyordum.

En azından şimdilik... Sonradan nasılsa öğrenecekti .

"Tamam. Tamam. Öyle olsun. Evde konuşalım."

Abim Bora ile konuşarak arabaya giderken ben ise Melis'in koluna girmiş bir şekilde yavaşça lavaboya doğru ilerliyordum.

Yüzümdeki makyajı yıkadıktan sonra yanımda beni bekleyen Melis'e sarıldım.

Ona sarılırken gözlerimi kapatıp "Teşekkür ederim. İyi ki varsın." diye fısıldadım.

Yanımda olduğunu bilmek güzeldi. Dostum olması güzeldi. Onu çok seviyordum.