Γυρίσαμε στο σπίτι βράδυ
Δεν μιλάει κανένας και υπάρχει μια σιωπή
Κάτσαμε και οι δύο στον καναπέ χωρίς να μιλάμε
Εγώ κοιτούσα το κινητό μου ενώ εκείνος ήταν προσηλωμένος στο μπλοκ ζωγραφικής του
Εγώ τον κοιτούσα σαν χαμένη πόσο συγκεντρωμένος ήταν
"Τι ζωγραφίζεις;" Τον ρωτάω με ένα ηλίθιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου σαν παιδάκι
Είναι πολύ περίεργο... Νιώθω σαν να τον ξέρω χρόνια
"Τίποτα" λέει και με κοιτάζει για λίγο με ένα στραβό χαμόγελο και ύστερα επέστρεψε στο μπλοκ του
"Θέλω να δω!" Του λέω και πάω να του αρπάξω το μπλοκ όμως εκείνος πρόλαβε και απομακρύνθηκε
"Δεν θα έπρεπε να με φοβάσαι; Πίνω αίμα σκοτώνω κόσμο!" Λέει για να αλλάξει θέμα
"Δεν ξέρω... Δεν νομίζω ότι πρέπει να σε φοβάμαι" του λέω χωρίς να σκεφτώ καν τα λόγια μου
"Ίσως θα έπρεπε..." Λέει
Εγώ απροειδοποίητα πετάχτηκα και του άρπαξα το μπλοκ
Είδα ένα σκίτσο με το πρόσωπο μου
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Εγώ όταν το είδα χαμογέλασα αγνά
"Για άνθρωπος είσαι γρήγορη" λέει γελώντας
Τότε χτυπάει το κινητό του...
"Γειά Arthur..." Είπε
Για λίγο νόμιζα ότι είναι ο αδερφός μου αλλά σιγά...
Όσο και να μην με συμπαθεί ο Arthur ενδιαφέρομαι για εκείνον
"Όχι δεν βγαίνω σήμερα... Δουλειά" Συνεχίζει και μετά από λίγο κλείνει το κινητό του
"Σε πειράζει αν περάσει από εδώ το βραδυνό μου;" Λέει σαρκαστικά
"Θα τον σκοτώσεις;!" Λέω απότομα και σχεδόν υστερικά
"Όχι... Απλά το φρέσκο αμέσως από φλέβα είναι πιο νόστιμο και υγιεινό" λέει χαλαρός
YOU ARE READING
πλάσματα του σκότους
FantasyΗ Caroline ζει μια φυσιολογική ζωή μαζί με την θετή της οικογένεια. Είναι μοναχικό παιδί και πολύ ήσυχη. Ένας νέος γείτονας μετακομίζει απέναντι από το σπίτι της Caroline και εκείνη τον χαρακτηρίζει περίεργο. εκείνος δεν μιλάει με κανέναν γειτονιά π...
