πλάσματα του σκότους

part 2 my name is klaus

Πράγματι δεν κοιμήθηκα χθες είχα ξεχάσει ακόμα και το γεγονός ότι νύσταζα από τα νεύρα μου

Η ώρα έχει πάει σχεδόν 2 και στις 3 έχω να πάω στο σχέδιο

Η ώρα δεν περνάει και βαριέμαι λίγο

Τελικά χτύπησε το κουδούνι

Σηκώνομαι βαριεστημένα από τον καναπέ και ανοίγω την πόρτα

"Χρόνια πολλά!" Η rose πετάγεται πάνω μου και με αγκαλιάζει σφιχτά

"Rose...! Αν συνεχίσεις να με σφίγγεις δεν θα προλάβω να φτάσω στα 19!" Την προειδοποίησα και εκείνη με άφησε

"Και κοίτα ποιος άλλος ήρθε!!!" Τσιρίζει στο αυτί μου

Τότε εμφανίζεται ο Arthur ο αδερφός μου

"Γειά σου Arthur..." Του λέω

Με τον Arthur δεν ήμαστε και τα πιο αγαπημένα αδέλφια. Όταν με πρωτογνώρισε νόμιζε ότι θα του φάω την θέση στην καρδιά των γονιών του

"Χρόνια πολλά..." Λέει και τελικά με λίγο ζόρι με αγκάλιασε

Τότε παρατήρησα δύο τρύπες στον λαιμό του και πάνω είχε μείνει ξεραμένο αίμα

Απομακρύνομαι αργά από την αγκαλιά του και δεν κρατήθηκα να μην ρωτήσω

"Που το έπαθες αυτό;" Λέω και ακουμπάω τον λαιμό μου ώστε να του δείξω σε ποιο σημείο αναφέρομαι

Εκείνος το κοίταξε περίεργος και τελικά απάντησε

"Α...! Τίποτα με το ψαλίδι μωρέ..." Απάντησε

"Λοιπόν παιδιά! Σου φέραμε δώρα!" Λέει αποφασιστικά η rose

"Ένα σετ ζωγραφικής από εμένα και.... Μπογιές!" Είπε και έκλεισε την πρόταση της

"Εγώ σου έφερα αυτό..." Λέει ο Arthur και μου παρουσιάζει ένα κόσμημα

Ήταν πολύ όμορφο με πολύ προσεκτικές λεπτομέρειες και φαινόταν ακριβό

"Σας ευχαριστώ παιδιά" τους λέω

"Εγώ αν δεν σε πειράζει πρέπει να φύγω έχω μια δουλειά..." Λέει ο Arthur

"Και εγώ Caroline πρέπει να φύγω και συγνώμη για χθες αν σε θύμωσα στο τηλέφωνο!" Απολογείται

"Δεν πειράζει παιδιά... Τα λέμε" τους λέω και εκείνοι φεύγουν

Και πάλι μόνη....

[...]

Είμαι σχεδόν έξω από το σχέδιο και ξαφνικά η ατμόσφαιρα άλλαξε

Η θερμοκρασία έπεσε κατακόρυφα και ευτυχώς για εμένα δεν φορούσα πολύ ελαφριά ρούχα