ဒဏ္ရာ

Part-36 (Unicode)

"မအိပ်သေးဘူးလား....?"

အနီးအနားက အာဏာ၏ အသံထွက်လာချိန်တွင်
ထူးထူး မျက်လုံးတွေ ဖွင့်မကြည့်ဖြစ်သေး....

"အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်မနေနဲ့...."

ထူး အိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေတာကို
သူ ဘယ်လို သိသွားတာလဲ....၊

ထူးထူး မျက်လုံးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့
အပေါ်က မိုးကြည့်နေတဲ့အာဏာမင်းဆက်ကို
မြင်ပြီး လန့်သွားသည်။

"မအိပ်ချင်သေးရင် ထ..."

သူက အနွေးထည်တစ်ထည်ကို ယူကာ
ထူးထူး ကို လှမ်းပေးပြီး....

"အပြင်မှာ လမ်းသွားလျှောက်ရအောင်...."

ထူးထူး သူပေးတဲ့ အနွေးထည်ကို ယူလိုက်တော့
သူကလည်း အပေါ်ထပ် တစ်ထည် ထပ်ဝတ်နေသည်။
ထူးထူးလဲ ငြင်းမနတော့ပဲ အနွေးထည်ကို
၀တ်လိုက်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ ထလိုက်သည်။

ခြံထဲရောက်တော့ လမ်းမီးတိုင်လေးတွေ
အစီအရီ ရှိနေတဲ့ မြေနီလမ်းလေးကို
နှစ်ယောက်သား လျှောက်လာမိသည်။
မြေသင်းနံ့ သင်းသင်းလေးနဲ့ လေအေးလေး
တိုက်နေပြီး ဘေးပတ်ဝန်းကျင်က
တောအုပ်လေးဖြစ်နေတာကြောင့် ညရဲ့
အလှက ပြီးပြည့်စုံနေသလို....။
အာဏာမင်းဆက် ဘေးမှာ ရှိနေတော့
ပိုပြီး ပြည့်စုံသွားတာပေါ့...။

ရုတ်တရက် သူ ထူးထူးလက်ကို တွဲပြီး
ဆုပ်ကိုင်လိုက်တာကြောင့် .. ရင်ထဲ နွေးသွားရသည်။
နှစ်ယောက်လုံး ဘာစကားတစ်ခွန်း မပြောပဲ
နီးကပ်စွာ လျှောက်လာမိကြချိန် ၊
သူတော့ မသိပေမယ့်. ၊
ထူးထူးရင်တွေ တစ်ဒုန်းဒုန်းခုန်တာ
ဘယ်လိုမှ ထိန်းချုပ်မရ..။
ခုချိန်မှာ ထူးထူးတို့နှစ်ယောက်က
တကယ့်ကို သမီးရည်းစားစုံတွဲတွေနှင့်
တူနေလေသည်။

"ထူးထူး...."

သူ့ဆီမှ ထူးနာမည်လေးကို
ခေါ်သံကြားလိုက်ရတော့ ထူး အာဏာ့ကို
မော့ကြည့်ကာ သူပြောမယ့် စကားကို
စောင့်ဆိုင်းနေတော့ သူက ခေါင်းခါလိုက်ကာ...

"ထူး အေးနေပြီလား....?"

သူပြောချင်တာတစ်ခုခုကို ဖုံးကွယ်လိုက်ပုံရသည်။
သူမပြောချင်တော့တာကို မေးလို့
မရနိုင်မှန်းသိနေတော့
ထူး မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်ကာ