ေနာက္တစ္ေန႔တြင္ အာဏာက ထူးထူးကုိ
ကေလာၿမိဳ႕ထဲရယ္ ဘုရားေတြရယ္
လိုက္ပို႕ေပးသည္။ သူ ၀ယ္လာတဲ့
အ၀တ္အစားေတြက ထူးနဲ႕ ကြက္တိ
ျဖစ္သလုိ ထူး ၀တ္ေနၾက ပံုစံေလးေတြ
ျဖစ္တာေၾကာင့္ အဆင္ေျပလွသည္။
ခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႕ အတူ ေလွ်ာက္လည္ျပီး
အတူရွိေနရတဲ့ခံစားခ်က္က ဘာနဲ႕မွ မလဲနုိင္..၊
မၾကာခင္မွာ သူထားသြားဦးမွာ သိေနေပမယ့္လဲ၊
သူရဲ႕ ဂ႐ုစိုက္မႈေတြကို ထူးထူးအား
ေပ်ာ္ရႊင္ေစသည္။
သူ႕ကုိ ျပံဳးျပီး ၾကည့္ေနရတာ.. ၊
သူ႕လႈပ္ရွားပံုေလးေတြကို
လုိက္ေငးေနရတာကလည္း၊ ထူးထူး အတြက္
တန္ဖုိး မျဖတ္နုိင္ေသာ အရာပင္ျဖစ္သည္။
အခ်ိန္ေတြရယ္ မကုန္ပါနဲ႕ဟူ၍
တိတ္တိတ္ေလး ဆုေတာင္းေနမိသည္။
"ထူး ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ..?."
ဘယ္သြားခ်င္ေသးလဲ ေမးေသာ္လည္း
ဘုရားေတြက စံုေနေလၿပီ ၊
ထူး ေခါင္းခါျပလုိက္ေတာ့...
"အဲ့တာဆုိ မနက္ျဖန္မွ အရမ္းလွတဲ့
ေနရာတစ္ခုကုိ ေခၚသြားမယ္..၊
ခုေတာ့ အိမ္ျပန္ၾကတာေပါ့..
ရွမ္းစာ စားခ်င္ေသးလား... ?"
ထူး စဥ္းစားလုိက္သည္။
ဒီေရာက္တုန္းေလးေတာ့ရွမ္းစာ
အ၀စားသြားခ်င္သည္။
"အုိေက.. အဲ့တာဆုိ ဆုိင္မွာပဲ
၀င္စားသြားတာေပါ့..."
ထူးထူး ဘာမွ ေတာင္ မေျဖလိုက္ရ..၊
အေျဖကုိ ၾကိဳသိသည့္ပံုနွင့္ ေျပာေနသည္။
အဲ့လို ပံုစံမ်ိဳးနဲ႕ အာဏာမင္းဆက္ ကုိ
တစ္သက္လံုး ပိုင္ဆုိင္ခ်င္လိုက္တာ...။
..................။
မေန႕ကထက္ ဒီေန႕ညက ပုိေအးေနသလုိပင္..။
အခန္းထဲမွာေတာင္ ေအးစိမ့္ေနေလသည္။
ထူးထူး ကုတင္ေပၚတြင္ ေစာင္ႏွစ္ထပ္ျခံဳကာ
ေကြးေနမိသည္။
အာဏာကေတာ့ မအိပ္ေသးပဲ ခံုေပၚတြင္
လက္ေတာ့ တစ္လံုးႏွင့္ ဘာေတြ လုပ္
ေနတယ္မသိ...။
ထူးထူး သူ႕ကုိ ခုိးၾကည့္ေနမိတာ
သူျမင္သည့္ ပံုမေပၚ.. ၊
လက္ေတာ့ကုိ သာ အာရံုစိုက္ေနသည္။
သူ႕ေက်ာင္းစာေတြ လုပ္ေနတာမ်ားလား....။
သူ ရုတ္တရက္ေမာ့ၾကည့္လာေသာေၾကာင့္ ...၊
ထူးထူး မ်က္လံုးေတြကုိ အျမန္ မွိတ္လိုက္မိသည္။
ခဏၾကာ တိတ္ဆိတ္ေနျပီးေနာက္ ခါးတစ္၀က္ထဲ
ျခံဳထားတဲ့ ေစာင္ ေလးလႈပ္လာကာ
အေပၚကုိ ဆဲြတင္ေပးလိုက္သည္ကုိ
မျမင္ရလဲ သိလိုက္သည္။
YOU ARE READING
ဒဏ္ရာ
Romanceဒဏ္ရာေတြေပးလည္း ေပးသူ အျပစ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ မျမင္သလို ေက်နပ္စြာ ခံယူသူရဲ႕ အျပစ္ဟုသာ ကြ်န္ေတာ္ယူဆသည္ ဒဏ်ရာတွေပေးလည်း ပေးသူ အပြစ်လို့ ကျွန်တော် မမြင်သလို ကျေနပ်စွာ ခံယူသူရဲ့ အပြစ်ဟုသာ ကျွန်တော်ယူဆသည်
