Could Have Been Better (Crush Series #2)

Chapter 46

I pushed his hands away from me.

Mabagal kong nagawa ang pagbitaw dahil nagmamatigas siya. Narinig ko ang pagsinghap niya ngunit hindi ko magawang tingnan kung anong reaksyon sa kaniyang mukha. It would only hurt me, and I've been hurting a lot right now, I don't think I can handle more pain.

Suminghap siya ng ilang beses nang tuluyan kong maalis ang palad niya sa aking baywang. I immediately let go of his hands.

Napakahirap nito para sa akin ngunit ito ang tamang gawin sa ngayon.

"Elaine..."

"Go back there," I quickly mumbled to stop him from what he was about to say. "I'm going back to my room. Tell them I'm sorry, especially to Celine," I said, sounding tired from all of this but keeping the tone casual.

"Elaine, did you hear what I said? I said that—"

Umiling ako at tumigil siya dahil doon. Nangunot ang aking noo dahil sa pagpipigil na bumagsak ang mas marami pang luha.

"I heard, okay?" nakataas ang dalawang kilay kong sambit sa harap niya.

Inangat ko ang aking tingin direkta sa kaniyang mukha. Nagsisi ako nang gawin iyon. Kitang kita ko ang hirap sa mga mata niya.

"Mahal—"

"You have to go back there," maagap kong sambit. Para akong tangang ayaw patapusin ang salitang matagal ko nang nais marinig mula sa kaniya. I've been longing for those words but I couldn't bring myself to hear it once more.

"I won't go back there," he said with conviction. Akmang hahawakan niya akong muli ngunit iniwas ko ang aking sarili.

"Ano na lang ang iisipin nila? Ano na lang ang iisipin ng girlfriend mo, Conrad? It was a mistake to disrespect her. Gusto kong humingi ng tawad sa kaniya dahil sa nasabi ko kanina. I shouldn't have answered the question. I shouldn't have spelled out your name..." kinagat ko ang labi ko matapos magsisi sa mga huling salita.

Kahit na inamin ko na kanina ay hindi ko pa rin naiwasan ang pag-iinit ng aking pisngi. Ang malalakas na tibok ng aking puso ang nagsilbing pruweba na katotohanan ang lahat ng ito.

Napangiti siya sa reaksyon ko. Siguro ay kitang kita niya ang pamumula ko. At huling huli niya ang kahihiyang naramdaman ko.

Walang paalam at mabilis niyang kinuha ang kamay ko. Hindi ko na nahabol ang mga segundong lumipas at natagpuan ko na lang ang sarili na hila hila ni Conrad at dinadala papasok sa hotel.

"Conrad!" I protested as he held my hand tightly.

Hindi niya ako pinansin. Nilingon ko pa ang mga empleyado ng hotel, umaasang tutulungan nila ako kung sakaling makita at marinig nila ang protesta ko. But no one noticed us. Kahit ang labas ay sinilip ko, baka sakaling makita ako ni Celine kahit na sobrang imposible iyon. Marahil abala na siya sa surpresang inalay ni Vans sa kaniya.

Conrad didn't let go of my hand. Nakarating kami sa elevator. Iniisip ko pa lang kung saan kami papunta ay kinakabahan na ako. He pressed the button going to our floor. Our rooms were just beside each other. Gusto kong isipin na ihahatid lang niya ako sa itaas at aalis din upang balikan ang dapat balikan.

And right now, I don't know what I really want.

"Conrad, please... Kaya ko naman pumunta mag-isa sa kwarto ko," I pleaded to him.

But like what I've said, he was back to the Conrad that I met years ago. The stubborn one, worse than before.

He didn't let go of my hand. Dala dala niya ako na parang isang bagay na pag-aari niya.