Zakład

Rozdział 20

Sophia POV

Pierwszy tydzień w college'u minął mi zaskakująco szybko. Co prawda do zajęć pozostawało jakieś dwa tygodnie, ale miałam co robić. Musiałam załatwić sprawy związane ze stypendium, poszukać pracy na pół etatu i ogarnąć jakoś pokój w akademiku. Moja współlokatorka-Kennedy to bardzo miła i przyjazna dziewczyna, od razu złapałyśmy wspólny kontakt. Amanda postanowiła pójść na uczelnie do Londynu, żeby studiować biologię morza, tak jak zawsze pragnęła. Josh natomiast wylądował niedaleko Nowego York'u w małym miasteczku na wydziale aktorskim. Kiedy ostatnio z nimi rozmawiałam, byli jeszcze w domu i przekazywali mi najnowsze informacje z naszych rodzinnych okolic. Z tego co się dowiedzieli paczka imprezowiczów się rozpadła i każdy poszedł w swoją stronę.

Ani razu nie wspomnieli o nim, a ja łaknęłam każdej informacji jaka była z nim związana. Ale nigdy w życiu nie przyznałabym się im do tego. Pewnego wieczoru, od od razu po przyjeździe do akademika opowiedziałam Amandzie i Joshowi co się stało pomiędzy mną a Ethanem. Po zakładzie nie lubili go, a wręcz gardzili nim. Po ostaniej akcji ich nienawiść w stosunku do niego wzrosła kilkukrotnie.
Pogodziłam się z tym, że nie mamy i nigdy nie będziemy mieć wspólnej przyszłości. Tak zapewne musiało być. Teraz skupiam się tylko i wyłącznie na nauce i utrzymywaniu kontaktu z moimi przyjaciółmi, którzy zawsze przy mnie byli. Bo to właśnie jest moc przyjaźni. Nie ważne gdzie jesteś ani jaki dzieli was dystans. Jeśli naprawdę się chce to jest to możliwe.

-Sophia?-usłyszałam nad głową cichy głos Kennedy.

-Tak?

-Chcesz może pójść ze mną i moimi znajomymi do baru na jakieś piwo?

-Pewnie, za ile wychodzicie?-uśmiechnęłam się miło.

-Za jakąś godzinę, więc masz czas żeby się przygotować.

-Jasne, dzięki.

-Ja lecę wziąć szybki prysznic, bo spotykam się dzisiaj z chłopakiem i nie chce żeby czuł ode mnie pot po dzisiejszym treningu.-zaśmiałyśmy się.

-Nie śmierdzisz, aż tak bardzo.-uśmiechnęłam się chytrze.

Ta w odpowiedzi rzuciła we mnie swoją spoconą bluzką, ale zanim wyszła zdążyła jeszcze powiedzieć..

-Suka.

-Słyszałam!

Trzasnęła drzwiami i wyszła a ja uśmiechałam się sama do siebie, bo w końcu moje życie zaczęło się układać i wszystko było na swoim miejscu.

•••

-Hej, widziałam na szybie ogłoszenie, że szukacie nowego pracownika.-zapytałam młodego chłopaka zaraz po wejściu do Starbucksa. 

-Tak, ale ja nie mam nic tutaj do gadania. Musisz porozmawiać z kierowniczką.

-Jasne, a gdzie mogę ją znaleźć?

-Jest na zapleczu, zaraz ją zawołam. Poczekaj tutaj.

-Dziękuję.-uśmiechnęłam się miło.

•••

-Dostałam pracę.-było pierwszym, co powiedziałam do mamy, kiedy rozmawiałam z nią przez telefon.

-Naprawdę? Gdzie?

-W Starbucksie. Kierowniczka dała mi ją od razu, gdy powiedziałam jej, że studiuję i potrzebuję na opłaty.

-To super, córcia. A jak ci się podoba uczelnia?

-To ogromy budynek podzielony na wiele sal i pięter. Łatwo się tu zgubić, ale że teraz mam tyle czasu wolnego to mogłam sobie zrobić wycieczkę po nim. Mniej więcej już wiem, co się gdzie znajduje.