De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

49. Jamie de levende regenboog, nu in het theater

Isa dacht aan dat ze tegen Jamie gezegd had dat ze niet wist met wie hij eigenlijk omging. Het was erg toevallig dat deze jongen ineens opdook en vertelde dat hij een vriend van Jamie was. 

'A penny for your thoughts, girl. Waar denk je aan? Je kijkt er zo moeilijk bij. Gelukkig kan ik geen gedachten lezen.' De jongen grinnikte toen ze hem verbluft aankeek. 'Dat is geen geintje, ik ken mensen die gedachten kunnen lezen en dat is behoorlijk scary.'

Hij nam zelf een slokje uit het flesje en hield hem nog een keer omhoog. 'Zeker weten dat je niets wil?'

Ze knikte. 

'Dansen?' Alex dook voor haar op en opgelucht liet ze zich door hem meetrekken.

'Ik zie je wel weer…Quinten.'

'Gewoon Q, dear!'

Alex liet haar los vlakbij de dansvloer. 'Ik kan je niet alleen laten, dan sta je te flirten met jongens. Wie was dat?'

'Een vriend van Jamie die Quinten heet, maar zichzelf Q noemt,' zei Isa schouderophalend. 'En hij probeerde me wodka te voeren.'

Alex grinnikte even alsof hij het grappig vond. 'Waarschijnlijk is het gemakkelijker om dronken meisjes mee te krijgen. Daarom wilde hij jou vast ook dronken voeren.'

'Dan ben ik blij dat jij me gered hebt.' 

Alex gniffelde en trok haar toen de dansvloer op. Op het moment dat Isa dacht dat er nu vast een langzaam nummer gedraaid zou worden, startte een langzaam nummer. Ze grinnikte, omdat het zo ontzettend standaard was. Dat gebeurde tenslotte in alle films en blijkbaar ook in haar leven. 

Hij sloeg zijn armen om haar middel en trok haar dicht tegen zich aan. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. 

'Vind je hem echt leuk?' vroeg Alex zachtjes.

'Jamie?'

Hij maakte een instemmend geluidje.

'Nee, ik geloof het niet. Hij is te gek als gewone vriend, maar ik denk niet dat ik hem echt leuk vindt.'

Alex zei niets, maar hij trok haar wat dichter tegen zich aan. Ze wist zeker dat mensen fluisteren. Onder haar vingers voelde ze de stof van zijn overhemd. Haar eigen hartslag had zich aangepast op de langzame beats van de muziek. 

Zijn vingers gleden over de stof van haar jurk en ze huiverde toen zijn vingers de huid in haar nek aanraakten. 

'Isa… kijk eens naar me,' fluisterde hij, maar ze schudde haar hoofd.

'Ik wil niet naar je kijken,' fluisterde ze. 'Ik weet niet wat ik dan doe.'

Ze voelde hoe hij haar losliet en dat hij zijn vingers om die van haar sloot zoals toen ze thuis geweest waren en hoe hij haar met zich meetrok. Ze keek om zich heen, maar er was niemand die op hen lette. Ze keek naar de dansvloer, recht in Jamie's blauwe ogen. Hij zwaaide grijnzend terug. Blijkbaar vond hij het niet zo erg dat Alex haar meetrok.

Hij is een acteur. Een goede acteur. Misschien is het een act en breek je nu zijn hart.

'Niet zo hard, Alex. Ik heb hakken aan,' mompelde ze en ze wees naar haar hakken. 

'Sorry,' mompelde Alex en ging wat zachter lopen. In één van de achterste en donkerste hoekjes van de aula bleef hij staan en trok haar naast zich op de smalle vensterbank. Isa legde haar tasje en masker tegen de muur aan. Haar hart klopte als een bezetene. Alex duwde een plukje haar achter één van haar oren. 

'Het is nogal een rare dag,' mompelde hij. 'Op de één of andere manier zijn we in de toekomst terechtgekomen en zijn we de afgelopen drie weken kwijt. We kunnen het aan niemand vragen zonder dat mensen denken dat we gek geworden zijn.'