De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

17. Goudse kaas, zonnebloemen en een treingeel jasje

17. Goudse kaas, zonnebloemen en een treingeel jasje

Ze voelde zich zenuwachtig, ook was het nep. Misschien was het wel, omdat het nep was en Isa geen goede actrice was. Ze vroeg zich voor de honderdste keer af waarom ze haar mond voorbij had gepraat tegen Bram.

'Het is maar een toneelstukje, dus je hoeft je niet druk te maken.' Alex gluurde door haar openstaande deur naar binnen.

Ze zuchtte en mompelde: 'Dat is nu precies het probleem. Ik vind het al erg genoeg dat ik mijn vriendinnen leugens moet vertellen… ik haat het om te liegen tegen mijn moeder.'

Ze maakte een gebaar om aan te geven dat ze haar kamer opgeruimd had vanwege de zenuwen. Haar kleding was verdwenen in de kast. Haar verf had ze opgeruimd in een ladekastje. Normaal leek haar bureau net een ontplofte regenboog door alle tubes verf.

Dat chaotische had ze geërfd van haar moeder voor zover ze wist. Ze snapte dan ook niet hoe Bram en haar moeder samen konden leven. Bram was namelijk een perfectionist en had overal schema's voor. Pennen lagen kaarsrecht en hij werd boos als wanneer de gebrachte reclamefolders ook maar een centimeter uit de brievenbus staken.

'Ach, je overleeft het etentje wel.' 

Wouter dook naast Alex op.

'Wil jij ook nog iets kwijt over mijn kamer, Wouter Kabouter?' vroeg Isa spottend. 

Hij liet zijn ogen door haar kamer gaan. Ze bleven even hangen bij het stapeltje kleding en toen keek hij haar weer aan met een gemene grijns op zijn gezicht. 

'Wat moet Jamie wel niet van dat slechte humeur denken? Ik heb bovendien nog steeds geen antwoord op mijn vraag. Waarom heb ik voor jullie gelogen? Ik kan naar pap gaan, dat weet je, Alex.'

'Dan sta je er zelf ook gekleurd op. Ik heb de waarheid al verteld, Wouter.' Alex liep terug naar zijn eigen kamer. 'Je ziet spoken.'

Alex’ stem was kalm, redelijk, maar toch sloeg hij zijn deur te hard dicht. Isa kromp ineen, omdat ze verwachtte dat haar moeder boos naar boven zou roepen. Het bleef beneden echter stil. 

Zodra Wouter zijn mond opende, wist Isa dat ze een fout had gemaakt.

'Ik weet dat jullie iets voor me achterhouden. Kom op, Isa, wat is het? Heeft mijn broertje je bang gemaakt en durf je daarom niets te zeggen?'

'Wouter!' klonk Alex’ stem uit zijn kamer. 'Laat Isa met rust.'

Dat was het moment voor Isa om haar deur dicht te smijten en ze leunde tegen de deur, omdat ze bang was dat Wouter hem open zou duwen.

De mondelinge afspraak was dat je niet in andermans kamer kwam wanneer de deur dicht was. Alleen wat had je aan afspraken als niemand zich eraan hield?

Ze hoorde de gedempte stemmen van de tweeling door de deur heen en ze bleef staan luisteren, ook al was het niet netjes. Ze kon het voor zichzelf rechtvaardigen door te zeggen dat ze het mocht horen, omdat het over haar ging.

'Alex, wat hebben jullie twee gedaan? Jij en Isa? Ik wil weten waarvoor ik gelogen heb.'

’Serieus, Wouter. Wat is je probleem? Waarom wil je weten wat we gedaan hebben? Ik kan er een mooi verhaaltje van maken dat we paddestoelen gegeten hebben en ons hoofd in de wc-pot gestoken hebben, maar daar zou niets van waar zijn. We hebben ook niet dezelfde soort tatoeages op ons bil laten zetten.' Alex was duidelijk geïrriteerd. 'Je had nergens om hoeven liegen, Wout. Ik kan er niets aan doen dat jij dat gedaan hebt en Isa ook niet.'

We zijn alleen maar terug in de tijd gegaan en we hebben gekust. 

Als de tweeling bij elkaar was, realiseerde Isa zich weer hoeveel ze op elkaar leken en hoe verschillend ze tegelijkertijd waren.