De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

46. Een reis te ver

'Wanneer heb je dit gekregen?' vroeg Alex, terwijl hij de brief en foto in ieder een hand hield.

'Nadat we terechtgekomen waren in het paleis,' zei Jamie toen langzaam. 

Alex kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Jamie wist het eerder dan ik.'

'Jamie ontdekte het bij toeval,' zei Jamie toen. 'Je hoeft heus niet jaloers te zijn, Alexander. Ik wil Isa nog steeds niet van je afpakken.'

Alex haalde zijn schouders op. 'Het is niet dat je haar van me af kan pakken, want we hebben niets.'

Jamie rolde met zijn ogen en mompelde heel zachtjes: 'Tuurlijk, ik geloof het meteen.' Toen zei hij harder: Kijk eens naar die foto.'

Alex keek naar de foto. 'Dat zijn jullie. Nou en?'

'Het is een foto uit de toekomst!' zei Isa toen. 'Dat jurkje heb ik niet.'

'Ja, dus? Misschien heb je wel een tweelingzus.'

Ze snoof. 'En Jamie heeft dan zeker een tweelingbroer?'

'Het zou toch kunnen?' zei Alex schouderophalend en hij gaf haar de foto weer terug.

'Nee, ik weet zeker dat het een foto uit de toekomst is en dat mijn vader hem gestolen heeft. Of zelf gemaakt heeft,' zei Isa bozig. 'Nee, zelfgemaakt niet, denk ik. Dan zou ik hem vast wel herkend hebben.'

'Je was toch nog heel klein toen hij verdween? Hoe kun je hem dan herkennen?' Jamie had een sigaret aangestoken en nam een trekje nadat hij het gezegd had.

'Niet doen!' siste Alex. 'Pa vermoordt me.' 

Hij trok de sigaret tussen Jamie's vingers uit en doofde hem in een bloempot die in de buurt stond.

'Door alle foto's die vroeger in onze gang hingen. Ik zou hem waarschijnlijk meteen herkennen. We moeten degene die een polaroid-camera bij zich heeft op het feest in de gaten houden.' 

'Dat feest is toch over drie weken of zoiets? Ik hoor niets anders meer,' zei Jamie toen. 'Ik ben al heel wat keren smekend aangekeken door meisjes. Dat ik een vriendin heb, kan ze blijkbaar niet schelen. Suzie keek me ook al met puppy-ogen aan. Moeten we haar niet aan iemand koppelen? Dan stopt ze misschien met haar obsessie voor mij.'

'Dat valt toch best mee de laatste tijd,' zei Isa toen. 'Ik zie haar niet zoveel meer rond jou hangen.'

Jamie schudde zijn hoofd. 'Ze valt me anders nog steeds lastig. Misschien wat minder, maar ze doet het echt nog wel. Het enige verschil is dat ze het niet doet als jullie in de buurt zijn. En als haar broer niet in de buurt is.'

'Ik blijf het raar vinden dat jullie allebei wisten dat Parker haar broer is, maar dat niemand het mij vertelt heeft.'

Jamie grijnsde. 'Dan moet je minder bij die koffie bietsende vriendinnen van je rondhangen en meer bij de populaire kinderen. Het is niet bepaald een geheim. Zal ik dit mee naar huis nemen?' Hij knikte op de brief en de foto, maar Isa schudde resoluut haar hoofd. 'Dit is het enige persoonlijke dat ik van hem heb. Waarom zou ik het aan jou meegeven? Ik weet niet wat je ermee gaat doen.' 

Jamie keek haar even aan en zei toen: 'Nou, kom maar mee dan. Ik heb ergens iets.' Hij keek even rond en trok Isa toen zo dicht tegen zich aan dat ze zijn subtiele parfum rook. Gras.

'Ik heb een kluis,' zei hij en toen liet hij haar los. 

'Je hebt… wat?'

'Ik zal het je laten zien. Kom maar mee. Jij ook, Alex.'

'Nu?' sputterde Alex tegen. 'Waarheen?' 

'Vertrouw me nu maar,' zei Jamie en hij knikte naar Isa's horloge.