De Tijddraaiers #1: Zwart als inkt

46. Een reis te ver

'Ik weet het. Maar dat wil niet zeggen dat ik niet meer verliefd op je ben en dat het leuk is om jou samen met Jamie te zien alsof jullie een stelletje zijn. Het doet zeer, al snap ik dat je je moeder wilt beschermen.'

Ze staarde naar haar sokken, omdat ze bang was dat ze zou gaan huilen wanneer ze opkeek. Jamie had haar nu twee keer gekust en hij was een goede kusser. Er waren vlinders geweest, maar bij Alex was het gevoel heftiger geweest. Veel heftiger. 

Ze zwegen allebei. Isa wist niet wat ze verder nog moest zeggen. Het leven was zo oneerlijk. Eerst had het haar vader afgepakt en nu Alex.

'Ik moet weer naar mijn kamer. Ik wilde alleen weten of jij het wist van Suzie.' 

'Ja.'

Dat ene woordje deed haar opkijken. Misschien omdat ze een trilling in zijn stem hoorde of omdat hij heel erg schor klonk. Hij keek haar aan en ze zag dat zijn ogen vochtig waren. Een enkele traan gleed over zijn wang. Onnadenkend veegde ze hem weg met een vinger. 

'Sorry,' zei ze zachtjes. 'Sorry dat jij de scherven op moet rapen.'

Ze draaide zich om en wilde de kamer uitlopen, maar hij fluisterde haar naam en ze keek om. 'Het spijt mij ook,' zei hij zachtjes. 'Ik wilde dat we gewoon klasgenoten waren, gewone tieners.'

'Toen was het voor mij al niet gewoon, Alex. Dat is het nooit geweest.'

'Jamie.  Je ziet eruit alsof je een spook gezien hebt.'

Isa draaide zich om alsof ze gestoken was. Jamie stond in de deuropening met zijn telefoon in de hand.

'Ik kreeg zojuist een telefoontje,' zei de andere jongen alsof het nog niet duidelijk was dat hij daarom zijn telefoon vast had. 'Ik heb zojuist een nieuwe filmrol aangeboden gekregen.'

'Je lijkt er niet echt blij mee,' zei Isa. 'Verdient het zo weinig en ben je nu beledigd?'

'Ik krijg een bedrag met zes nullen.'

'Meer dan een miljoen dus. Volgens mij is dat bizar veel voor iemand die niet eens zo bekend is. Ik dacht dat alleen grote sterren dat verdienden,' zei Alex spottend. 'Ik wist niet dat jij zo'n grote ster was. Wat heb je gezegd? Ja toch, zeker?'

Jamie leek echt van slag te zijn. 'Ik heb gezegd dat ik eerst alle voorwaarden wil zien, dat mijn manager zich daarover moet buigen.'

'Ik wist helemaal niet dat je een manager hebt,' zei Isa toen.  'Eigenlijk weet ik sowieso niet veel van je, Jamie. Niet wie je vrienden zijn. Of je nog met mensen omgaat buiten ons.' Ze hapte even naar adem. 'Je hebt het weleens over Jonathan, je beste vriend, gehad, maar die ken ik ook nauwelijks.'

Jamie lachte even. 'Dat is zo ongeveer ook de enige die ik een vriend kan noemen.'

'Ons niet? Alex en ik?'

'Jullie zijn… anders. Ik word geacht op jullie te letten, jullie alle beginselen van het tijdreizen bij te brengen en ervoor te zorgen dat jullie de test halen wanneer het tijd is. Ik denk alleen dat het niet snel gaat gebeuren. De Raad heeft nu wel wat anders aan zijn hoofd en bovendien kan niemand op dit moment nog reizen.'

Alex wreef over zijn pols en knikte bij de laatste woorden van Jamie.

Isa viste het horloge uit haar zak en zei toen heel zachtjes: 'Kijk.'

Jamie vertoonde geen reactie, hij wist het tenslotte al, maar Alex keek haar geschokt aan. 'Heb je dit gestolen?'

'Nee, gekregen van mijn opa. Net als dit en dit.' 'Dit' en 'dit' waren de brief van Resse en de foto.