Sonunu Bilmediğim Yol

Düzelmesini Beklerken Dağıldık

Artık istiyorum ki şuraya iy şeyler yazayım. Böyle mutluluğumu paylaşayım.

Diyorum ki belki hata bendedir birazda senin açından bakayım olaylara. Birazda seni düşüneyim. Vardır diyprum ya illaki seninde haklı olduğun bi nokta vardır diyorum. Yani hep ben haklı olacak değilim ya. Ama neden olmuyor?
Neden ben her defasında düşünüyorum.

Niye ben seni haklı çıkarmaya çabalarken sen beni haksız çıkarıyorsun.

Niye ben sqna iy gelmeye çalıştıkça sen beni itiyosun.
İstemiyorsan deki bana istemiyorum seni bileyim yani.
Ama onuda yapmıyorsun....

Bazen öyle bi bakıyorsun ki gözlerime diyorum tamam işte oda beni seviyor. Ben hastalanınca üzülüyor. Ben yorulunca oda yoruluyor. Ama sonra öyle farklı bakıyorsun ki bana anlamıyorum ne olduğunu.

İymiyiz seninle?

Yoksa kötümü?

Uzatsam elimi tutar mısın?
Demek isterdim ama olmayacak duaya amin demek olur bu.

Biliyor musun?

O gece ilk defa babamın yerinde olmak istedim. Ben odamda canım çıkana dek sessizce ağlarken onun gibi güzel uyumak istedim.

Göz göze bakıyoruz seninle. Nolur bikere dinlesen.
Bi kez olsun birbirimizi anlayalım.

Hep söylerim, bir kızın en büyük yarası, babasıdır. Babası tatafından hiç sevgi görmemiş kızlar, bir daha asla sevileceklerine inanmazlar.

Aynı evde ayrı odalarda yaşamaya çalışılır mı? Bu sorunlara alışılır mı? Zamanla herşey biter ama kadere karışılır mı?

Ve bu gün babasının kucağında ağlayan bir kız yüzünden ağladım. Kıskanmaya bile yüzüm olmadı... 
Maalesef.