Good Girls Are Bad Girls || Hemmings

Epiloog

"Luke?"

"Yes babe?" Zegt Luke lui, terwijl zijn hand door mijn haar gaat. Ik zit op mijn bed tussen Luke zijn benen, mijn rug tegen zijn borstkas. We zijn nu al enkele maanden aan het uitgaan, en het lijkt echt te werken tussen ons. Natuurlijk hebben we soms wel eens een kleine ruzie, maar die zijn zo snel opgelost, dat ze bijna niet een ruzie te noemen zijn.

We hebben net weer uren zitten praten, iets wat we maar blijven doen.
Ik ben gestopt met roken, op 'lichtjes' aan dwingen van Luke maar ook mijn ouders zijn er blij mee. Mijn ouders lijken me eindelijk geaccepteerd te hebben en hebben besloten me niet meer te dwingen iets te doen.

"This is going to sound stupid." Mompel ik zacht. Luke grinnikt zacht, waardoor zijn borstkas op en neer beweegt, en ik dus ook. Ik draai me een klein beetje om zodat ik hem kan zien.

"Nothing you say is stupid, love." Zegt hij glimlachend. Zijn hand glijdt over mijn kaak en hij buigt zich naar me toe om kleine kusjes in mijn nek te zetten. Ik sluit mijn ogen en lik over mijn lippen. Nee, ik moet me concentreren, ik moet het hem zeggen.

"Luke." Lach ik zacht en duw hem een beetje van me af, maar meteen begint trekt hij me tegen zich aan en duwt zijn neus tegen mijn nek aan, zodat zijn gezicht helemaal verborgen is. "I think I love you." Breng ik dan zacht uit. Luke verstijft helemaal en haalt langzaam zijn gezicht uit mijn nek. Zijn ogen staan groot en zijn glimlach is breed.

"I ... I love you too, baby." Zegt hij glimlachend en drukt kleine kusjes over mijn hele gezicht waardoor ik zacht moet giechelen. "I have always loved you." Fluistert hij zacht. "And I will always love you."