ဒဏ္ရာ

Part-5 ( Unicode)

"အေးပါဟာ.... လာခဲ့မယ်... ၊
ဘယ်မှာလဲ လိပ်စာ အတိအကျပြော....."

"(.....................) "

အသူရာ ပြောသော လိပ်စာကို လက်ထဲတွင်
ကိုင်ထားသော ဘောပင် နဲ့ ချရေးမှတ်လိုက်သည်။

"နင် တက်စီနဲ့လာနော်....
ငါ တက်စီခ ပေးပါ့မယ်...."

"အေးပါ... ငါ့ဘာသာ ဘာနဲ့လာလာ
လာရင် ပြီးရော မလား...."

ထူးထူး ဖုန်းကို ချပြီး အဝတ်အစားလဲရန်
ထလိုက်တော့ ဘယ်တုန်းထဲက
ရောက်နေမှန်း မသိသော မေမေက
ပြုံးပြုံးကြီး ရပ်ကြည့်နေသည်။

"ဟင်... မေမေရယ် လန့်လိုက်တာ.. ၊
အသံမပေး ဘာမပေးနဲ့...."

ထူးထူး ရင်ဘတ်ကို ဖိကာ
ရယ်ကြဲကြဲ ပြောလိုက်တော့
မေမေက ပါ ရယ်ကာ.....

"သား... အသူရာ့ကို သေချာ ထိန်းဦးနော်.... "

မေမေကလည်း အသူရာ့ကို
သားအရင်းလေးလိုချစ်သည်။
ဒါကြောင့်လည်း တစ်ခုခုဆို သားဖြစ်တဲ့
ထူးထူးထက် သွက်လက်ချက်ချာတဲ့
အသူရာက အရင်ကြိုသိနေတတ်သည်လေ။

"ဟုတ်ပါပြီ မေမေရယ်....၊
မေမေလည်း စောင့်မနေနဲ့ဦး... ၊ အိပ်နှင့်နော်..
ထူးက နောက်ကျမယ် ထင်တယ်...."

"အမလေး ...ကျုပ်သိပါတယ်တော်...."

ထူးထူး ပြုံးလိုက်သည်။ မေမေက ဘာကိုမှ
ချုပ်ချယ်တတ်သူ မဟုတ်.. ။
လူငယ်တွေနှင့် အလိုက်အထိုက်
နေတတ်သူဖြစ်သည်။
ထူထူးက ဘယ်မှ မသွားလို့တောင်
သွားဖို့လာဖို့ အတင်းပြောယူရသူ။

သားအမိ နှစ်ယောက်က လိုက်လည်းလိုက်သည်။

"အိမ်ရှေ့မှာ ဘယ်က ကားလည်း မသိဘူး... ၊
ညနေလောက်တည်းက လာရပ်ထားတာ...
တော်သေးတာပေါ့ မေမေတို့ အိမ်က
ကားအဝင်အထွက်မရှိလို့..."

မေမေက ထူးထူး အခန်းရဲ့ ခန်းဆီးစကို
လှပ်ပြီး အပြင်ကို ကြည့်ကာ ပြောနေသည်။
ကားတစ်စီးရောက်နေတယ်ဆိုတာနဲ့
ထူးထူး တွေးမိတာ အာဏာမင်းဆက်
တစ်ယောက်သာ။

သူများလား....၊
သူပျောက်နေတာ တစ်ပတ်လောက်တောင်
ရှိတော့မည် ထင်သည်။