Αργά

II

“Θα είσαι υπεύθυνος για πάντα για ό,τι έχεις εξημερώσει. Είσαι υπεύθυνος για το τριαντάφυλλό σου”

–Αντουάν ντε Σαιντ-Εξυπερύ–

Έφερα το τσιγάρο αργά στα χείλη μου τραβώντας μια ακόμη γερή τζούρα και άκουσα το κουδούνι να χτυπά ξανά παρατεταμένα. Την είδα να κουνιέται ελαφρώς πάνω μου – σημάδι πως άρχισε να ξυπνά από τον ενοχλητικό ήχο. Την επόμενη στιγμή σήκωσε ελαφρώς το κεφάλι της από την κοιλιά μου και κοίταξε προς το μέρος μου. Έγειρα το κεφάλι μου προς τα πίσω στο μπράτσο του καναπέ παίρνοντας αλλού το βλέμμα μου και αγνοώντας την εξέπνευσα αργά τον καπνό από το στόμα μου σχηματίζοντας μικρούς κύκλους. Την ένιωσα να σηκώνεται, απομακρύνοντας το γυμνό σώμα της από το δικό μου, όπως ακριβώς ήθελα. Με την άκρη του ματιού μου την παρατήρησα να φοράει αμίλητα και σχεδόν βιαστικά το στενό κόκκινο φόρεμα της – πόσο σιχαίνομαι τα έντονα χρώματα.

«Ανοίγω εγώ» είπε τελικά με μια δόση ειρωνείας αφού φόρεσε τις μαύρες γόβες της και πήρε την εξίσου μαύρη τσάντα στα χέρια της. 

Χαμογέλασα στραβά και πέρασα το κενό χέρι μου πίσω από το κεφάλι ανασηκώνοντας το ελαφρά και κοιτάζοντας την. Εκείνη κούνησε αμυδρά το κεφάλι της δεξιά-αριστερά και ύστερα γύρισε την πλάτη της και κατευθύνθηκε προς το χολ.

Λίγα δευτερόλεπτα μετά ένας εκνευρισμένος Νικηφόρος μπήκε στο δωμάτιο φουριόζος.

«Μπορείς να μου πεις τι στο διάολο κάνεις;» φωνάζει και τον κοιτάζω απορημένος.

«Είναι 10 το πρωί! Υποτίθεται είχες πρόβες στο μαγαζί στις εννέα κι εσύ αντί να έχεις έρθει…» σταματάει απότομα και πλησιάζει τα δύο μεγάλα παράθυρα του χώρου τραβώντας καλύτερα τις κουρτίνες και ύστερα ανοίγοντας τα διάπλατα. Αμέσως μετά ξεφυσά δυνατά και χωρίς να με κοιτάξει πηγαίνει στην κρεβατοκάμαρα.

Τελειώνω το τσιγάρο μου καθισμένος πια στον καναπέ του σαλονιού και την στιγμή που το σβήνω στο τασάκι ακούω την φωνή του από το διπλανό δωμάτιο.

«Βάλε το κινητό σου στην φόρτιση» λέει πιο ήρεμα αυτή τη φορά και όταν το βρω πάνω στο μικρό τραπεζάκι συνειδητοποιώ πως έχει όντως κλείσει λόγω μπαταρίας.

Αφού κάνω ότι μου είπε στέκομαι όρθιος και ανακατεύοντας ελαφρώς τα καστανά μαλλιά μου φτάνω στην πόρτα του δωματίου και στηρίζομαι στο κούφωμα παρατηρώντας τον να ψάχνει την ντουλάπα μου.