Aslında bu benim hayat hikayem değil, olmamalıydı da. Fakat buna hayat deniyorsa, bir hikayesi de olmalıymış, Jung Hoseok böyle diyor. Ona teşekkür etmeli miyim? Yoksa yeni aldığı telefonunu yanlışlıkla kırmalı mıyım?
12 Eylül 1994 yılında Ilsan'da doğdum ve kendimi yeni yeni tanıyıp büyümeye, hayatı anlamaya çalıştığım zamanlarda Yeni Zelanda'da 6 ay kadar bir eğitimin ardından tekrardan Kore'ye döndüm. İstediğim ve hayalini kurduğum şeyler vardı, bunlara sonra değineceğim...
Ailemin kurucuları olduğu "Moon Holding" ben Yeni Zelanda'da eğitim aldığım günlerde iflas ile yüz yüze gelmiş, babam tüm sıkıntılara ve borçlara daha fazla dayanamayıp şirketi uzaktan bir akrabamıza göz açıp kapayana kadar devretmişti. Amacı bir an önce tüm o borç batağından kendisini ve bizi kurtarmakmış.
Ben, aldığım eğitimden sonra Kore'ye döndüğümde, babam benden 'kurucusu' olduğumuz fakat devrettiğimiz şirkette işe girmemi ve uzaktan akrabamız olan fakat pekte tanımadığımız adamı yakından tanımam gerektiğini söyledi. Şirket Seoul'da yani evet, oraya taşınmak zorunda kaldım. Bir nevi köstebek, 'içerden biri' olmamı istiyordu yani.
Ve bu 'hayat hikayesi' tam olarak bu noktadan sonra alevlenip, asla yapmam dediğim şeyleri yaptırıp, asla ummadığım, gerçekleşeceğine inanmayıp, ihtimal dahi vermediğim şeyleri de yaşamama sebep oldu.
İnsanlarla birlikte, birbirinden farklı yüzlerce suratın aracılığıyla, belkide binlerce hayatı dolaylı yoldan tanımamın ardından, büyük yalanlara, oyunlara, cinayetlere, intiharlara, gasplara, uyuşturucuya, ihanetlere, mutluluklara-sevinçlere, göz yaşlarına ve beni en çok etkileyen şey, 'ölüm' lere tanık oldum ve bazıları ile de bizzat kendim tanıştım.
Birinin ölüme gün ve gün nasıl ilerlediğini, her yeni günde ne kadar çöktüğünü, değiştiğini ve yavaş yavaş bilincini kaybedip gerçek hayattan kopmasını bizzat gördüm. Son anlarında yanında olamayıp, son'unun sonraki 15. Dakikasında yanında olmamın ve cansız bedeninin yerden kaldırılıp sedye ile sadece yüzü açık kalacak şekilde götürürlerken bana bakıyormuş gibi durmasının ağır hislerini atamadım üzerimden.
Kendimi ve yaşamımı çokça sorgulayıp psikolojimi bozmaya kadar giden, kendimle ve çevremle savaştığım, içimdeki sesi bir dinleyip bir dinlemediğim, dinlediğim zaman 'keşke dinlemeseydim' veya dinlemediğim zaman 'keşke dinleseydim' dediğim keşkelerle dolu, bolca pişmanlığa sebep olan, kendim dışında herkes için değerli olan hayatım, bana içten bir özür ve mutluluk borçlusun.
Belki bir sonraki hayatımda, tabi o da varsa.
Şu an mı? Şu an yine ve yine daha önce hiç yapmam dediğim şeyi yapıyorum ve sanırım artık bunu dememeliyim yoksa muhakkak oluyor veya yapıyorum. Şu an Jung Hoseok'un isteği ve "zaten kitap okumayı seviyorsun, yazmayı da seversin, yap şu işi!" demesi ve aylarca beni gazlaması üzerine, nasıl yazacağımı bilmediğim bir kitabı yazmaya çalışıyorum. Hayat işte... Size bir nasihat, asla yapmam, etmem diye büyük konuşmamak lazım.
Tercih ettiğim kitap kapağı resmine aldanmayın. Hayatım ne o kadar bunaltıcı, ne de iç açıcı olacak kadar ışıltılı ve güzel. Ya da aldanın. Sanırım size anlatmak istediğim esas şey bu olucak. Göründüğümüz gibi olmamamız ve bunu kimsenin anlamaması veya farketmemesi. Dediklerimden çıkartabileceğiniz bir çok farklı yorumlar var ve eminim ki hepinizde bir tanesi mevcuttur, biliyorum. Çünkü her insan farklıdır ve farklı düşünüp hisseder.
Yapmak istedikleriniz ve asıl hayalini kurduğunuz şeylerin oldukça dışında ve uzak olmak, insana kendi çapında, kendini özgürce ifade edip, istediğini yapabileceği, istediğini düşünebileceği bir hayal dünyası kurmaya iter istemeden veya içten içe bunu ister ve bunu arar. Fakat sorun şudur ki, hayal dünyanı kurabilirsin ama orda daimi olarak yaşayamazsın...
O dünyayı kurup mutlu olabilirsin, mutlu hissedebilirsin ki en önemli şeyde hissedebilmektir zaten. Örnek verecek olursam, çok fazla istediğin bir şey vardır, aylarca onu elde etmek için uğraşırsın belkide. Sonunda ona kavuştuğunda yaşadığın anlık 'dünyalar benim! Yaşasın!' hissi. Ya sonrası? Sonrasında bu hissi her gün, he dakika yaşar mısın? Zannetmiyorum. İstemenin ve onu elde etmenin arzusu ve sevincidir bu.
Her neyse. Şimdilik tüm bunları bir kenara bırakıp hikayeme baştan başlayalım o halde.
Merhaba. Bendeniz yazar Namjoon. Kim Namjoon.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Başlayalım mı?
Arkadaşlar selam 👋🏻 Bu hikaye fanfic gibi görünsede aslında pek değil. Ben @cancookieimnid1 twitterdan beni tanıyan kişiler zaten az çok 'bazı zorluklar' çektiğimi bilir. Bunlara burada değinmeyeceğim tabiki de. Hayatımı değilde, kendi his ve düşüncelerimi de katmak istediğim, belki biraz da olsun birileri anlar veya bunları yaşıyordur düşüncesi ile böyle bir hikaye yazmayı istiyordum. Hikaye tamamen BEN olmasada kendimi yakın gördüğüm bir üyenin adını kullanaraktan bunu yapmak istiyordum. Ve o kişide Namjoon. Ah Mono benim biricik kurtarıcım... Hem Namjoon için özel hem de benim için özel ve anlamı olan şeyleri bu hikayede bolca 'ad' olarak kullanacağım moon holding gibi ve açıkçası hoş bir hikaye olacağını düşünüyorum. Ne çok 'hayran kurgu/fanfic' ne de çok 'gerçek'. Gerçek dünya ile bu hikayeyi harmanlamak istedim.
Aldığım çocuk gelişimi ve psikoloji dersleri sayesinde çoğu kimsenin düşündüğünden daha da ince, daha doğrusu daha psikolojik yönleri ile bakıyorum hislere, olaylara nedenleri ile birlikte. Ve "Ailem neden böyle düşünmüyor ki?" diyip keşke böyle düşünebilseler, o derslere onlarda girebilselerdi dediğim çok oldu. Fakat görmediler ve benim gibi düşünemezler
Sanırım böyle düşündüğüm için "anlaşılmak ve anlayış" benim için hayatımdaki en önemli şey. Hikayede açık açık ders niteliğinde tabiki vermeyeceğim bunları. Fakat ince ince işleyeceğim hisleri ve duyguları. Yani öyle düşünüyorum. Umarım güzel bir hikaye olur ve devamıda güzel gelir 😌😒
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Hikayenin paylaşılmasını istiyorsanız beğenmeniz yeterli olacaktır🙏
