shy boy✔️

second day

— Witaj kochanieńki! Opowiadaj, jak tam u ciebie? — zainteresowała się staruszka i siadła po drugiej stronie lady. Oparła się łokciami o blat i uśmiechnęła delikatnie. Wyglądała wtedy jak nastolatka, która czeka na nowe ploteczki. Kobieta nigdy nie czuła się staro, zawsze uważała, że wiek to liczba, która jest mało ważna i może zachowywać się jak chce, a nie jak na jej wiek przystało.

        Olivier potrafił rozmawiać z panią Montgomery godzinami. Czuł się przy niej swobodnie i jednocześnie wiedział, że wesprze go jakimiś radami lub pocieszającymi słowami. Kobieta wiedziała o tym co się dzieje w jego domu, dlatego za każdym razem chciała z nim jak najdłużej rozmawiać. Wiedziała również, że chłopak ma skłonności do trzymania wielu spraw w sobie i nie mówieniu o nich nikomu. Z doświadczenia zdawała sobie sprawę, że coś takiego nigdy nie prowadzi do niczego dobrego. Sto razy bardziej wolała, aby wygadał się właśnie jej niż męczył i bił się ze swoimi myślami. Traktowała go jak swojego przyszywanego wnuka.

— Wszystko po staremu, pani Mongomery. Rodzice nadal się kłócą, ja nadal się uczę, a Elina Swan nie zwróciła na mnie uwagi. Tylko znowu pożyczyła zeszyt od geografii. — westchnął i przetarł twarz dłońmi. Był cholernie zmęczony. Jego włosy żyły własnym życiem, a cienie pod oczami, które dzisiaj były jeszcze bardziej widoczne niż zazwyczaj, podkreślały jego zmęczenie. Miał ochotę na rzucenie się na łózko i nie wychodzenie z niego przez kolejne dni, ale cóż szkoła wzywała i kto jak to, ale Olivier Coleman starał się jej nie opuszczać. Wiedział, że jeśli opuści choć jeden dzień lub co gorsza dwa, może sobie nie poradzić i nawet jego ulgi u niektórych nauczycieli, by w tym nie pomogły. Dziś specjalnie zdecydował się na większe oprawki, ale one i tak nie zdołały schować, choć trochę tych cholernych sińców. Taki efekt uboczy nie wysypiania się.

— Nie wie co traci. — puściła mu oczko i sięgnęła ręką pod ladę. — Masz tutaj na poprawę humoru, świeże dzisiaj robiłam! — zaśmiała się i postawiła przed chłopakiem kawałek truskawkowego ciasta. Chciała zrobić coś innego niż zwykle i w ostatniej chwili przypomniała sobie, że dawno nie robiła wypieków z użyciem tego owocu.

        Podziękował cicho staruszce i wziął się za jedzenie tej cudownie wyglądającej słodkości. Jeszcze wcześniej schował do plecaka swoje ulubione ciastko zawinięte w papier, które brał co rano. Kubek z kawą stał koło małego talerzyka. Popijał co kilka minut kilka łyków życiodajnego napoju, mając nadzieję, że jakoś go rozbudzi. Nigdy nie odczuwał po kawie specjalnego pobudzenia, ale dzisiaj wierzył w to, że nastąpi jakiś dziwny przełom i to właśnie ona pomoże mu w przeżyciu tego dnia. Nie chciał w którymś momencie osunąć się na ziemię i zemdleć. Na szczęście czekało na niego tylko pięć lekcji, co w tej sytuacji było jedynym pocieszeniem.

————🦋————

        Olivier Coleman wyszedł z klasy jako ostatni. Tego dnia snuł się po korytarzach Central City High School jak duch, a nastolatkowie, którzy go mijali posyłali mu ciekawskie spojrzenia. Tylko jedna osoba spoglądała na niego ukradkiem zmartwiona. Nie kto inny, jak Elina Swan. Wbrew pozorom, wiedziała jak ma na imię ten nieśmiały chłopak, którego każdy bierze za dziwoląga. Dziewczyna nigdy nie uważała się za gwiazdkę Central City High School. To wszystko zaczęło się na początku drugiej klasy liceum, kiedy przeprowadziła się do tego miasteczka wraz ze swoimi rodzicami. Zaczęła zadawać się ze śmietanką tego oto liceum i właśnie wtedy została do niej przypisana rola jednej z gwiazdek i najbardziej pożądanych dziewczyn. Różniła się wszystkim. Zainteresowaniami, stylem, sposobem bycia. Sama nie wie, jak dokładnie zaczęła się jej przyjaźń z Aurorą oraz Florence. Podobno przeciwieństwa się przyciągają, a dziewczyny na pierwszy rzut oka, różniły się od siebie dosłownie wszystkim. Jej przyjaciółki uwielbiały co weekend wychodzić wraz z chłopakami ze szkolnej drużyny na imprezy. Za to Elina wolała zostać w zaciszu własnego pokoju z książką i dużym kubkiem ciepłego napoju, najlepiej miętowej herbaty.