Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 17 ♥

Ik vertel hem dat ik zelfs een plekje had vrijgehouden, gereserveerd, voor mijn moeder bij de diploma-uitreiking, maar dat ze nooit was gekomen. Ik vertel hem hoe gebroken ik was toen en de dagen daarop. Het schreeuwen, huilen, smeken, maar niks hielp.

En als laatste vertel ik hem mijn ontsnapping van het leven dat ik daar thuis had. Het leven waar ik zo graag uit wou ontsnappen, maar ook mijn dromen die ik al had sinds ik nog klein was. Ik vertel hem hoe mijn moeder niet eens afscheid wou nemen van mij en met tegenzin een kleine doei er had weten uit te persen. En dan hoe ik en Clara eindelijk zijn vertrokken uit onze oude levens en een nieuwe in Amerika gingen opbouwen voor het komende jaar.

Ik vertel hem alles, behalve één ding. Dat wat alleen Clara maar weet, per toeval dan wel. Maar ik ben nog niet klaar hem of wie dan ook dat te vertellen. Het is al een wonder dat ik zoveel aan hem heb openbaart en ondanks dat ik die glans in Sams ogen zie - betekende dat hij weet dat ik nog iets achterhoud - kan ik mezelf er niet toe zetten mezelf dat laatste kleine beetje te openbaren en Sam vraagt er niet naar, wetende dat dit al moeilijk genoeg was voor mij.

Na mijn verhaal neemt Sam mij in zijn armen en fluistert dingen van 'Ik hou van je' tot 'Ik zal je nooit in de steek laten' tot 'Ik weet zeker dat je vader trots op je zou zijn om je zo nu te zien'. Die laatste was het meest geruststellende. Wetende dat mijn vader daadwerkelijk trots zou zijn op mij zou een enorme opluchting zijn, maar ik moet Sam nu op zijn woorden geloven en zijn woorden zijn net zo goed als wanneer mijn vader ze had gezegd tegen mij.

"Zal ik mij nu dan eens openen?" vraagt Sam met een grijns en ik kijk hem verward aan. Is er ook maar iets dat hij mij niet heeft verteld? Ik kan het me niet voorstellen. Al hoewel, Sam heeft het net zo min over zijn ouders als ik.

"Maar natuurlijk. De eer is nu volledig aan jou," zeg ik met een kleine grijns op mijn gezicht en een droevige glimlach ontvang ik terug van Sam. Ik word meteen helemaal serieus.

"Ik was negentien jaar en ik was nog gewoon de zoon van de Alfa, niks speciaals. Natuurlijk wel de opvolger van de Alfa, maar dat was in die tijd niet belangrijk. Er hing al een tijdje een akelige sfeer tussen verschillende packs en de Rogues rondom onze landen."

Ik wil Sam niet storen in zijn verhaal, maar ik heb geen idee waar hij het nu over heeft. "Wat zijn Rogues?" vraag ik snel, voordat hij verder kan gaan.

"Hmm..." zegt Sam bedenkelijk. "Je zou ze... schurken kunnen noemen - voor gebrek aan betere woorden." Ik knik, uitleg genoeg voor nu. Ik zal later wel verder vragen. "Rogues willen altijd meer macht, meer land en hebben nog maar weinig menselijkheid over."

"Oké, maar wat hebben die Rogues te maken met jou en die andere packs?" vraag ik verward.

"Daar wou ik net heengaan." Sam knipoogt kort en duikt dan weer volledig in zijn verhaal. "Toen er een oorlog uitbrak tussen onze twee buur roedels moesten wij er iets aandoen, maar we konden geen kant kiezen, want dat zou ons zelf ook in de vuurlinie plaatsen. Uiteindelijk besloot mijn vader er niks aan te doen. Maar we kregen geen voedsel meer van buitenaf binnen en iedereen kreeg honger.

"Dat is het moment waarop de Rogues besloten om ons aan te vallen. Ze wachtte tot het laatste moment waarop de patrouille vermoeid werd, maar de volgende groep nog net niet wakker was en vermoorden ze zonder ook maar een enkele gedachten. Iemand uit die groep had nog weten een signaal uit te zenden en vanaf dat moment werd het vechten.

"Ik stond als leiding van de zwangere vrouwen, kinderen en ouderen en moest ze veilig houden. Mijn ouders zijn in dat gevecht gedood en het moment waarop mijn vader werd vermoord voelde ik de kracht van de Alfa mij binnenstromen en ik wist dat mijn vader dood was. Mijn moeder stierf niet lang daarna van verdriet, het nadeel van mates.

"Ik gaf de leiding van de bewaking over aan een ander en ben toen het slachtveld opgegaan. Ik had genoeg training gekregen om te weten wat ik deed en binnen twee uur hadden we alle Rogues vermoord. We hadden gewonnen, maar ik had me nog nooit zo verdrietig gevoeld bij zo'n enorme overwinning. Ik had mijn ouders verloren, net als Melanie en Gabe."

Mijn adem blijft hangen in mijn keel en voor een paar seconden weet ik niet wat ik moet zeggen. "Wat erg," fluister ik dan. Ik kan me niet voorstellen hoe het is om beide ouders binnen enkele minuten van elkaar te verliezen.

"Vanaf dat moment zijn wij altijd de sterkste pack geweest in het hele land. Ik had de andere packs gewaarschuwd dat ze moesten stoppen met oorlog voeren, omdat ik anders in zou springen en binnen een paar weken was het weer vrede in de weerwolven wereld." Sam kijkt bedroefd, maar er hangt ook een soort trots om hem heen. Hij is trots op zichzelf dat hij het zo goed heeft gedaan in de vier jaar dat hij Alfa is. En gelijk heeft hij, Sam is een geweldige Alfa die op niemand hoeft te vertrouwen, behalve zichzelf.

"Je bent een geweldige Alfa en je zult alleen maar beter worden, dat weet ik zeker." Sam geeft zijn duizelingwekkende glimlach en ik schenk mijn eigen versie ervan aan hem.

De vonkjes die plotseling overschieten verrassen mij. Vooral omdat we geen lichamelijk contact hebben, maar ik weet dat Sam het ook voelt. Het trekt mij naar hem toe en mijn ogen vallen op zijn mond. Zijn prachtige mond die ik nu al zolang wil zoenen.

Ik schiet een snelle blik naar de klok. We zijn al een half uur over de tijd en dat betekent dat ik heb gewonnen. Ik glimlach en Sam heeft meteen door waarom ik dat doe, waarop hij zijn ogen rolt.

Langzaamaan kom ik dichterbij. Geen van beide zegt iets. We wachten allebei het moment af. De spanning bouwt zich op. Zijn ogen graven diep in de mijne en ik kijk recht in zijn ziel.

Na deze openbaring van een groot deel van mijn geheimen weet ik dat ik hem kan vertrouwen. Ik weet dat hij er altijd voor mij zal zijn wat er ook zal gebeuren en ik weet dat ik dit kan doen. De aantrekkingskracht wordt teveel, maar het is niet alleen de matings band die wij hebben die mij zo aantrekt, maar het is Sam zelf die mij helemaal in zijn macht heeft, mij betoverd heeft met zijn stem, zijn uiterlijk, maar bovenal zijn liefde en innerlijk.

De kus zelf. Oh wauw. De kus is fantastisch. Zijn lippen op de mijne voelt perfect. Alsof het altijd al zo heeft gehoord en er niks meer fout is in de wereld. Ik vergeet al mijn zorgen, twijfelingen en problemen en kan me alleen nog maar concentreren op Sams lippen op de mijne. Hoe de mijne tegen die van hem aan bewegen. Zijn kleine stoppeltjes schuren over mijn gevoelige huid, maar ik heb er geen problemen mee.

Als we dan toch eindelijk van elkaar wegbreken doe ik mijn ogen open en kijk diep in de zijne. Hij geeft me nog een paar kleine kusjes op mijn mond, mijn wangen en mijn voorhoofd voordat hij eindelijk naar achteren leunt en mij ook diep aankijkt. "Wauw," fluister ik verbaasd, kortademig en zelfs een beetje licht in mijn hoofd.

"Dat kun je zeker zeggen," fluistert Sam terug in zijn verleidelijke stem. Ik leun mijn hoofd op Sams borst en hij streelt kalmerend over mijn haren heen.

"Dat was geweldig," zeg ik nog steeds verbaasd dat zoiets zó goed kan zijn.

Fase een is voltooid.

Jeey, ze hebben de eerste matingsfase voltooid :3

Vertel me wat je ervan vindt en REAGEER EN STEM :D

xXx Heleen