Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 12 ♥

(NIET BEWERKT)

√ Hoofdstuk TWAALF

"Please don't hurt yourself. Please don't hurt yourself. Please don't hurt yourself." Is het enige wat Sam kan zeggen sinds ik het stanleymes in mijn hand heb gekregen. Ik kijk op naar hem, het idee om een sarcastische opmerking te maken, maar hij is me voor. "Watch out," schreeuwt hij bijna.

Ik smijt het stanleymes op de tafel, geïrriteerd. "Stop daar nou eens mee. Ik ga mezelf niet pijn doen. Ik. Ben. Geen. Klein. Kind meer." Ik spreek alles zo duidelijk mogelijk uit, hopend dat het dan wel door zijn dikke hoofd heen gaat, maar natuurlijk is dat niet mogelijk voor meneer 'Ik ben de wereld'.

Sam zucht, opgelucht dat ik het mes niet meer in mijn hand heb. “Dat weet ik wel, maar ik kan er niks aan doen. Als ik jou met het mes zie word ik gewoon helemaal zenuwachtig,” geeft Sam toe, ook al kan ik niet inzien waarom hij er nerveus van zou worden.

“Kalmeer. Ik weet precies wat ik doe,” zeg ik rustig en pak het mes weer van de tafel. Meteen trekken alle spieren van Sam zich weer samen van de spanning. Heel voorzichtig ga ik weer verder met het bewerken van de gekochten lamp, maar op zo'n manier dat ik Sam zo min mogelijk verontrust.

Ik heb het plaatje precies in mijn zoals ik Melanie cadeau eruit wil laten zijn en ik hoop dat het gaat lukken, maar er is helaas geen garantie. Ik kan dit net zo goed verknallen als helemaal fantastisch maken.

♥

Een uur, een maaltijd en nog wat minuten later ben ik eindelijk tevreden en zitten al mijn vingers nog vast aan mijn hand. Zodra het woord: “Klaar” uit mijn mond komt staat Sam op en pakt het stanleymes onmiddellijk uit mijn hand. Ik zeg er maar niks over, want ik ben té tevreden met mijn cadeau voor Melanie om echt boos te worden op Sam. Ik til de lamp op en set hem op een tafel met een stopcontact in de buurt. Als ik de stekker erin heb gedaan en de lamp aanzet ben ik hartstikke tevreden met het resultaat.

Melanie gaat het te gek vinden.

“Het is prachtig,” zegt Sam van achter mij, zijn adem strijkt zachtjes over mijn wangen en zijn handen liggen rustig en relaxed op mijn schouders.

“Bedankt,” zegt ik trost, mijn stem komt er schor uit. Ik schud mijn hoofd heen en weer en stap onder zijn handen uit. Ik kan niet helder denken als Sam zo dichtbij staat. “Ik ga nu naar bed toe. Het is een lange dag geweest,” zeg ik rustig, maar mijn hart klopt in mijn keel en mijn handen zijn klam.

“Welterusten,” zegt Sam, zijn stem klinkt gekwetst, maar op zijn gezicht is niets te zien. “'Slaap wel,” fluister ik en dan pak ik de lamp en loop ermee naar mijn kamer. Laat het inpakken maar zitten, ik wil nu alleen nog maar slapen.

Eenmaal in mijn kamer doe ik mijn normale slaaproutine en als ik eenmaal echt in het bed lig gaan mijn gedachten wild, maar ik er een conclusie uithalen. Ik vind Sam leuk.

♥

In de ochtend word ik wakker gemaakt door Jace. Hij is vrolijk net als ieder ander in dit huis. Er is taart, alle slingers zijn opgehangen en iedereen is in een geweldige stemming. Als iedere verjaardag in dit huis zo wordt gevierd dan zullen er een hoop dagen zijn waarop er slingers hangen.

Misschien komt het omdat Melanie nu zestien wordt of misschien is het gewoon omdat ze het zusje van Sam is, want geef toe, iedereen in dit huis kijkt op tegen Sam of ze het nu willen toegeven of niet. Wat me er, alweer, aan herinnert dat ik Sam daar nog om moet vragen, maar vandaag niet, vandaag is het Melanies speciale dag. Ze wordt eindelijk zestien. Wat een mijlpaal in het leven. Nu nog alle andere zeventig jaren (tenminste, ik hoop dat ze wel ouder dan zeventig wordt).