ეს ამბავი მოგვითხრობს გოგოზე სახელად ნიცა, რომელიც არავის ენდობა თვისთავის გარდა, არსჯერა გრძნობების და ამას უბრალო ზღაპრებად მიიჩნევს, მანამ უცნობს არ შეხვდება და ვინა არის უცნობი? რა გაუკეთა მან ესეთი ნიცას, რომ ცხოვრებაზე შეხედულებები შეაცვლევია...
" იცით მუდამ მიჩნდება კითხვა, არსებობს ადამიანი რომელთან ერთადაც ცხოვრების მნიშვნელოვანი წლების გატარება ღირს? რომელიც მართლაც გაიზიარებს შენს სიხარულსაც და სევდასაც? მართლა არსებობს ის მონათესავე სული რომელსაც მეორე ნახევარს ეძახიან?" -ხშირად მინახავს ისტორიების ასეთი დასაწყისი და მოდით მე არ ვიქნები ბანალური და პირდაპირ გეტყვით სათქმელს. - გამარჯობა მე ნიცა ვარ, 21 წლის, ყველაზე უხეში, პესიმისტი, ნარცისი, უჟმირი და მხოლოდ საკუთარ თავზე დამყარებული იმედებით აღსავსე ადამიანი. თუმცა შეიძლება ითქვას რომ ვიყავი ასეთი და აღრ ვარ, მაგრამ დარჩა ისეთი თვისებებიც რომელსაც ალბათ ვერც ვერასდროს შევცვლით როგორიცაა სიჯიუტე, სიუჟმურე და სინარცისე.
სხვათაშორის არსდროს მესმოდა ადამინის რომელიც, მუდამ ახსენებდა მისი თქმით, იდუმალ გრძნობას სიყვარულს და მისი ცხოვრების მეგზურს. თუმცა ყველაფერი რადიკალურად შეიცვალა ერთ დროს, როცა არ მოველოდი პიროვნებას, რომელიც ჩემს ცხოვრებაში, ასე ღრმად შემოაღწევდა და თავს მაგრძნობინებდა ადამიანად, რომლის გარდა არავინ არსებობდა დედამიწაზე და ყველაფერი მის გარშემო იტრიალებდა. მაგრამ ვფიქრობ ამდენი ლაპარაკით თავი მოგაბეზრეთ, თუმცა თქვენი მოვალეობაა რომ მისმინოთ ასე რომ მოგიწევთ ბევრი ლაპარაკის ატანაც, რადგან ეს ჩემი ერთ-ერთი საყვარელი ჰობია. 😂❤️ თუმცა მალე ჩემს სხვა მისწრაფებებსაც გაიგებთ.
მოკლედ ერთი ჩოულებრივი დღე იყო, არაფერი განსხვავებული: დილით ადგომა (დედაჩემის 1 საათიანი ხვეწნა მუდარით🙄😁) საშხაპე, სარკესთან საკუთარი თვის გაკრიტიკება, ტანსაცმელზე წუწუნი, ძლივსძლივობით შერჩეული რათქმაუნდა სპორტული outfit-ი.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
დრო იყო წავსულიყავი ლექციაზე, სადაც საშინლად მოვიწყინე და ლექციის დასრულების შემდეგ დავადექი გზას, ჩემს დაქალებთან შესახვედრად coffee cafe- ში: ნინისთან, ლიზისთან და ალექსანდრასთან. გზაში როგორც ყოველთვის გავირჭე ყურსასმენები, ჩვრთე ჩემი საყვარელი სიმღერა "uncover" და დავიწყე ფიქრებსა და ოცნებეში მოგზაურობა.
მალე მივაღწიე დანიშნულების ადგილს, სულ რაღაც ორი ნაბიჯი მაშორებდა კაფემდე, რომ ლამის მანქანამ გამიტანა, ის უცნობი რომ არა, რომლის თვალებშიც ისე ღრმად ჩავიძირე, რომ საკუთარი ფიქრები ამერია, გავქვავდი როგორც ქანდაკება და ახალა მხოლოდ რაზეც შემეძლო რომ მეფიქრა და რისთვისაც შემეძლო მეყურებინა იყო, ის ღრმა მბრწყინავი თვალები და მარწყვივით წითელი ტუჩები.
რომ არა გოგოები ალბათ კიდევ 2 საათი ისე ვიქნებოდი, გაქვავებილი. ამის შემდეგ იმის მაგივრად ჩემი მდგომარეობა ეკითხათ პირველი იმ უცნობზე მკითხეს. (აბა როგორ საუკეთესო დაქალმა თუ არა სხვამ ვინ უნდა დაგგესლოს ასე🤣😁😏) გოგოებს 2 წუთით გავებუტე, მე რომ არ მომიკითხეს და მალევე შევურიგდი.
ახალა უფრო სხვა რაღაც მანაღვლებდა, რა დამემართა იმ უცნობთან. თითქოს სამყარო გაჩერდა, თავბრუ დამეხვა, დავმუნჯდი, თან ისიც მაინტერესებდა, რა მიზიდავდა მისკენ ასე და რატომ მინდოდა მისი სახელის გაგება ასე ძლიერად.
იმ საღამოს ძლივს დამეძინა და მეორე დღესაც მხოლოდ ის მახსოვდა.
