ရီေပၚနဲ႔ ေရွာင္က်န္းလမ္းခြဲၿပီးကတည္းက....
ရီေပၚလည္း တစ္ငိုငိုတစ္ရီရီနဲ႔ ဘာမွလည္း သိပ္မစား၊
ဘယ္သူနဲ႔မွလည္း အဆက္သြယ္မလုပ္ဘဲ အခန္းထဲမွာပဲ တစ္ခ်ိန္လံုး ထိုင္မိႈင္ေနသည္မွာ တစ္ႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ရိွသြားၿပီ ျဖစ္သည္။
တစ္ႏွစ္လံုးလံုး ဘယ္မွမသြား၊ ဘယ္သူနဲ့မွလည္း အဆက္သြယ္မလုပ္ဘဲ ေရွာင္က်န္းအား လြမ္းေနေသာ ရီေပၚကို ဝမ္ပါပါးမၾကၫ့္ရက္ေတာ့ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ ဝမ္ေလာင္ကိုယ္တိုင္ ေရွာင္က်န္းကို ျပန္ေခၚ၍ ရီေပၚႏွင့္ျပန္ေပါင္းေပးရန္
ဆႏၵရိွေလသည္ ။
.…......…..................................................
ေရွာင္က်န္းတစ္ေယာက္လည္း တစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီးမွ ထူထူေထာင္ေထာင္ ျဖစ္လာကာ ၿခံထဲတြင္ အပင္မ်ားစိုက္၍ ပန္းဆိုင္
ေလးတစ္ဆိုင္ဖြင့္ထားေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ဆိုင္ဝန္ထမ္းမွာပင္ ယီဘင္တစ္ေယာက္သာ ရိွေလသည္။
"ေဟ့...ေရွာင္က်န္း......မင္းငါ့ကို ခိုင္းထားတာမ်ားေနၿပီးေနာ္........ငါ့ကို အေႂကြးျပန္ဆပ္ရမယ္မွတ္....."
"ေအ့ပါဟာ.....မင္းစားခ်င္တာေျပာ
ငါလိုက္ဝယ္ ေကြၽးမယ္......"
"ေအ့ပါဟာ........"
ေရွာင္က်န္းနဲ႔ယီဘင္တို႔ စကားေျပာေနတုန္း
ဆိုင္ထဲသို႔ ဝင္လာတဲ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္.....
ဆံပင္မွာ ေက်ာလည္ေလာက္ရိွၿပီး......
ခႏၶာကိုယ္ႏွင့္ လိုက္ဖက္ပံုရတဲ့ ဂါဝန္ပန္းေရာင္ေလးကိုလည္း ဝတ္ဆင္ထားေလသည္။ေပါင္ရင္းေလာက္သာ ရွည္ေသာ သူမဂါဝန္အစေလးမွာလည္း သူမကိုၾကၫ့္ေကာင္းေစသည္။
"ေနေကာင္းလာ?.....မေတြ့တာၾကာၿပီး က်န႔္ေကာ........."
ထိုမိန္းကေလး၏ အေျပာမွာ ေရွာင္က်န္းႏွင့္ ယီဘင္တို႔ အံ့ဩမႈမ်ားစြာျဖစ္ေနေလသည္။
"မင္း!....မင္း...ေလာေလာ့ မလား?....."
"အင္း......ညမႏိုင္ငံျခားကေန ျပန္လာတာေလ......အခုမွ ျပန္ေရာက္တာ........
အကိုတို႔ ဒီမွာ ဆိုင္ဖြင့္ထားတယ္ဆိုလို႔ ဒီကိုလိုက္လာတာေလ........."
"ေအာ္!.....အင္း....
အခုက ဆိုင္ပိတ္ေတာ့မွာ အိမ္မွာ ထမင္းလိုက္စားေလ........အိမ္မွာ ေကာရယ္၊ယီဘင္ရယ္ ႏွစ္ေယာက္ဘဲေနတာ......."
YOU ARE READING
ျမင္ႏိုင္မလား (Zg+Uni)
Fanfictionကြၽန္ေတာ့္ရင္ထဲကို ဘာလို႔တစ္ခါေလာက္ေတာင္ ျမင္ေအာင္မၾကၫ့္တာလဲ ဟင္ .... ကြၽန္ေတာ္ကေယာက္်ားေလးတစ္ေယာက္ျဖစ္လ်က္ က်န႔္ေကာ ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္မိခဲ့လို႔ .... ကြၽန္ေတာ့ အေျခအေနက က်န္ေကာ့ခင္ဗ်ားကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာဖို႔ အခြင့္အေရး မေပးခဲ့လို႔.... အဲ့ဒါေၾကာင့္...
