ေမာင္ျဖစ္သူရဲ႕ ေအာ္သံကိုၾကားျပီး သိပ္မၾကာ အိမ္ေပၚထပ္မွဆင္းလာသည္ကုိ ေတြ႔လိုက္ရပါသည္။
''Sehun..! နင္တို႔ ဘာျဖစ္ၾကျပန္ျပီလဲ...''
''ဘာမွမျဖစ္ဘူး...''
''သားJongေရာ... ဒီမွာ နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ညစာစားဖို႔ ျပင္ျပီးသြားျပီ''
''မသိဘူး...! သူက စားလာေရာေပါ့...''
''မဟုတ္တာ... နင္နဲ႔အတူစားခ်င္လို႔ မစားလာခ႔ဲဘူးဆို...! ထမင္းစားဖို႔ နင္႔ကိုသြားေခၚမယ္ဆိုျပီး တက္သြားတာ...''
''……………''
''နင္ကလည္းဟယ္... ဘာမဟုတ္တာေလးနဲ႔ ကေလးကို ဂ်စ္မတိုက္ပါနဲ႔ သူ႔ခမ်ာ တေနကုန္စိတ္ပင္ပန္း လူပင္ပန္း ပင္ပန္းလာတာ...''
''……………''
''ခဏေန သြားေခၚလိုက္ ၾကားလား... နင္နဲ႔လည္း ခက္တယ္ Oh Sehunရယ္...''
''ငါတစ္ေယာက္တည္း ေနခ်င္တယ္ အစ္မ...''
''နင္တို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔လည္း ငါစိတ္ညစ္ပါတယ္ဟယ္...''
အစ္မက ပြစိပြစိေရရြတ္ရင္း ေရွာင္ထြက္သြားခ႔ဲပါျပီ
အ႔ဲကေလး ဘာမွ မစားလာေသးဘူးေျပာတယ္ ဗိုက္ဆာေနေတာ႔မွာပဲ....
အေတြးဝင္လာေတာ႔ ကိုယ္႔ဟာကိုယ္ မေကာင္းတ႔ဲလူလို႔ ခံစားရပါသည္။
ရင္႔က်က္တည္ျငိမ္ရမ႔ဲအရြယ္ ေရာက္ေနတ႔ဲသူက တဒဂၤျဖစ္ေပၚလာတ႔ဲ အတြင္းစိတ္ကို မထိန္းသိမ္းထားႏိုင္ခဲ႔ဘူး...
အခ်စ္သည္ ပူေလာင္လွ၏။ ေခါင္းရႈပ္လွပါသည္။
အခုအခ်ိန္ သူ႔မ်က္ႏွာ မျပံဳးႏိုင္ေသးတာေတာ႔ အေသအခ်ာ ဘာမွမျဖစ္တ႔ဲပုံစံနဲ႔ ေခၚေျပာဖို႔ရာ မျဖစ္ႏိုင္ေသး....
°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~°~
အခန္းထဲ၌ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနမိသည္။
မသတီဘူးတ႔ဲလား ေလးငယ္ရယ္...
အခုအခ်ိန္မွေတာ႔ ဘယ္လိုမွ ေနာက္ျပန္လွည့္လို႔မရေတာ႔...
''Jongin...''
|knock...knock...|
အျပင္မွ တံခါးလာေခါက္သည့္ Baekhyunေၾကာင္႔ မ်က္ႏွာကို လက္ျဖင္႔ ပြတ္ဆြဲလိုက္ပါသည္။
