Trust Fix Hope

5. Kwetsbaar

Lance stond in de glazen studieruimte te wachten. Hij had de vleugel van het gebouw al vijf keer gecheckt voor de veiligheid. En elke keer weer bevestigde zijn onrust dat er geen dreiging was. Nou ja, voor nu dan. Na gisteravond was hij toch wat meer op zijn hoede. Bijna hadden ze zijn schuilplaats gevonden en was hij onaangenaam verrast geweest. Lance had zich voorgenomen om wat op de achtergrond te blijven en zich gedeisd te houden, ook al lag dat niet in zijn aard. Zelf gaf hij de voorkeur aan actie.

Voor de zoveelste keer gleed zijn blik over zijn horloge. De tijd leek wel stil te staan. En waar bleef zij toch! Hij had honger en dat maakte zijn concentratie er niet beter op. Als ze nog vijf minuten langer wegblijft, dan ga ik haar zoeken.

Om de tijd te doden, zette hij de vier bladergroene stoelen recht onder de tafel. Gloeiende gloeiende, kan ik een nog triestere stumper worden! Ik krijg nog een dwangneurose van al die onrust.

Zijn handen grepen zijn haar vast en hij ademde even een diep in. In de ruimte op de tafel lag dezelfde krant van vanmorgen. Een vacature voor hotelportier, was met rood omcirkeld. Door de glazen muur aan de linkerkant zit een jongen hiernaast achter zijn laptop met zijn rug naar hem toe. Zo te zien is hij bezig met iets wat met biologie te maken heeft. Lance had de studieruimte helemaal achterin van de vleugel gekozen. Dat leek hem eerst wel zo handig, maar nu was hij er niet meer zo zeker van. Heb ik mezelf nu niet onbewust in een hoekje gedreven? Minder ontsnappingskansen enzo? Jammer dan, nu niks meer aan te doen. Het staat nu geregistreerd bij de balie en ik ga echt niet nog meer moeite doen om dat te veranderen. Met een diepe zucht legde hij zich bij zijn beslissing neer. Een knappe jongen die mij in het nauw weet te drijven. Ik sta niet voor niets bekend als Robin Hood. 

In zijn ooghoek zag hij buiten op de binnenplaats wat bewegen. Jack en Oliver renden achter elkaar aan. Oliver was kennelijk de tikker. Afgeleid volgde Lance hen met zijn ogen. Ze vlogen haast, zo snel gingen ze. Om de fontein heen, tussen de rijen bomen door. Lance zijn schouders schudde van het lachen, toen hij zag wat voor streek Oliver zijn broertje leverde. Oliver had gedaan alsof hij struikelde en zich bezeerde, meteen kwam Jack bezorgd bij zijn broertje kijken. De seconde dat Jack binnen armbereik was, werd hij getikt. Direct holde Oliver bij hem vandaan.

Met zijn armen over elkaar stond Lance hen nog steeds te observeren, toen hij de deur open en dicht hoorde gaan. Eindelijk, daar was Evany. Lance voelde meteen dat er een vleug spanning en onrust in het niets oploste. Het wachten was voorbij en nu zou ze gaan vertellen, waarom ze al die moeite had genomen hem op te sporen. Hij wachtte nog even tot ze haar jas, net als de zijne, over een rugleuning hing. De ruimte voelde meteen lichter aan. De lege sfeer leek opgevuld te worden met levendigheid. Deels kwam dat ook door haar. Ze had een bijzonder interessante persoonlijkheid en met zulk soort mensen trok hij graag op. Je wist nooit wanneer je zo'n persoon trof. Ze kwamen in alle vormen en maten. Jong of oud. Man of vrouw. Klein of groot. Dun of dik. En het maakte ook niet uit welke nationaliteit.

Ze installeerde haar spullen en volgde zijn blik naar buiten.

'Wat een stel, hè? Die twee?', zei hij, waarmee hij de stilte doorbrak.

'Nou, wat je zegt... Waar ken je ze eigenlijk van?'

'Tijdens een van mijn missies kwam ik ze tegen. Ze haalden een of andere gevaarlijke stunt uit.'

Gedachteloos pulkte Lance aan zijn verband. 'Ik liep net door een zijdeur de steeg in. De tweeling woonde in die buurt. Het was hun zoveelste ontsnappingspoging. Ze klommen over een twee meter hoge schutting heen. Ze waren toen net vijf geworden.'

Lance schudde met zijn hoofd, alsof hij het nog steeds niet kon geloven. Evany bleef stil. Nieuwsgierig met haar hoofd wat opzij gebogen, luisterde ze en wachtte tot hij verderging.