Trust Fix Hope

3. Vermomming

Voorzichtig boog Lance zijn hand en checkte of het verband strak genoeg erom heen was getaped. En toch losjes genoeg, zodat de huid niet later zou gaan irriteren. Pas als je een wondje aan je hand had, besefte je hoe vaak je je handen gebruikte. De voorraad ontsmettingsmiddelen was op, dus moest hij het maar hebben van een met water gewassen wond en een stukje verband. 

Gelukkig maar dat het jodium op was. Dan hoefde hij ook minder mee te zeulen, nu hij op zoek ging naar een nieuw onderkomen.

Hoewel van een echt onderkomen, hoefde je niet te spreken. Eerder dit jaar had hij al een paar keer moeten verkassen. Hij had een tijd geslapen onder een brandtrap van een flat - die ook een kleine nis bevatte, zodat hij ook kon schuilen voor de regen. De opzichter had hem echter weggejaagd. Of die keer dat hij verbleef in een vervallen schuur en toen bleek dat de schuur een week gesloopt werd. Hij had net op het nippertje zijn weinige bezittingen kunnen redden.

Zijn huidige schuilplaats was een voormalig onderkomen geweest van een dier, misschien van een vos? Het was er in ieder geval droog en beschut. De ingang van het hol was verborgen door struiken die ervoor groeiden. Binnenin was het groot genoeg om er languit te kunnen liggen en rechtop te kunnen zitten. Lance voelde enige weerzin om er te vertrekken, maar blijven was geen optie.

Zijn vader joeg hem op als een vos die achter na wordt gezeten door bloedhonden en een jachtstoet. Gisteravond boven in de boom, had hij niet goed kunnen zien wie die mensen waren. Maar hij waagde het er niet op. Het leek erop zijn vader mensen achter hem had aangestuurd. Beter vertrekken, dan worden meegenomen.

Peter zou willen dat hij bij hem en de Lost Boys zou intrekken. Maar dat risico wilde hij niet nemen. Het scheelde weinig vorige keer of hij had de hele troep in gevaar gebracht. Maar misschien zou hij binnenkort wel weer langs gaan. Zijn laatste bezoek was alweer een tijdje terug. Hij miste al zijn dappere stoere jongens: Liam, Oliver, Thomas, Luke en de rest. Voor het oog leken ze een uitzichtloos leven te hebben, maar Lance was er enigszins trots op dat hij onderdak voor ze had kunnen regelen. Het was niet ideaal, maar de Lost Boys waren tevreden en gelukkig met elkaar.

Alleen hij kon geen vaderrol voor ze spelen, de angst om het verkeerd aan te pakken kneep hem de keel dicht. Vooral met het voorbeeld van zijn eigen vader. Maar Peter, een van zijn beste vrienden, bleek daar meer feeling voor te hebben. Hoewel hij nog wel wat jong was, leek de rol van een vurige aanvoerder bij hem te passen. Lance voelde wel wat minder schuldgevoel, omdat hij aan Peter alle tips en trucs had gegeven om te overleven in deze stad. Peter begreep zijn geschiedenis. Hij vond het niet erg dat Lance zich terugtrok, maar als hij wel zo nu en dan hem en de rest opzocht.

Terwijl hij zijn laatste spullen in zijn tas propte, kreeg Lance een idee. Zijn voormalig klasgenoot, John Stewart, maar vooral bekend als Little John,  zou pasgeleden een opleiding tot politieagent hebben afgerond. Misschien wist hij wel een goede plek, waar hij kon blijven zonder ontdekt te worden. Lance voelde zich meteen een stuk opgewekter nu hij dacht aan zijn oude vriend. Zijn moeder had hem als koosnaampje Little John genoemd. Die naam was uit hilariteit blijven plakken zo hilarisch, omdat Little John er al zijn hele leven uitzag als de grootste goze op aarde. Op het eerste gezicht was dat best intimiderend, maar hij was spontaan, vriendelijk en had een rustig, kalmerende stem. Eerlijk gezegd kon je hem best een softie noemen, dacht Lance grinnikend en hij hees zijn tas op zijn rug. Maar wel een softie waar je op kon bouwen.

Zo'n uur later stopte de metro bij de halte Politiebureau en Lance manoeuvreerde zich tussen de mensen door. Opgelucht dat hij bedompte lucht van de metro kon verruilen voor de geur dat een pasgetrouwd gebouw met zich meedroeg. Het nieuwe politiebureau. Het gebouw nam hier een prominente plek in. Een man in een grijs geruit pak gooide naast hem de krant van vandaag in een overvolle prullenbak. Zonder erover na te denken viste Lance hem er weer uit en vouwde het papieren drukwerk open. In boeken, zoals detectives of thrillers, kwam er vaak het cliché in terug dat de omgeving werd geobserveerd door een figuur met een krant. Het kon gaan om een stalker met verkeerde bedoeling als wel een undercover rechercheur, die een zaak probeerde op te lossen. Hoewel het zo cliché was, vond Lance het nog steeds een perfecte dekmantel om ongestoord de omgeving te observeren. De manier om in de menigte op te gaan, zonder dat de vraag werd gesteld wat je precies deed. Immers iedereen ging ervan uit dat je gewoon rustig de krant aan het lezen was en niet probeerde te bedenken, hoe je het beste ongezien een gebouw kon betreden.