Trust Fix Hope

4. Helpende handen

Ze nam een slok van haar te hete chocomelk en spuugde het bijna weer uit. Snel slikte ze de vloeistof door en ze voelde de hitte door haar slokdarm glijden. Te heet! Ze opende haar mond en ademde koele teugen lucht naar binnen. Heerlijke warme chocomelk! Te warm! Evany voelde zich net een klein kind, dat te ongeduldig en gulzig was geweest.

Die zenuwen ook vandaag!

Ze stond in een achterafstraatje van de stad bij een bezorgadres voor de deur. Een vaste klant. Het echtpaartje Davidsz kwamen rond van het verkopen van boeken. Ze verkochten aardig wat boeken, maar niet genoeg. Evany rekende voor hun geen bezorgkosten. 'Het ligt gewoon op de route. Ik kom er toch langs, dan hoeven jullie er niets voor te betalen', zei Evany altijd tegen ze. Toen ze bleven proberen er wat voor te geven, vervingen ze het geld voor etenswaar. Dat mocht ze echt niet weigeren, zeiden ze.

Dus hield Evany sindsdien een verplichte pauze met wat extra 'noodzakelijke' calorieën. Vandaag was dat dus een heerlijke bak chocomelk.

'Lieverd? Kan jij nog een – ik weet dat het een beetje ouderwets klinkt –walkman gebruiken?'

Evany reageerde niet meteen. 

De vriendelijke Abigail bemerkte haar aarzeling.

'Gisteren waren we op de zolder. Ergens in de lades, waar we op zoek waren naar wat documenten, vonden we het muziekapparaatje. Er hoeft geen cassette in, maar het is een wat nieuwer model. Clyde heeft gecheckt of het nog werkt.'

Abigail grinnikte. Wat best aandoenlijk was om te zien! De rimpels in haar gezicht waren grotendeels lachrimpels. Van die kleine fijne lijntjes aan de buitenkant van haar ogen. Na alles wat ze had meegemaakt en dat was nogal wat. Had ze vooral vreugde in haar leven de boventoon laten voeren. Daar kon ze zelf nog wel wat van leren. Hoewel het koppel door ouderdom aardig traag waren geworden, vond Evany het nooit een opgave om geduldig te zijn. Ze vond juist dat ze het respect verdienden om naar ze te luisteren en de tijd voor ze te nemen.

Evany glimlachte.

'Ik heb geen verstand van die dingen, maar Clyde wil graag nog eens experimenteren met zulk soort dingen. Je kan er een CD instoppen. Die zijn, geloof ik, niet helemaal uitgestorven. Ik heb er één voor je opgeduikeld en ingestopt.'

Abigail stak met trillende handen haar de discman toe. Snel dronk Evany haar chocomel op, die nu wel goed te drinken was.

'Probeer het maar een dagje uit. Als het je bevalt, moet je het dingetje houden. Of als je iemand anders weet... Nou je snapt het wel. Zorg in ieder geval niet dat het in de prullenbak raakt. We moeten zuinig zijn met wat we hebben.'

Terwijl ze dit zei stak ze een vermanend vingertje in de lucht. Evany's glimlach verbreedde zich.

'Ik zou niet durven. Ik ben best wel nieuwsgierig eigenlijk. Is hij van Clyde geweest?'

Ze ruilde haar lege mok om en pakte de compacte muziekspeler met koptelefoon aan. Evany zag haar gezicht een beetje betrekken. Ze voelde al aankomen wat ze ging zeggen, nog voordat ze antwoordde.

'Nee, van Jacob. Maar hij zal het toch niet missen mocht hij ooit terugkomen.'

Ze vielen allebei een beetje stil. De onuitgesproken pijn zweefde onzichtbaar in de lucht. In het huis ging een tussendeur open. Een paar tellen later stond ook Clyde in de achterdeur. Hij sloeg een arm om zijn vrouwtje heen.

'Dag Evany'

Hij knikte haar toe en wendde zich toen tot Abigail.

Lieverd, je vriendin en de buurvrouw staan in de winkel. Ze vragen naar je.'

In de ogen van Abigail waren twee vreugdevolle lichtjes verschenen toen haar man de gang in was komen lopen. Op het moment dat hij zijn woorden had uitgesproken straalden ze helemaal.