AUTURI SOLLUNA: THE GUILD OF THE FOUR SEASONS

🌲 PROLOGUE 🌲

≈ 🌲🔥🌲≈

🌫️ SATURN PAPILLON PRIMAVERA 🌫️

“Saturn? Hey, sweetie still asleep?” I heard my mom asked with a knock on my door. I took a glance at it just so I saw my mom peeking in a small aperture of my door. Ngunit ibinalik ko ang aking tingin sa mga halamang nasa tapat lamang ng aking bintana nang tuluyan siyang pumasok sa loob ng kwarto ko.

I felt her presence in my back but still I didn’t intend looking at her. “Uhm, hindi ka ba papasok?” Tanong niya nang mapansing hindi pa ako nakapag-aayos. Tumingin ako sa labas ng bintana at kaagad na napailing, “No.” Maikling sagot ko sakaniya.

Dahil sa sobrang tahimik ng kwarto ko ay rinig na rinig ko ang mga yabag ng kaniyang mga paang humakbang papalapit sa aking gilid. “Is there something wrong? Ilang araw ka ng hindi pumapasok ah?” Usisa niya at kahit hindi ko siya lingunin ay alam kung nakatingin siya saakin dahil ramdam na ramdam ko ang init ng kaniyang hininga.

Nahulog ang aking tingin sa mga halaman at napangiti. “Wala. Ayaw ko.. ayaw ko lang.”

“You should go to school. Baka miss ka na ng mga kaibigan mo.”

Napangiti ako ng mapait, “I don't have friends.” Wika ko habang hinahaplos ang mga halaman sa aking harapan, “Impossible. Bully, possible.” I murmured but she held my hand making me look at her and with that I saw her smiling at me.

“Huwag mong gawing bilanggo ang sarili mo. Make friend—”

“I want to be alone, who cares by the way?” Aniya at ipinukol sa mga halaman ang aking tingin ngunit ako'y napangisi kalaunan, “Eventually, friends are like flowers, some are real and some are fake. In fact, most of them are fake and I don't want being friends with someone who I can't trust.” Mahabang saad ko kasabay ng pagbitaw ko sa pagkakahawak niya.

Tama ang sinabi ko, ano pang silbi ng pagkakaibigan kung sa samahan palang ay puros plastikan na ang umiiral?

I'm not a friendly one, and I don't want to be sarcastic.

“Sa'n ka pupunta?” Nagtatakhang tanong niya nang pulutin ko ang aking bag sa aking kama. “Kung saan alam kong ligtas ako at kung saan hindi ko kailangang makibagay.” Munting mungkahi ko kasunod ng paghakbang ko papalabas sa aking kwarto pero bago iyon ay narinig ko pa ang winika niya. “If you had friends, treasure them.”

Tsk. That's impossible.

Himala nalang kung may makipagkaibigan saakin. Well, I'm a well-known loner in my school with pink bullies. I call my bullies as pink bullies which to be defined as brat, stagy, bitch and stupid pathetic leeches. Pss.

Nang makalabas ako sa bahay ay kaagad kong inilabas sa garahe ang aking bisikleta at nagtungo sa aking destinasyon.

Maganda ang panahon, buhay na buhay ang mga halaman at mga punong sumasabay sa pagsipol ng hangin. Ganu'n din ang mga ibong umaawit sa himpapawid. Maganda ang kalikasan rito dahil malaya ang lugar namin sa siyudad na puros usok, ingay at mga nagkalat na basura. Masagana at malinis ang aming bayan ni wala kang makikitang ni katiting na dumi dahil sa alagang-alaga ang lugar na ito.

Nang tuluyan akong makarating sa aking destinasyon ay kagyat akong bumaba sa bisikleta at isinandal ito sa isang puno. As I took a closer step at the cliff, the wind embraces me with a fresh breeze of morning. I smiled when I saw the crystal ocean below the cliff, the water where purely and clearly blue reflecting in the blue sky.

This is what I want. Nothing else but the nature.

Umupo ako sa tabi ng isang malaking puno na tumatakip sa araw para maibsan ang dalang init ng papataas na araw. So I don't need to be worried if I burn my skin. Hindi lang ang kagandahan ng karagatan ang maganda sa lugar na ito dahil napapalibutan rin ito ng napakaraming pine trees at iba't ibang uri ng puno na nakagawa ng isang malaking kagubatan na minsa'y pinupuntahan ko rin.

Habang nakatanaw sa karagatan ay hindi ko maiwasang isipin ang usapan namin kanina ni Mama.

Mailap ako sa mga tao hindi dahil hindi ko sila pinagkakatiwalaan. Hindi ko lang kasi talaga mahanap ang comfort  sakanila na nararamdaman ko sa kalikasan. Ewan ko ba kung bakit mas gugustuhin ko pang tumunganga sa karagatan at pagmasdan ang mga ibon kaysa sa makilahok sa mga tao. I just can't figure myself. More on, I can't find my self.

Napabuntong-hininga ako at tumunganga sa kumikislap na dagat. Hayst.

Hanggang sa sumapit ang hapon ay hindi ako tumayo sa aking kinauupuan. Napatitig ako sa mahiwagang paghalik ng araw sa karagatan, hindi ko maiwasang mapangiti at mabighani sa kagandahang dulot nito. I stared at it until darkness started conquering the sky and the stars where slowly showing in one by one.

Mas lumamig ang simoy ng hangin at mas umingay ang lagaslas ng mga dahon, gayundin ang malakas na paghampas ng mga alon sa dagat. But, something strange caught my attention— no, I sniffed something wrong. I hurriedly stand on my feet when I saw a grey dark smoke inside the forest, eventhough it was dark I can still notice it. Hindi ko alam pero napatakbo kaagad ako papasok rito, it was a hella crazy idea but I'm not like the other people, I care for the nature.

Napatigil ako sa pagtakbo ng matanaw ko ang papaangat at papalakas na apoy na halos sumakop na sa kalahati ng kagubatan. Napatakip ako sa aking ilong dahil sa usok na dala nito.

Who did this?!

But, without a second my question were answered when I heard footsteps and I know that person isn't alone. Kaagad akong napalingon sa pinanggalingan ng mga yabag na iyon at wala pang isang segudo'y naaninag ko ang papaalis na pigura. “Stop!” I shouted but they didn't stop. Nakagat ko ang aking ibabang labi at walang alinlangang sinundan ang kanilang tinatakbuhan.

I can't stop the fire, but I can, maybe stop the one responsible for this destruction.

“Hey!” Sigaw ko nang makalabas ako nang tuluyan sa kagubatan, ngunit ang kanina'y takbo ko ay napalitan ng hakbang nang mawala bigla ang mga hinahabol ko. Lumingon ako sa aking likuran ngunit napaatras ako nang mapansing mas lumala ang sunog. But, again I heard them kaya napalingon ako sa kinaroroonan nila pero nagulat ako nang makita sila sa dulo ng cliff.

“Huwag!” Sigaw ko at mabilis na tumakbo sa kinaroroonan nila nang bigla silang tumalon rito. Dumungaw ako sa baba ng talampas ngunit wala na akong nakitang pigura rito.

“Not so fast, dear..”

Dumagundong ang kakaibang pakiramdam sa aking dibdib nang marinig ko ang nakakatakot at napakalalim na boses na iyon sa aking likuran, bago pa man ako makalingon sakaniya ay napasinghap ako sa sumunod niyang ginawa.

“Ahhhhhhhhhhhh!” Malakas kong sigaw nang salubungin nang aking likuran ang malamig at malakas na hangin.

Until I felt myself drowning under water..

But before that, I saw his fervent orange eyes..

🌲🌲

HOPE YOU ENJOYED IT!

❤️
❤️

≈ Fellspri_Wemmer ≈

(Please bear with my grammars and how I narrate the story. Thank you :)

- MAY O2 2O2O-
©2O2O