Life Of A Nerd {voltooid}

18.0

In de douche huil ik. Ik voelde me een paar dagen geleden zo gelukkig. Wat is er gebeurd? Waarom voel ik dit? Waarom krijg ik het beeld van mijn moeder niet uit mijn hoofd? Iedereen maakt grapjes over mijn geheugen en hoe leuk het is om alles te onthouden. Elk detail nog te weten van elke dag en die voor elke dag voor de rest van mijn leven te onthouden. Als ik iets aan mezelf kan veranderen zou dat het zijn. Ik sluit mijn ogen en zie haar voor me. Hoe ze me naar school bracht en hoeveel ze om me gaf. Elke kusje als ik naar buiten ging. Hoe ik bij haar sliep als ik bang was. Haar zwarte haren. Hoe lekker ze rook. Ik weet haar laatste dag nog precies. We waren in een Turks restaurant aan het ontbijten. Ze lief haar soepkom vallen van de weeën. Het deed haar zo'n pijn en haar grijze abaya werd rood. Ik weet nog het geluid van de sirenes. Hoe ze me zei dat ik me geen zorgen moest maken. Hoe ze in een kamer verdween en ik er niet in mocht. Ik hield haar hand vast en werd losgetrokken door dokters. Dat is de laatste keer dat ik haar in leven heb gezien. Ik barst in tranen uit en voel me licht in mijn hoofd worden. Ik stap uit de douche en droog me af. Met opgedroogde tranen kleed ik me aan. Een zwarte joggingsbroek met een grijze hoodie. Mijn haren doe ik in een staatt en doe mijn capuchon op. Ik ben al laat. Het boeit me even niet en ik zet wat concealer onder mijn ogen. Mijn ogen zijn kei rood. Ik pak mijn boeken in en loop naar beneden. Ik stop wat voedsel en een flesje water in mijn tas. Mijn jas en schoenen trek ik aan. Ik doe mijn rugzak op mijn rug en pak mijn fiets uit de schuur. Met hevige tegenwind fiets ik naar het station. Ik haal het maar net en moet in de trein staan. Ik doe mijn muziek harder en probeer voor een moment niet na te denken.

Tijdens de lessen ben ik afwezig. Als ik weer thuis ben besluit ik niet te lunchen. Ik heb geen trek. Ik begin aan mijn werk en werk niet vooruit. Ik ga in mijn bed liggen en staar naar het plafond terwijl alle momenten met mijn moeder in mijn hoofd terugspelen. Alsof ik het mee aan het maken ben. Ondertussen vallen er tranen naar beneden.

Ik word gewekt door Ibrahim. 'Wat moet je?' Vraag ik suf. 'Het is half zeven. Waarom slaap je?' Vraagt hij. 'Gewoon. Laat me met rust!' Zeg ik boos en sluit mijn ogen. 'Maar wat moet ik dan eten?' Vraagt hij zuchtend. 'Rot op!' Roep ik hard. 'Jezus zeikwijf.' Mompelt hij en loopt weg. Het moment dat mijn vader hem begint te slaan speelt zich in slow motion af. Alle bloed. Alle geschreeuw. Zijn tranen. Hoe hij in het ziekenhuis lach. Zijn pijn. Mijn tranen blijven komen en mijn haat naar mijn vader toe word groter.

Slapen kan ik niet meer. Ik blijf maar huilen. Ik besluit maar wat voor school te gaan doen. Omdat het bijna vakantie is ben ik erg snel klaar. Ik besluit mijn gedachtes te proberen te negeren en doe mijn oordopjes in. Ik zet wat muziek in en doe het op het luidst. Terwijl de tranen over mijn wangen glijden, de muziek in mijn oren galmt en het beeld van mijn moeder voor me blijf zien val ik in slaap.