The Heaven's Realm [ Short Fantasy Story ]

Chapter 7: The Man of my Dreams

Yuna's POV:

"That floating island that you always told since we were young that I can't get a chance to see it even if I try and try harder, though I believe in you, I believe it exist but only you can get to see it" wika ni Hanabi "but that white-hair guy you said, seems trouble. So stay away from him" dugtong pa nito

Kinikwento ko kasi sa kanila ang dahilan kung bakit ako napahinto noong nakaraang araw sa gilid ng daan na dahilan kung bakit kamuntikan din akong masagasaan. At hindi lang yon doon nangyari dahil nasundan parin iyon kinagabihan din ng araw na'yon.

Flashback....

'Daughter of Thesis'

Napabalikwas ako ng bangon ng marinig ko ulit ang boses nito. Napasinghap ako nang makita itong nakatayo hindi kalayuan sa hinihigaan kong kama.

"Wh-who are you? What are you?" utal-utal kong tanong dito but none of my questions got the answered. Instead he spoke of other.

"Come with me, Daughter of Thesis. I need you, everyone needs you"

Ngunit matapos nitong sabihin ang mga katagang iyon ay bigla nalang itong naglaho na parang bula sa hangin.

Napabalik ako sa kasalukuyan nang may mahinang tumapik sa mukha ko.

"Hey!! Are you even listening?, hello! I'm worried of you!" usal nito habang iwinawagayway ang kamay sa harap ng mukha ko at bakas ang inis sa boses nito.

"Oh?! I'm sorry" hinging tawad ko sa kanya.

"Geezz! I'm serious here" inis na wika nito at pinasadahan ng kamay ang maikling buhok nito.

"Rukiya, you think so too, right" sabi ni Hanabi sa kaibigan naming si Rukiya na nag draw-drawing ng anime toons.

"Huh?, may sinasabi ka Hanabi?" takang tanong naman ni Rukiya at ngumiti ng alanganin sa amin.

"Aistt...what on this world is happening to the both of you" inis na wika ni Hanabi  "I'm worried of Yuna because of that guy while you seems not even listening to me" dugtong pa nito at halata na ang inis sa mukha na nagmamaktol saka kami tinalikuran.

Nagkatinginan naman kami ni Rukiya at sabay na tumango sa isa't-isa bago sabay dinamba ng yakap ang naiinis naming kaibigan.

"Sorry na......." paghingi ko ng paumanhin kay Hanabi

"Sorry na din Hanabi" wika ni Rukiya

"Tss.... pasalamat talaga kayong dalawa. Hindi ko kayo kayang tiisin" wika ni Hanabi

"Kung ganoon pinapatawad mo na kami?" nakangiting tanong ko rito

"Ano pa nga ba ang magagawa ko, kundi patawarin kayong dalawa" irap nitong sagot

"Anong klaseng sagot yan, parang napipilitan ka lang na patawarin kami eh?" nakangusong sabi ni Rukiya at halatang ngungunsensya pa "arayyy!!!" nasasaktang tinig na dugtong naman nito dala ng pagkurot ni Hanabi sa pisngi ng nakangusong kaibigan, napahimas-himas naman ang huli sa nasaktang parti ng pisngi.

"Ikaw talaga! Alam nyo namang hindi ko kayang magalit sa inyo ng matagal" seryusong wika ni Hanabi "umuwi na nga tayo at marami pa akong gagawin sa bahay" dugtong pa niya, tumango lang kami ni Rukiya sa sinabi ni Hanabi at inayos ang mga gamit para sa pag-uwi.

"You know what, Hanabi you sounds like a mother when your nagging at us" Rukiya said while walking and we laugh at her statement.

"True!" I agreed, and we receive a glare from Hanabi which makes Rukiya ang I laugh even harder.