Mr. It's Complicated (COMPLETED)

Chapter Six

Why is he here? Why is he here? Paulit-ulit kong tanong iyon sa aking sarili. Hindi ko maintindihan kung bakit nandito si james. panaginip ba ito o totoo? Sana panaginip lang. Ayokong nandito siya. Hindi ko kasi maintindihan kung bakit nakadadama ako ng kaba habang nakatitig ako sa kanyang mga mata. Iyong kabang parang nakakatunaw ng brain cells. Habang naktitig 

kasi ako sa kanya, hindi ako makapag-isip ng matino. All I could think about is how I wanted to get away from him. Gusto kong tumakbo, gusto kong umalis, gusto kong tumakas para hindi ko siya makita.

Hindi ko rin alam kung anong ibig sabihin ng takot na nadarama ko sa aking dibdib. Bakit ba natatakot ako kay James? Dahil ba kinidnap niya ako noon? Napabuntong hininga ako. Siguro nga ay dahil roon. Siguro ay nagkaroon ako ng trauma dahil sa ginawa niya noon. 

Pero bakit?

Bakit ba siya nandito?

"I have to get out of here." malakas na usal ko. Bumaba ako sa makeshift flatform. Hindi ko naman kasi alam sa sarili ko kung bakit ngayon ko pa naisipan na mawala ng saglit sa katinuan ko. Bakit ko ba naisip na isukat ang wedding gown na isusuot ko sana sa kasal namin ni Robi? Bakit ba bigla-bigla ay gusto kong makita ang sarili ko suot ang damit na iyon. 

"Wait! Miss! Comeback here! You have to feel up the form! Miss!" Hindi na ako nagkaroon ng pagkakaton na magpalit ng damit. I just towards out the door and I left. I run like theres no tomorrow. I have to get away from this place. I have to get away from James.

"Irish!" napapikit ako nang marinig ko ang pagtawag niya sa pangalan ko. Alam kong sinusundan niya ako. Kaya takbo lang ako ng takbo. 

"Irish! Comeback! We beed to talk!" malakas na sigaw niya. 

"Excuse me! Pardon me! Coming thru!" sa bawat madadaanan ko ay iyong ang sinasabi ko. Kailangan kong makalayo kay James. Ayoko siyang kausapin. Alam ko naman kung bakit siya nandito. nandito siya dahil sinabi ko sa kanya, two days ago na andito si Ian. 

Of course, si Ian ang dahilan kung bakit siya nandito. May iba pa ba?

"I want him to say that he came here for me..." ipinilig ko ang aking ulo. Bakit ko ba naisip iyon? Hindi ko dapat naiisip iyon dahil wala akong karapatan. Hindi ko pwedeng isipin iyon. 

James is in love with Ian. Just like Robi. 

"Irish! Just stop okay?! Green light na!" muling sigaw niya. Napahinto ako, pagkatapos ay tumingin sa traffic light. Kagat labing napatingin ako sa paligid ko. Napangiwi ako ng makita kong maski mga turista at taxi drivers, pati street vendors ay nakatitig sa akin. 

Maybe they're thinking that I'm a run away bride and James is my groom. I smiled at that thought pero sinita ko rin ang sarili ko sa ginagawa ko. 

"Huwag kang lalapit!" naiinis na pahayag ko. He smiled. 

"You look so stupid, Irish." natatawang sabi niya. 

"I know! And its all your fault! Kung hindi mo naman ginulo ang buhay ko, eh di sana nasuot ko na itong gown ko two months ago pa! Pero hindi! You conviced me to break up with Robi tapos ngayon gusto mong makipagbalikan ako sa kanya? And its all because of Ian! Because you want to fight for her! Hindi mo ba naisip na masyado ng late?" nang-uuyam na pahayag ko. Hindi agad nakasagot si James. Alam kong napahiya siya sa sinabi ko. Tama naman eh. Lahat ng sinabi niya sa akin sa islang iyon, kinain na niya. Kahit isa sa mga iyon wala siyang natupad. 

Sabi niya tanggap na niya na si Ian ay para kay Robi, pero sa totoo lang hindi pa pala. At ngayon pihahihirap niya ang buhay naming lahat. 

"I know, and I'm sorry. Dapat hindi ko iyon ginawa. I'm very sorry. Now can we talk?" 

"Sa tingin mo ganoon na lang iyon? Look at me James! I'm wearing my wedding gown in the middle of the street just because I want to! I look stupid!" ang mga luhang matagal ko nang pinipigil ay bigla na lamang nag-uunahang lumabas mula sa aking mga mata. I don't even know why I'm crying. Pero hindi ko talaga mapigilan.

"I look so stupid trying to forget something that I want to remeber for the rest of my life." humihikbing sabi ko. "I feel so hurt, and its all because of you. I hate you!"

"I know that. And I'm sorry..." malumanay na sabi niya. Umiling ako. 

"Leave me alone. Stop chasing me. I don't even know why you're doing this." pinahid ko ang aking mga luha. 

"Doing what?" he asked. He seemed clueless. 

"This! Why do you keep on chasing me?" naiinis na naman ako. Hindi ba siya makaintindi?

"Because you keep running away. Hindi naman kita hahabulin kung hindi ka takbo ng takbo." natigilan ako. Bigla ay naisip ko kung tatakbo ako lagi, hahabulin niya kaya ako?

"That's not the point!" naiinis na sabi ko. "Why can't you see that i don't want anything to do with you?" 

"Because, I like you, Irish..." my mouth fell open. Napalakas ang pagkakasabi niya noon kung kaya napatingin sa amin ang mga tao. He likes me? Really? I felt a shiver ran down my spine. James likes me? In what way?

"W-what?" I asked him, wanting to make sure if I heard him right. 

"Kaibigan kita. Para sa akin kaibigan kita, kaya I like you. Now can we talk? As friends?" napatitig ako sa kanya. For a while there, i thought of something really, really stupid. 

"If I talk to you, you won't follow me around like a fool?" naninigurong tanong ko. 

"I'll try?" he said... I twisted my lips. 

"Good enough.. but I have to go back to the dress shop to return my gown." i said to him. 

"Why? That's you gown." 

"This is my way of letting go of Robi." mahinahong sagot ko. I looked at him. I sighed. 

"Fine. Take a picture. It will last longer." nakangiting inilabas ni James ang phone niya. He smiled. 

"One, two, ow wait..." he said laughing. 

"What?" natatawa na rin ako. 

"Do the Korean peace sign." pigil tawang sabi niya. And I did. Inilagay ko sa gilid ng mata ko ang dalawa kong daliri. 

"There... you look so pretty." bigla ay lumingon siya, tinawag niya ang kasamang niyang lalaki. "Andres! Come, take our picture." nakangiting sabi ni James. Maya-maya pa ay lumapit na siya sa akin. 

"Closer..." Andres told James. "Put your arm around her." napatingin sa akin si James. 

"Okay lang ba?" tila naiilang tanong niya. 

"S-sure..." kinakabahang sagot ko. He put his right arm around me, then he pulled me closer. 

"Okay... One, two, three. Smile?!!" I smiled. As Andres press the capture button, I took a deep breath. I don't know why, but I felt some tiny electric atoms ran down my veins... I looked at James. I saw him smiling at me... We stared at ecah other for two seconds.... 

I bit my lower lip.. Why am I feeling like this is the longest two seconds of my life?

Irish and I walked back to the dress shop. She was still wearing her wedding dress, and she looked so pretty. Maganda naman talaga si Irish. She has that kind of beauty that will take anyone's breathe away. And I really like her wide liquid brown eyes.Sa tuwing nakatitig sa akin ang mga matang iyon, pakiramdam ko ako ang pinakamasayang lalaki sa mundo. I sighed. I remeber what Ali told me about my sisters eyes... 

"Alam mo iyon, pre. Kapag nakikita ko ang mga mata ni Rapah na nakatitig sa akin, I feel like I'm the luckiest guy on Earth."

Makeso. Iyon ang sinabi ko sa kanya noon, pero kanina habang nakatitig sa akin si Irish, naramdaman ko bigla ang sinasabi ni Ali. I felt good. I felt like I was the only man on Madrid and Irish was the only womanon that place. Pakiramdam ko kaming dalawa lang... and for a while there, I thought that my heart will burst out with so much hapinness. 

Kahit kailan, hindi pa ako nakadama ng ganoon. 

"Here we are." Irish looked at me. "Stay here, I'll go inside and change." nakangiting sabi niya. I smiled back. I waited outside. Mag-gagabi na noon. Unti-unti ng dumidilim ang kalangitan habang unti-unti namang lumiliwanag ang paligid. Tama ang sinabi ni Ali, maganda sa Madrid pag gabi na. Madrid is one of the most romantic place on Spain. At magandang pumunta rito kapag kasama mo ang taong mahal mo. 

Ang naiba lang, ako nagpunta dito, para hanapin ang babaeng mahal ko. Habang nagbabyahe ako patungo rito, lagi kong tinatanong sa isip ko ung bakit sa lahat ng lugar sa Madrid pa naisipang pumunta ni Ian. Pwede naman siyang magpunta sa Australia, sa New Zealand, sa Ireland, sa L.A, pero dito pa niya naisip na magpunta. 

Bigla ko tuloy napagtanto, kaya siya pumunta dito ay para kilalanin ang lugar na nagmahal kay Robi sa nakalipas na limang taon.

Maybe he wanted to know that part of Robi. Iyong parteng hindi niya nakasama ng halos limang taon. 

"I'm back..." Irish smiled at me again. Suot na niya ngayon ang matatawag kong normal clothes, pero kung ako ang tatanungin, mas maganda siya sa suot niya kanina. 

At hindi ako nagbibiro noong sabihin kong, kung magpapakasal ako, I want mu bride to look just like her for irish was the most beautiful bride I've ever seen, more beautiful than my Mom, Ali's mom, Rapah... and Ian...

"Don't look at me like that." she told me. For the second time that day, I saw her cheeks turn red. 

"Look at you like what? Like your the most beautiful woman I've ever laid eyes on?"

"Please! Just stop okay? Now where's your friend? The guy who took our picture?" pag-iiba niya ng usapan. 

"He's just around the corner, waiting for me. Why?"

"Nothing. Saan tayo pupunta? You said you wanted to talk." she looked at me. I just smiled. I took her hand. 

"I don't have a car, but Andres can drive us. Saan ka ba nakatira?"

Napatitig siya sa akin. I smiled again. 

"Bakit sa tuwing titinitigan mo ako, pakiramdam ko ako ang pinaka-gwapong lalaking nakita mo? MAS gwapo pa kay Robi." nakakalokong sabi ko sa kanya. Ngumisi ako ng mamula na naman ang mga pisngi niya.

"Pwede ba?! Nasaan na ba yang si Andres?" binawi niya ang kamay niya sa akin saka nagpatiuna maglakad. I couldn't stop myslef from smiling. Halatang-halatang apektado siya sa pag-te-tease ko sa kanya. 

And I think that Irish looked so pretty when she blushes. I took her hand and we started walking. I'm starting to like the feel of her hands on mine. Naglakad kami patungo sa direksyon kung nasaan si Andres. Kinawayan niya kami ng makita niya ako. 

"Get in..." binuksan ko ang pintuan ng sasakyan at iginiya si Irish sa loob, nang makapasok siya ay sumunod ako. Napatingin ako sa kanya. nagpaka-usog-usog siya sa kabilang dulo ng upuan. Silly girl. 

"Where are we going, boss?" Andres asked me. I shrugged. 

"Just drive around." nakangiting sabi ko. Muli ay tinitigan ko si Irish. 

"How have you been?" nakita kong huminga siya ng malalim. 

"Cut the crap, Jaime. Why are you here?" tila naiinis na namang tanong niya. Nanlaki ang mga mata ko. Hindi ko talaga maintindihan ang babaeng ito. Minsan, mabait, minsan, paranoid tapos minsan, mukhang luka-luka. Tulad ngayon, mukha siyang luka-luka. Mas malala pa siya sa topak ni Rapah.

"Can't you guess?" nakangiting tanong ko... she sighed again. 

"Of course... This is still because of Ian." tila pagod na winika niya. 

"Bakit may iba pa ba?" clueless na tanong ko. Ngumiti si Irish..

"Wala... siyempre wala." hindi ko siya maintidihan. May nasabi ba akong hindi maganda sa pandinig niya?

"Anyways, I'm here to find her. Can you tell me where she is?" muling tanong ko. 

"Hindi ko alam kung nasaan siya." biglang sabi niya. Kumunot ang noo ko. 

"But I thought you said she's here! You said you saw her?!!" nahaluan ng inis ang tono ko. 

"Yes. I saw her. But when she saw me, umalis siya. Tumakbo. Hindi ko alam kung nasaan siya." lalong kumunot ang noo ko. 

"But you said you'll give Robi a call---"

"Oo na sinabi ko na iyon, pero hindi mo ba talaga maintindihan na hindi ko nga alam kung nasaan siya? I only saw her. I didn't talk to her okay..." natahimik ako. Should I believe Irish? Para kasing hindi kayang tanggapin ng utak ko na hindi niya daw alam kung nasaan si Ian. Nakita lang niya pero hindi niya alam. Kung totoo nga iyon, eh di wala rin pala ang ipinunta ko rito. Nagsayang lang ako ng oras at pamasahe pero hindi ko rin pala makikita si Ian?

Paano kung wala na siya dito? Paano kung nakaalis na siya? Bakit hindi man lang naisip ni Irish na itanong kay Ian kung saan siya pupunta o kung bakit siya nandito? Hindi niya man lang ba naisip na itanong iyon?

"Did you call, Robi?" nagtangis ang mga bagang ko. I hate the fact na mas inuna pa niya i Robi sa akin. 

"No." I looked at her. She was staring at the window. 

"Why? I thought you wanted him to be happy." nang-uuyam na sabi ko. 

"Oo, pero hindi ko pa kayang kausapin siya." mahinang pahayag niya. Bigla ay parang natunaw lahat ng galit at inis ko kay Irish. 

"Irish..."

"Alam mo ba? I hate you. Ayokong nandito ka. Alam mo kung bakit? Kasi dahil sa'yo nasasaktan ako. Bakit ulit? Kasi dahil sa'yo nawala ang mahal ko. Pero okay na rin iyon, nakakamove-on na ako. Pero alam mo kung anong masakit? It's the fact that you convinced me to let Robi go pero ikaw, habol ka ng habol kay Ian. Unfaair ka James. I though you want Ian and Robi to be happy. Pero hindi pala. You pushed me out of the picture to be able to have a love triangle situation." bakas sa mukha niya ang kalungkutan.. then she looked at me. Her eyes were full of sadness and regret.

"Love square iyon, James eh... Mahal mo si Ian, Ian loves Robi, Robi's engaged to me, I love him but he happens to be inlove with Ian. Extra na nga lang ako... nakikiamot na nga lang ako, tinanggalan mo pa ako ng karapatan. Kung sana hindi ako nakinig sa'yo.. siguro hindi ako masyadong nasasaktan ngayon." 

"I never meant for that to happen.." mahinang sabi ko. Bigla ay parang naubusan ako ng sasabihin. 

"Never meant that... Heh! Kinidnap mo nga ako eh." singhal niya. Umiling ako. 

"I'm sorry. What do you want me to do?" naagtatakang tanong ko. 

"Tell Ian the truth. Tutulungan kitang hanapin siya pero sasabihin mo sa kanya na naghihintay si Robi sa kanya sa Manila. Then you're gonna set her free... Just like what I did with Robi."

"Ano?!" napasigaw ako. 

"You heard me, James." nakakalokong ngumisi siya. "Kung hindi mo sasabihin kay Ian ang totoo kapag nahanp natin siya, ako ang magsasabi."

"Why are you doing this?" naiinis na naman ako...

"Because, I want Robi to be with Ian." she said in a very happy tone. 

"You're rooting for Robi-Ian? Not even for James-Ian? Ano bang meron si Robi ng wala ako? Wala naman siyang ginawa kung di ang saktan si Adrianne ah!" pag-angal ko. Irish shook her head..

"Anong meron si Robi ng wala ka? Ian loves him." supalpal ako. Kumbaga sa asaran.. One-Zero na.. 

"Tutulungan kita, pero kapag nakita natin si Ian.. i-le-let go mo na siya.." muling sabi niya. 

"Why are you doing this to me?" tila nanghihinang tanog ko. 

"Mahirap diba? Isipin mo na lang, ito na iyong ganti ko. I broke up with Robi because of you, now you're letting Ian go, because of me. Ang galing diba.."

"Pano kung di ko gawin?" I asked her. She shrugged. 

"Eh di hindi kita tutulungan. Mag-isa kang maghanap sa wala." nakakalokong tiningnan niya ako. 

"You're really making me do this." 

"Uh-uh.." she flased her cutest smile. "Deal..." inilahad niya ang kanyang kanang kamay para sa isang shake hands... Tumitig muna ako sa kanya bago ko kinuha ang kanyang kamay...

"Fine..." she smiled again... In my head I was thinking, I can always change Irish's mind. Make her see that I deserve Ian's love... I can do that...