The Boy Behind The Red Door

C.2 V-03

"V-03"

Kapag sinabing mental hospital, tahanan ito ng mga taong may sakit sa pag-i-isip. Mga taong hindi na kinaya ang sobrang bigat na mga problema sa buhay o hindi naman kaya ay naka-ukit na sa kanilang DNA ang magkaroon ng ganoong sakit. It makes you wonder what the limitation of one's brain is or how strong a person is to endure traumas, hearteaches and depression. 

Kaya naman pagpasok ni Lesley sa silid na may pulang pinto ang unang tanong na pumasok sa isip niya ay kung ano ang pinagdaanan ng taong ito para makarating sa ganitong sitwasyon? Because in front of her, is the boy behind the red door, quietly sitting on the floor with his back against the white wall and in chains.

Pinasadahan ng kaniyang mga mata ang kabuoan nito. Nakakadena ang mga paa at kamay ng lalaki. Kutis labanos ang balat nito sa sobrang puti at putla na halos kasing kulay na ng suot nitong puting sando. Mahaba ang itim nitong buhok na tumatakip sa misteryoso nitong mukha ngunit naaaninag niya ang mga mata nitong kasing itim ng gabi at kasing bangis ng tigre.

He is like a predator eyeing on his prey. His eyes... they were wild, and full of mysteries. Tahimik itong nagmamasid sa kanila sa isang sulok. 

Napalunok siya. Hindi siya makapaniwala sa nakikita. Sa loob ng malamig na silid na ito ay isang taong nakakadena na parang isang mabangis na hayop.

What did he do to deserve this kind of treatment? Oo nga baliw ito at marahil mapanganib sa ibang tao o sa sarili nito mismo, pero parang sobra naman ito? At ligal pa ba ito? Naninikip ang dibdib niya sa awa para sa lalaki. 

Halos pigil niya ang hininga habang dahan-dahan silang lumalapit dito. Mahigpit siyang napakapit sa strap ng kaniyang sling bag nang tumigil sila sa gitna ng kwarto. Pabigat ng pabigat naman ang dibdib niya sa bawat segundong nakatitig siya sa lalaki. Tapos ay heto na naman iyong pakiramdam na hindi niya mawari.

Ever since she stood in front of this room, she felt uneasy. She felt heavy and uncomfortable.

Hindi niya maunawaan kung bakit ramdam ng bawat parte ng katawan niya ang presensya nito. Para bang may pising nakakonekta sa kanilang dalawa.

"Don't look him in the eye. You don't want to get yourself killed, do you?" narinig niyang sabi ni Mrs. Dapit habang ang mga mata niya ay nakapako sa nakaka-awang lalaki. 

Bumalik siya sa sarili mula sa pagkatulala at napakurap-kurap na tumingin kay Mrs. Dapit. "A-ano po?" 

"Ang sabi ko, huwag kang makipagtitigan ng mata sa kaniya. He can hypnotize you then he'll tear your limbs apart. And those chains won't stop him if you cross the yellow line," anito saka tumuro sa sahig.

She looked down to see what Mrs. Dapit was pointing at. She saw a straight yellow line dividing the room into two.

"Hanggang d'yan lang ang abot ng kadena. Kaya kapag lumagpas ka, you're dead! He's an extremely violent patient kaya siya nakakadena."

Hindi niya napigilang lingonin ulit ang lalaki sa kabila ng babala ni Mrs. Dapit na huwag makipagtitigan dito. Muli niyang minasdan ang mga kadena nito sa paa at kamay.

Mapanganib daw ito kaya nakagapos. Pero sapat ba iyon para sa ganitong trato? He is sick. He needs help, not this. Baka nga mas pinapalala pa nito ang sakit nito sa pag-i-isip.