Η Τελευταία Μας Συνάντηση (Perrie Edwards)

3

Είχε περάσει μια εβδομάδα από την κηδεία του . Μέσα σε αυτή την εβδομάδα δεν βγήκα καθόλου από το σπίτι. Δεν είχα τη διάθεση να κάνω τίποτα. Τα κορίτσια με είχαν επισκεφτεί κανα δυό φορές.
Η Jesy μου επισήμανε συνέχεια ότι είχα αδυνατήσει πάρα πολύ. Δίκιο είχε. Από την ημέρα που πέθανε εκείνος δεν έτρωγα καλά. Τα γεύματα μου ήταν πολύ περιορισμένα. Δεν είχα καθόλου όρεξη.
Τα βράδια δεν κοιμόμουν. Καθόμουν ξύπνια, ξεφυλλίζοντας ένα άλμπουμ φωτογραφιών με εμένα και εκείνον και έπινα. Έπινα οποιοδήποτε ποτό βρισκόταν στο σπίτι. Δεν συνήθιζα να πίνω παλιότερα , αλλά τώρα είχα παρακάνει. Όχι πως μου άρεσε. Απλά ήταν για εμένα ένα είδος παρηγοριάς. Ένας τρόπος να απαλύνω των πόνο του χαμού του.
Όλες αυτές τις μέρες δεν άναβα πολλά φώτα στο σπίτι. Κυκλοφορούσα μέσα στο σπίτι το οποίο είχε καλυφθεί από το απόλυτο σκοτάδι. Ακόμα και στο φως της ημέρας δεν άνοιγα ούτε ένα παράθυρο.
Τον επιθυμούσα κοντά μου. Ήθελα να έρθει εδώ . Να του μιλήσω. Να τον αγκαλιάσω. Να είμαστε μαζί , έστω για μια μόνο στιγμή.
Καθόμουν ξαπλωμένη στον καναπέ του σαλονιού. Σκεφτόμουν εκείνον. Τις σκέψεις μου διέκοψε το τηλέφωνο. P(Perrie):Ναι;;; Ποιος είναι;;;
J(Jesy):Έλα , Perrie, κορίτσι μου. Που είσαι εξαφανισμένη τόσες μέρες;;;
P:Εδώ στο σπίτι είμαι.
J:Δεν εννοούσα ακριβώς αυτό. Τέλος πάντων. Να περάσω από εκεί;;;
P:Άστο μωρέ. Είμαι λίγο κουρασμένη.
J:Παλιά μόλις άκουγες ότι πρόκειται να έρθω περίμενες έξω από την πόρτα. Τι ξαφνική αλλαγή είναι αυτή;; Δεν θα σε ακούσω . Έρχομαι τώρα. Σε δύο λεπτά είμαι εκεί.
Κλείσαμε το τηλέφωνο και ξάπλωσα ξανά στον καναπέ. Σε δέκα λεπτά η Jesy ήταν εκεί.
Μόλις άκουσα το κουδούνι , σηκώθηκα αργά και με βαριά βήματα πήγα να ανοίξω την πόρτα. Όταν την άνοιξα η Jesy έπεσε πάνω μου και με αγκάλιασε με όλη της τη δύναμη.
J(Jesy):Αχ Perrie μου , πόσο καιρό έχω να σε δω. Μου έλειψες πολύ.
P(Perrie):Κι εσύ μου έλειψες λουκουμάκι μου. Έλα πέρασε μέσα.
J:Αδυνάτησες... Δεν τρως;;;
P:Δεν έχω καθόλου όρεξη.
J:Perrie δεν γίνεται να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου. Ένας άνθρωπος πέθανε. Ξέρω πόσο πολύ τον αγαπούσες, αλλά δεν μπορείς να καταστρέψεις τον εαυτό σου γι'αυτό. Δεν αξίζει καθόλου. Σε καταλαβαίνω , αλλά δεν θα σε αφήσω να πεθάνεις κι εσύ.
P: Όχι , Jesy, δεν με καταλαβαίνεις καθόλου. Χωρίς εκείνον η ζωή είναι ένα σκουπίδι. Δεν θα γαληνεύσω ποτέ ξανά. Τον θέλω πίσω. Τον αγαπούσα πολύ περισσότερο κι από τον ίδιο μου τον εαυτό.
Με την Jesy μιλήσαμε για λίγη ώρα και ύστερα έπρεπε να φύγει.
J(Jesy): Και να θυμάσε ... Πριν ξαπλώσεις φάε κάτι. Μην μείνεις πάλι νηστική. Δεν θα αντέξεις. Σου το λέω.
P(Perrie):Εντάξει λουκουμάκι μου . Θα κάνω ότι μου λες. Καλό σου βράδυ.
J: Γεια. Τα λέμε!!!
Μόλις η Jesy έφυγε κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και έφτιαξα ένα τοστ. Προσπάθησα να το φάω , μα δεν πήγαινε μπουκιά κάτω. Αφού παιδεύτηκα αρκετή ώρα για να το φάω , δεν τα κατάφερα. Τελικά το πέταξα και πήγα για ύπνο.
Πήγα στο δωμάτιο και ξάπλωσα. Από την μεγάλη μου κούραση, αμέσως μόλις έπεσα στο κρεβάτι , με πήρε ο ύπνος.
Πέντε μέρες μετά δεν είχα βγει καθόλου από το σπίτι. Τριγυρνούσα από το κρεβάτι στον καναπέ και από τον καναπέ στο κρεβάτι. Πέντε μέρες δεν είχα φάει τίποτα. Ήμουν βρώμικη και δεν είχα αλλάξει καθόλου ρούχα. Πίστευα πως αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να τιμωρήσω τον εαυτό μου , που είχα φύγει μακριά του , για το lm5 tour.
Σηκώθηκα αργά από το κρεβάτι και κατευθυνόμουν στην κουζίνα , ώστε να πιω λίγο νερό. Δεν μπορούσα να περπατήσω. Ούτε καν να σταθώ στα πόδια μου.
Στα μισά του δρόμου ένιωσα μια ζαλάδα. Σταμάτησα και προσπάθησα να μείνω εντελώς ακίνητη , έτσι ώστε να σταματήσει. Όμως όχι μόνο δεν σταμάτησε ,αλλά τώρα όλα γύριζαν με μεγάλη ταχύτητα γύρω μου. Δεν μπορούσα να σταθώ όρθια. Τα πόδια μου με βαστούσαν άλλο. Τα μάτια μου έκλεισαν. Και , ξαφνικα, άρχισα να πέφτω... και να πέφτω... και να πέφτω... και να πέφτω...