Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 15 ♥

"Hey, keep it PG rated please!" roept iemand ineens en ik kijk op naar Melanie en Jace die helemaal opgaan on hun zoen sessie. Nog even en ze zuigen elkaars hoofden van de rompen af.

"Ieks," roep ik. Onschuldige ogen hier! Ik bedek ze gauw, maar zodra mensen beginnen te joelen kijk ik nieuwsgierig weer op. Jace bijt Melanie... in haar nek? Wat? Is hij gek of zo? Ze kan wel doodgaan!

"Jace," roep ik luid, schok en angst voor Melanie in mijn stem. "Ze kan wel doodgaan idioot." Ik weet dat Jace mij hoort, want hij trekt zich terug van Melanie met opgetrokken wenkbrauwen en begint dan zo hard te lachen dat ik niet zeker weet of hij nog genoeg adem krijgt. Hetzelfde geldt trouwens voor Sam die naast mij tranen over zijn wangen heeft rollen van het lachen.

"You... haven't told her... anything at all... yet," krijgt Jace net tussen zijn lachen door. Sam knikt naar hem en ik kijk van hen beide heen en weer. Waarom word ik er toch altijd buiten gehouden? Ik kan wel een goede lach gebruiken, maar nee, ik mag het niet weten.

Ik kijk naar Melanie die net zo verward is als ik en ik haal mijn schouders naar haar op. Melanie doet hetzelfde en dan zie ik het vormende litteken op de plek waar haar schouder samenkomt met haar nek. Het ziet er lelijk uit. Niet lelijk als in lelijk en niet mooi, maar eerder als erg pijnlijk.

Ik snak naar adem en wijs naar mijn eigen nek. "Hurt?" vraag ik haar naar gebrek aan de juiste woorden. Melanie lijkt eerst even verward te zijn om mijn vraag, maar kijkt dan ineens begrijpend.

"No, it's okay. It doesn't really hurt," legt ze me uit, maar ik kan het niet geloven, ook al zie ik aan haar dat ze de waarheid spreekt. Het ziet er zo pijnlijk uit en nog redelijk diep ook. Ze zou het moeten schoonmaken zodat er geen infecties kunnen ontstaan en een verband eroverheen moeten leggen, maar het lijkt er niet echt op dat dat echt is wat Melanie wilt.

Naast mij zijn Jace en Sam weer gekalmeerd en Sam kijkt nu erg berekenend naar mij. "Kom je mee?" vraag hij en ik weet precies wat hij nu wilt gaan doen. Ik slik snel een brok in mijn keel weg en knik dan voordat ik kan terugkrabbelen.

Sam pakt mijn hand vast en samen lopen we weer naar diezelfde weide als gisteravond, tenminste het lijkt op dezelfde weide, maar ik zou het niet zeker kunnen weten. Midden in het weilandje ga ik op de grond zitten, niet boeiend dat mijn broek nat wordt door de vochtige grond en Sam neemt plaats naast mij. Hij bukt een beetje zodat we recht tegenover elkaar zitten en elkaar goed in de ogen kunnen kijken.

Sam zucht. "Wat wil je allemaal weten?" vraag Sam en hij lijkt echt moeite te moeten doen om die vraag eruit te krijgen.

"Vertel me de basis over weerwolven," stel ik maar gewoon voor. Ik heb niet al te veel nagedacht over bepaalde vragen, maar ik denk dat de basis het beste is om te weten. Daar verzin ik dan wel vragen op.

"Oké." Sam knikt en denkt dan even na. "Om te beginnen hoeven weerwolven niet perse bij het volle maanlicht te transformeren. Het kan natuurlijk nog wel, maar het is geen verplichting of vreemde kracht die ons dwingt te transformeren zoals in die Hollywood films. We kunnen dag en nacht transformeren als we willen.

"Weerwolven worden ook minder snel ziek dan dat mensen doen, omdat we een betere weerstand hebben. We raken minder snel ernstig gewond en als we gewond raken genezen we extreem snel. Dit ligt natuurlijk wel aan de ernst van de wond, maar gemiddeld genezen we vijf keer zo snel als dat mensen doen.

"We kunnen ook door bijna niks geschonden raken. Mensen denken vaak dat zilver ons pijn doet, maar dat is niet waar. Vlijmscherpe en ijzersterke voorwerpen kunnen ons alleen maar pijn doen, omdat ze ons gewoon letterlijk doorboren.

"De transformatie..." Sam rilt. "De transformatie de eerste keer is extreem pijnlijk. Ik was zes jaar oud, redelijk jong, omdat ik een Alfa's kind was. De meeste wolven transformeren voor de eerste keer op hun achtste tot twaalfde jaar. Vanaf dat moment kun je transformeren wanneer je maar wilt.