Jij Bent Van Mij | Compleet

Hoofdstuk 13 ♥

Sam slaat zijn hand weer over mijn mond heen en doet zijn wijsvinger van zijn andere hand over zijn mond heen om aan te wijzen dat ik stil moet zijn. Het boeit me niet wat hij vindt, maar ik wil nu antwoorden. Ik lik zijn hand, maar hij haalt zijn schouders op en geeft daarmee aan dat het hem helemaal niks uitmaakt dat ik net zijn hand heb gelikt. Normale mensen zouden nu hun hand weghalen.

Ik probeer zijn hand weg te trekken van mijn mond, maar natuurlijk beweegt die geen centimeter of zelfs een millimeter, dus moet ik het koppeltje maar op een andere manier uit hun zevende hemel halen zodat ik eindelijk mijn vragen kan stellen. Ik klap zo hard als ik kan met mijn handen en Jace en Melanie schieten als een kanonskogel uit elkaar. Ze kijken rond en dan beiden naar mij en Sam laat eindelijk zijn hand weg voor mijn gezicht en zucht hard.

“Wat is hier aan de hand,” vraag ik dringend en ik kijk met mijn ogen samengeknepen naar Sam, Jace en Melanie. Zo erg gefocust op hun dat ik hun leugens zonder twijfel zou kunnen ontdekken.

“Melanie mag gewoon eindelijk gaan daten,” zeg Sam en haalt zijn schouders op, maar ik kan zien dat het meer dan dat is. Zijn ogen verraden hem, want hij kijkt me niet rechtstreeks aan, eerder naar een plek achter mijn hoofd. Jace is volledig aangespannen en Melanie lijkt hem helemaal aan te voelen, want ze kijkt ook helemaal gespannen. De meeste mensen in de kamer lijken het niet dilemma die Jace en Sam hebben niet helemaal te begrijpen, maar een vaag begrip blinkt door op hun gezichten als ze naar mij kijken.

“Je liegt,” verklaar ik duidelijk en Sam spant zich helemaal aan. Volledig gestrest. “Stop ermee. Ik heb er genoeg van om in het donker gelaten te worden. Ik wil nu de waarheid of ik zweer je dat ik hier weg ga,” dreig ik, ook al weet ik niet helemaal zeker of ik dat wel zou kunnen. Ik heb het gevoel alsof ik hier thuis hoor en of dat nu aan Sam, Jace of Melanie ligt dat weet ik niet, maar ik vertrouw ze en ik weet dat ze me niks zullen aandoen. Maar ik moet wat zeggen. Ze kunnen met niet voor eeuwig in het donker blijven houden en dit is het perfecte moment om alles op te gaan biechten.

“Er is niks anders,” zegt Sam. Hij lijkt vastbesloten om te blijven liegen, maar dit keer ga ik het niet meer accepteren.

“Just tell her,” zegt Jace van naast Sam en Jace zucht een beetje. Sam daarentegen lijkt een beetje boos te worden om Jaces voorstel, alsof dat wel het laatste is wat hij zou doen.

“Ja, vertel het haar gewoon,” zeg ik sarcastisch. Nu honderd procent zeker dat er een geheim is waar ik buiten word gehouden, Jace heeft het net bevestigd. En nu zal ik het uit Sam gaan krijgen als is het 't laatste dat ik doe.

“Alsjeblieft Kylie. Nog niet. Ik kan het nog niet,” zegt Sam wanhopig nu en hij schiet een dodelijk blik naar Jace. Als blikken konden doden zou Jace nu diep onder de grond begraaft liggen, volledig vermorzeld op de meest pijnlijkste manier die je je maar kunt voorstellen.

“Sam. Ik heb er genoeg van. Ik kan niet meer wachten. Je spreekt ongelooflijk goed Nederlands in wat, tien dagen, dus er is geen reden om het niet aan mij te vertellen. De deal was zodra we elkaar konden verstaan dat je me zou vertellen waarom ik hier was gebracht. Ik ben gebleven en nu is het jouw buurt om je aan jouw zijde van de belofte te halen.” Mijn hoofd is knalrood van woede en dat weet ik.

“Kylie, alsjeblieft,” zegt Sam weer, maar als ik hem een moorddadige blik stuur stop hij gauw met wat hij wilde zeggen en begint iets anders te zeggen, “Geef me een week,” vraagt hij smekend en ik weet niet of het mogelijk is, maar het lijkt alsof Sam zelfs een paar tranen in zijn ogen begint te krijgen. Hij lijkt zo wanhopig, maar ik dwing mezelf er niet voor te vallen.

“Nee.” Simpel. Dat ene woordje zeggen, maar het lijkt Sam volledig te breken en dat lijkt mij op mijn beurt weer te breken. Zijn gezicht is volledig vertrokken van de pijn. “Het is genoeg nu.” Er breekt een snik uit en ik wring me uit Sams armen die hij ergens deze avond om mij heen had geslagen.

Ik sta nu recht voor Sams neus, maar Sam zegt niks meer. Ik neem nog een stap naar achteren en Sam houdt me niet tegen. Het breekt mijn hart.

Een andere stap naar achteren en nog steeds geen actie van Sam. Geen woord, geen letter, geen cijfer. Helemaal niks, ook al had ik op dit moment werkelijk alles goed gevonden, maar ik krijg helemaal niks van hem. Ik ben helemaal niks voor hem waard en dat wist ik vanaf het begin dat hij me had meegenomen bij dat winkelcentrum. Waarom ben ik dan toch voor hem gevallen.

Nee, niet gevallen als in verliefd. Maar ik vind het zeker weten leuk en dat is voor mij al meer dan dat ik voor welke man of jongen ooit heb gevoeld. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt en het breekt mijn hart dat juist nu degene die ik wil, die ik leuk vind, mij afwijst.

Nog een andere stap. Niks. Helemaal niks. En dan is voor mij de beslissing gemaakt. Ik zal hier wegkomen. Ik heb geen keus meer, dus draai ik me om en ren naar de trap. De eerste tranen beginnen al te vallen en ik moet nu echt de snikken tegen gaan houden zodat ik mezelf niet verraad hoe erg ik dit eigenlijk vind.

In mijn kamer sluit ik de deur, draai hem snel op slot en zet een stoel voor de deur die naar Sams werkkamer leidt. Ik wil hier nu niemand binnen hebben.

Ik gooi mezelf op het bed en dan komen de snikken in grote hoeveelheden achter elkaar aan. En het blijft maar doorgaan. Ook als er iemand op de deur klopt, als de kloppen veranderen in bonken en daarna in enorme klappen. Maar ik negeer het allemaal. Ik heb nu genoeg van iedereen.

Uiteindelijk stoppen de snikken en zijn mijn ogen volledig uitgedroogd. Er kan niks meer uitkomen en op dat moment zit ik gewoon tegen de ruggensteun van het bed vooruit te kijken en alles wat er gebeurd om mij heen te negeren. Zelfs als de deur om wordt getrapt en Sam recht voor mijn neus staat negeer ik het. Ik kan hem niet aankijken. Ik kan het niet aanzien hoe hij mij nog verder zal gaan breken.

“Het spijt me. Het spijt me zo erg. Alsjeblieft Kylie. Reageer,” smeekt hij, maar hij zal geen woord uit mij gaan krijgen. Ik kan zijn gezicht in mijn ooghoek zien en ik weet dat het volledig is vertrokken van de pijn, maar ik kan het niet verdragen om erom hem te geven. Soms moet je voor jezelf kiezen. En op dit moment moet ik ervoor zorgen dat ik niet nog verder gebroken zal worden.

“Kylie. Ik zal je alles vertellen. Alsjeblieft, kijk naar me.” Maar ik weet dat hij liegt. Zijn stem verraadt hem nog te veel en hij is het niet echt van plan te vertellen, dus kijk ik nog steeds naar voren, naar de kale muur tegenover mij.

“Ik beloof het Kylie.” Dit keer klinkt zijn stem oprecht en ik twijfel even of ik moet opkijken of niet. “Alsjeblieft.” Zijn stem is volledig gebroken en ik weet dat ik dit niet langer meer vol zal kunnen houden. Ik kijk op en mijn hart breekt weer helemaal opnieuw. Zijn gezicht is van pijn vertrokken, maar zodra ik naar hem kijkt lijkt er een beetje hoop in hem op te bloeien. “Ik beloof je dat ik je alles zal vertellen, maar laten we eerst naar een meer afgelegen plaats gaan, oké?” Hij vraagt mijn toestemming en ik knik. Mijn stem werkt niet.

Sam pakt mijn hand vast en ik stap wankel van het bed af. We lopen recht door alle gangen, de trap af, door de huiskamer, waar nu niemand meer is en dan door de keuken naar de achterdeur. Sam leidt me het bos in en helpt me met takken, boomstammen en het lijkt wel eeuwig te duren totdat hij eindelijk stil blijft staan in een klein weilandje vol met wilde bloemen die heerlijk ruiken.

“Ga rustig zitten. Dit gaat je nogal schokken,” zegt Sam en ik doe wat hij zegt. Benieuwd naar dit enorme geheim dat hij zo lang voor mij verborgen heeft gehouden. Sam neemt een diepe hap adem en begint dan te praten.

Heheh :3 Cliffhanger. Ik weet het, ik ben gemeen, maar ik kon het niet laten. En ik moet mijn lezers op een manier houden ;D

Vertel met wat je ervan vindt door te REAGEREN en te STEMMEN. En vergeet me niet te volgen :) En ja IK WEET DAT CAPS LOCK AANSTAAT, MAAR dat IS zo COOL :P

xXx