Hani böyle içindekileri dışarı bırakmak, fırlatıp atmak istersin ya, böyle yağmurlu bi akşam vakti soğuk havada uçurumun başında ölümle baş başa gelmek istersin. Ama canına kıyamazsın. Çünkü geride bıraktıklarını düşünürsün. Onun gibi yapamazsın. Bırakamazsın sana değer verenleri, aileni, arkadaşlarını, aşklarını, kendini. Bağırırsın, avazın çıktığı kadar. Yutkunurken cam yutarmışçasına acıyana kadar canın, bağırırsın. Canın acır, hava soğuk olduğu için tenin morarır, yanar. Üşürsün hemde çok. Ama içinde ki yanan ateş, üşüdüğünü hissettirmez. Canının acısından, teninin acısını hissetmessin. Nefes alış verişlerin hızlanır. Derin bi nefes alıp gözlerini kapatırsın. İşte tam da orda, sakın gözlerini bir daha açma. Acılarını da orda o uçurumdan aşağı bırak, bi daha olurda işin düşerse tekrardan gelirsen, uçurumun kenarında bıraktığın acıların bir daha karşına çıkmasın.
