Our Real Love by A.B.Castueras (3RD BOOK OF SMITH TRILOGY)

OUR REAL LOVE (THE LAST STEP p.1.1)

So... Should I ask her this question or not? Don't chicken out, Ryder!

"E 'di ibig-sabihin kung nangyari lahat 'yan, baka hindi tayo nagkita." She stared at me as soon as she heard me saying that. I got her full attention and then I continued. "Wala akong sinubaybayan sa coffeeshop na barista, o hinatid sa ospital, o kaya pinatira sa condo ko. Lahat 'yun...wala na. Hindi ko naman sinasabing masaya ako dahil naghirap ka, pero if you'll see it in a different angle...dahil sa mga nangyari sa 'yo kaya tayo nagkita."

Umiwas ako ng tingin sa kaniya.

Nakakatakot rin palang baka makita kong ayos lang sa kaniya. In the first place naman, si David talaga ang asawa niya. Mas naunang minahal...nasabi na ba niyang mahal niya 'ko?

"Sabagay...masaya ka na siguro naman no'n. Okay na rin 'yun. Ahaha!" I fake laughed.

At malamang, I'm still jumping to one relationship to another hanggang ngayon kung nangyari 'yun. How boring my life would be--.

"Hindi, 'no."

Uh? Tumingin ulit ako sa kaniya. "What...do you mea?"

I saw her smile as if she knows something na hindi ko alam, or baka meron nga?

"Hindi mangyayari 'yang mga sinabi mo na hindi na tayo magkikita kung mas maayos lang sana ang desisyon namin noon."

"Eh?" My left brow rose in question. "I'm lost."

She shook her head na parang bata akong dapat niyang intindihin.

"Kasi tingin ko, 'yung pagkamatay ni David – mangyayari pa rin. Kahit ano'ng desisyon pa ang piliin namin noon, the destiny of his life will be the same. I think...mawawala pa rin siya sa 'min. Tapos...magkikita pa rin tayo. Baka hindi na nga lang sa coffeeshop, baka sa same building n'yo ko nagwo-work o kaya sa same area. Magkikita pa rin tayo, Ryder."

Ewan ko ba. Para akong sira na natawa sabay ngiti. Napakababaw ko na lang ba ngayon talaga? Ah, basta! Bakit ba!? Napangisi na lang din sa 'kin si Susan

"Teka," huminto ako sa pagngiti saka nagsalita ulit, "hindi ako masaya dahil namatay si David tapos nag-meet tayo, ah. Just to make it clear. Mahirap na. Baka asintahin pa 'ko no'n sa kabilang-buhay."

That brings her a hearty laugh. "Sira. E 'di naging byuda na naman ako? Hindi gagawin ni David 'yun. Lagot siya sa 'kin. Pero 'wag ka mag-aalala. Gets naman kita."

"Good." Tumayo ako saka naglakad palapit sa kaniya. Inabot ko 'yung kanang kamay niya saka hinila siya nang marahan para tumayo din siya. When we're already facing each other... "I just want you to know that whatever it is na naging desisyon mo noon, mali man o tama, sa 'yo ako."

Reaching for her other hand, I said, "I want you to decide what's best for you and the kids. Yung tingin mong wala kang pagsisisihan. And if ever na hindi umayon sa 'tin ang destiny at masabi nating mali ang desisyon na ginawa mo...I'll leave you this oath that I will never leave you nor let you leave me. Sabi nga sa 'kin ng isa sa mga Tito ko, si Tito Prince, God is not a foolish God. He will not let bad things happen to those who ask Him to guide them. God knows how many times I prayed for someone to be with. Yung 'di lang pangmatagalan, but 'yung panghabang-buhay. And this...itong pagkikita natin, tama ka, I want to believe that this is part of our written destiny. I will trust the process."

I smiled at her and slightly squeezed her hands.

"If thinking other's welfare will make you more at ease, then all I can say is...my proposal is just there. Very open and willing to wait – infinity ang extension."

"Sus. Pa'no kung after ilang years pa?" pabirong sabi niya.

"Ays lang," I shrugged.

"Thirty years?"