SEVDA MAHKEMESİ

ÜÇÜNCÜ BÖLÜM

Bölüm şarkısı:
Vera- Saklanır Nisan

    Ne demem gerektiğini gram bilmeyerek asansör çocuğunun yüzüne baktım sadece. Sözlerine devam ederek " Kardeşini almak için üniversiteye devam etmelisin asıl. Kardeşini çok para kazanarak alamazsın. Reşit olsan bile bir çocuğun sorumluluğunu alacak yaşta değilsin. Ne sanıyorsun, mahkemeye kadar para kazanıp kardeşini alabileceğini mi? Devlet maddi duruma baktığı gibi , çocuğun yaşayacağı ortamla da ilgilenir. Sence sen devlet olsan, çocuğun teyze ve eniştesiyle bir aile evinde yaşamasına mı izin verirsin yoksa üniversite öğrencisi olan ve hiçbir maddi geliri olmayan ablasıyla mı?" demişti. Söyledikleri zihnimde bir enkaza neden oldu.

    Hiç bu şekilde düşünmemiştim. Kardeşimi alamayacak mıyım yani? Bilinçsizce kafamı sallayarak " Hayır hayır. Sen bilmiyorsun! Ben kardeşimi alacağım!" diyerek oturduğum yerden kalkıp sinirle ve yıkılmışlıkla Kahveci'den dışarı çıkıp koşmaya başladım. Kardeşimi de kaybedemem. Hayır! Hayatın birini daha benden almasına izin veremem. Bir başıma yapayalnız kalamam! Ne kadar koştum bilmiyorum ama sağ tarafımda ki kaldırıma oturup nefesimi düzene koymaya çalıştım ama pek mümkün gibi durmuyordu çünkü aldığım nefesler yetmiyordu. Boğuluyormuş gibi hissediyordum. Çantam Kahveci'de kalmıştı ve ilacım çantamın içindeydi. Sanırım öleceğim.

Sürekli güçlü olduğumu ve pes etmeyeceğimi söylememe rağmen bir aciz gibi, ıssız bir sokağın kaldırımında ölmek üzereydim. Pes ediyorum işte. Olmuyor çünkü hayatım boyunca annem sayesinde hiçbir zorlukla karşılaşmamıştım. Ne yapacağımı nasıl davranmam gerektiğini bilmiyorum. Bir yerlerden başlamaya çalışıyorum ama yine elime yüzüme bulaştırıyorum. Beceriksizin tekiyim!
Usulca gözlerimi kapatıp gözyaşlarımın yanaklarımı ıslatmasına izin verdim. Ben daha kendimle olan savaşımı bile kazanamamışken hayata karşı hiç şansım yokmuş demek ki. Bilincimin yavaş yavaş kapandığının farkındaydım ve bir daha gözlerimi açabileceğimden pek de emin değilim açıkçası.

Birkaç erkek sesiyle gözlerimi aralamaya çalıştım ama bir türlü açılmıyorlardı. Sanki yapıştırıcıyla yapışmışlardı. Daha sonra doktorun sesini işittim. "İki günde ikinci hastahaneye gelişi. Sürekli kendini zorlaması onun açısından çok riskli. Ayrıca astım spreyini hiçbir şekilde yanından ayırmaması gerekiyor. Ve bence psikolojik yardım almalı" demişti doktor. Psikolojik destek mi? Onun sesiyle daha da dikkat kesildim konuşmalara. "Psikolojik destek için önerebileceğiniz biri var mı?" dedi. Haklı olabilirlerdi çünkü bir başıma bununla mücadele edebilecek güçte değildim henüz. Sonunda gözlerimi araladığımda doktorla göz göze geldik. Bana gülümseyerek " Nevra Hanım da uyandı zaten biraz kendine gelsin ben tekrar uğrayacağım daha detaylı konuşuruz" demiş ve odadan çıkmıştı. Doktorun çıkmasına rağmen gözlerimi kapıdan ayırıp ona bakamıyordum çünkü utanıyordum. Tanımadığım bir adamı tam iki defa zor durumda bırakmıştım. Gözlerim tekrar dolunca güçsüzlüğüme lanetler yağdırdım içimden. Daha sonra onun hiçbir his barındırmayan sesini duydum. " Utanmana ya da çekinmene gerek yok. Kim olsa yardım eder ve hastahaneye getirirdim. Bunun için utanıp sıkılmana gerek yok. Doktor psikolojik destek almanı önerdi ve haddimi aşmak istemem ama bencede bir konuşmayı deneyebilirsin" demişti. Ben ise onu gördüğüm ilk andan beri aklımda olan soruyu sormak için gözlerimi gözleriyle buluşturdum. " Adın ne, asansör çocuğu?" Onun yüzünde ilk defa bir ifade gördüm sorumun ardından. Şaşırmıştı çünkü benden böyle bir soru beklemiyordu. Zaten bende beklemiyordum ama adını çok merak ediyordum çünkü öyle bir görünüşü var ki hiçbir isim ona yakışmıyordu. Adını merak etmiştim. Israrla gözlerine bakmaya sürdürdüm. Ya da şey... aslında sadece birkaç saniye bakabilmiştim. Beni daha fazla merakta bırakmayarak " Adım Toprak, Nevra" demişti. Toprak. Evet evet sanırım ona ve gözlerine yakışan tek isim buydu. Toprak bakan gözleri vardı. Ne diyeceğimi bilemeyerek sadece sustum. Daha sonra bana yönelttiği soruyu " Olabilir" diyerek cevapladım. Yüzüme anlamsızca bakınca " psikolojik destek yani"dedim. O ise o zaman kafasını salladı ve odadan çıktı.