Nananariwa na naman sila
Nananariwa na naman sila. Ang mga sugat na dinulot ng pagiwan mo sinta. Aaminin ko, masakit pa rin pala. Akala ko'y unti unting napaghihilom ko na sila ngunit isang salita mo lamang pala ang katapat para tuluyang mapawalang bisa ang pandikit na panandaliang ipinahid ko sa kanila nang sa gayon ay kayanin kong ipagpatuloy ang mabuhay muli nang magisa kasama ang mga piraso ng puso kong matapos magdulot sa'yo ng saya ay iiwan mo na lamang nang basta basta dahil ang sabi mo kahit anong gawin nating pagtatagpi sa mga lamat nito, hindi na maibabalik ang dati nitong ganda noong una. Hindi ko namamalayang lalong lumalala ang sira habang patuloy nating pinipilit na tagpian ang mga ito.
May nakalimutan palang sabihin si lola, bago maging epektibo ang oras bilang gamot sa bawat sugat na kumakatas, pagtanggap ang kinakailangan upang hindi na muling umasa na kaya pa nating isalba ang ating pagsasama kung mas hinigpitan lang natin ang kapit sa kamay ng isa't isa at tinupad ang mga pangakong "sa hirap at ginhawa ay sasamahan ka" ngunit sa iba kana sumama.
Nananariwa na naman sila.
At patuloy paring mananariwa dahil sa bawat pirasong naiwan ay nakatatak parin ang pangalan mo pero pangako, kapag ang oras at pagtanggap ay pinaghalo, unti unti nang maglalaho ang bawat pangako na hindi sana napako kung hindi ka lang sumuko
YOU ARE READING
Pluma
PoetryAkala ko sapat na ang isang pluma upang gumawa ng isang tula- mali. Kailanman ay hindi magiging sapat ang pluma lang dahil parang ikaw at ako. Walang ako kung walang ikaw. Walang ikaw kung walang ako. Walang tayo kung walang ikaw at ako-walang pluma...
