When the sun met the moon

1. Proloog

She was my sun.
Her forever shining light.
She lit up my world.
And i balanced hers.
With my craters and mistakes.
She was my sun.
And i was her moon.
But no one really knew.
Because the sun and the moon only meet each other when no one watches.

-

Hoeveel nachten ik me genageld aan mijn bed voel kan ik niet vertellen. Het is mijn nieuwe routine. Ik staar voor de zoveelste keer naar het plafond in mijn kamer. In gedachten verzink ik weg. In de hoop dat er iemand terug spreekt. In stilte schreeuwend om hulp staar ik met tranende ogen naar de zwarte houtbalk die op mijn plafond als sierstuk bevestigd staat. Maar geen antwoord volgt. Natuurlijk, waarom zou er iemand terug spreken. Het enige wat ik me kan bedenken is dat het universum mij in de steek laat. Een terugkerende gedachte die ik vrijwel elke avond heb na elke inzinking die ik in bed krijg. Het is altijd dezelfde liedje. Ik staar naar het plafond en begin in stilte hysterisch te huilen. Ik zorg dat ik muisstil ben zodat niemand me kan horen. Het gevoel dat mijn hart uit mijn lichaam gerukt wordt is gewoon niet te verwoorden. De pijn die ik dag in- en dag uit voel wordt stilaan slechts een verdovende eigenschap, onderdeel van mij. Maar voor hoelang nog? Hoelang ga ik dit nog volhouden? Ik leef niet naar waarheid en wandel doorheen mijn web vol leugens. Het is alsof ik mijn adem inhoud en niet vrij kan ademen. Alsof er elk moment iets in me kan knappen. De pijn voelt onnatuurlijk aan. Maar tegelijkertijd als geen keus. Dagen gaan voorbij maar dat gevoel diep in mij blijft volhouden. Volhouden om me te kunnen blijven kwetsen. Wat mensen vaak niet begrijpen is dat je soms niet naar waarheid kunt leven omdat je geforceerd wordt een karakter te zijn.

-

Ik wordt wakker na een nachtmerrie. Niets nieuws. Ik heb vrijwel ieder nacht een nachtmerrie. Het zijn de vreemdste dromen. Een droom met verschillende verhaallijnen die zelf door elkaar heenlopen. Een akelig gevoel en nachtmerries die op eenzelfde ding uitlopen.. vluchten. Ik droom altijd dat ik op de vlucht ben voor iets of iemand of dat ik degene ben dat mensen red of mezelf moet redden. De dromen mogen dan wel heel vreemd van verhaallijn zijn. Ik droom altijd rond eenzelfde onderwerp. Als ik wakker wordt na een nachtmerrie moet ik terug op adem komen. Ook gaat dit gepaard met een vreselijke hoofdpijn en soms zelf spierpijn. Een nachtmerrie is een akelig iets maar bewijst iedere morgen weer dat ik leef. Wanneer je ogen opengaan en je hart tekeer slaat als een bezetene besef je zeker dat je leeft en alweer een nachtmerrie hebt overleeft.
Ik kijk op mijn iPhone die naast me op mijn nachtkastje staat en het is 05:30 u in de morgen. Ik reken uit hoelang ik nog kan slapen voor ik op moet staan om naar de les te gaan. Over een uur gaat mijn wekker. Denk ik in stilte. Dus ik kan nog even rusten en bekomen van de zoveelste nachtmerrie. In slaap val ik vrij snel. In de ochtend veel makkelijker dan in de avond. Ineens hoor ik 'Everybody's Fool' van Evanescence afgaan. Één van mijn lievelingsliedjes die ik als wekker heb opgezet om een beetje verlichting in mijn ochtend te brengen. Snoozen doe ik niet. Dat heb ik nooit gedaan. Ik zet gewoon gelijk mijn wekker uit en vertrouw erop dat ik op eigen beentje opsta. Soms blijf ik nog 10 minuten extra liggen om me mentaal op de dag voor te bereiden. Maar ik ben niet alleen. Sinds kort na het afronden van de hogeschool ben ik aan een opleiding grafische vormgeving begonnen met niemand minder dan mijn vriendin. Ja, je hoort het goed. Mijn vriendin. Mijn geliefde. Mijn meisje. Ik ben lesbisch en we zijn een koppel sinds eenendertig oktober tweeduizendachttien... alleen, niemand van mijn familie, kennissen of vrienden weten dit. Alleen mijn allerbeste vriendin en sinds kort nog wat enkele mensen. Haar familie weet het wel. Je zal nu wel denken hoe kan ik dit voor zo lang wegstoppen? Als je mijn verhaal volgt zal je het wel begrijpen... dit is mijn verhaal.

Disclaimer: namen in dit verhaal worden veranderd naar stage namen wegens privacyredenen. Alsook mijn eigen naam. Verhaal is volledig naar waarheid en wordt als dagboek uitgegeven niet als een typische boek. Ik hoop hiermee meer mensen te bereiken en je vooral te laten weten dat je niet alleen bent.