Miss Matchmaker

Prologue

"Sabi nila, kung mahal mo raw ang isang tao, ipaglaban mo. Sabi naman nang iba, kung mahal mo raw ang isang tao, dapat hayaan mo siyang maging masaya. Parehas madaling sabihin. Parehas din mahirap gawin."

---

Nakakabingi ang music sa loob ng hall. Nakakasilaw rin and technicolored party lights. Bakit parang naiinitan ako? Air-conditioned naman ang room. I need a breath of fresh air. I need to go out.

After all, wala namang makapapansin nang pagkawala ko.

Hitching my long gown to ease my escape, I wade my way through tables and chairs. I try my best to avoid looking at anyone's eyes. Hindi ko sure kung ano ang nararamdaman ko ngayon, or kung ano ang dapat kong maramdaman.

Nasasaktan akong nakikita ang taong mahal ko na masayang nakikipagkwentuhan kay Ali. My ever perfect twin sister. At dahil 'don, nagagalit rin ako sa sarili ko dahil nasasaktan ako, gayong wala naman akong karapatang masaktan.

What claim do I have over him?

I also hate myself for hating my sister, gayong wala naman siyang ginagawang masama. Wala naman siyang kasalanan, eh.

Hindi kasalanan ni Ali, ng perfect twin sister ko, na maging maganda, mabait, matalino, masayahin, mahal ng lahat....

Mahal niya.

What right do I have to get angry?

I'm just the Matchmaker.

Parang masyadong saturated ang mixture ng emotions ko ngayon. I don't know what to feel, let alone what emotion to prioritize.

Gulung-gulo ako.

Sa wakas narating ko rin ang end ng corridor. And I see it. The gazebo. Ang ganda ng landscape. May garden lights embedded sa gilid nang garden path. Buti na lang illuminated ang daan. Nabawasan ang chance kong matapilok. Di pa naman ako sanay magsuot nang may heels.

Starry ang sky ngayon. Blurred lang ng konti dahil sa Christmas lights na nakadecorate sa garden path. Ang ganda ng pagkakaset-up ng garden. Very ideal for a romantic stroll. Parang 'yong nasa "A Cinderella Story."

Pero may kulang.

Wala 'yong prince charming ko sa tabi ko ngayon.

When I reach the gazebo, umupo ako sa isa sa mga benches. Circular ang gazebo and covered ng colorful vines and dim, twinkling lights, reflected by the tiny beads in my gown.

It's so peaceful here; I can't believe anyone would prefer to stay inside the hall and endure the loud music when this place is just a few walks away.

Bakit ba ayaw kumalma nang puso ko? Kanina pa parang may gustong sabihin. Calm down! Bakit ba restless ka masyado? Hindi ka pa ba sanay sa ganito?

"Alex," I hear a deep voice call my name.

It's the voice I've been dreaming of all these years. Kahit ilang beses ko pa marinig ang pangalan ko galing sa kanya, my ears will never tire of it. It's my heart I'm worried about.

What does he want this time?

"Hi best," I say, trying my best to keep my voice from shaking.

Best.

Hanggang do'n na lang kami. Best friends. No more but could be less than that. "Ano'ng ginagawa mo rito?"

"Sinundan kita," he says it like it's the most obvious thing in the world.

"Bakit?" I ask. And before I can stop myself, "Chance mo na 'to para ma-solo si Ali." Masyado bang halata ang pagiging high-pitched ng boses ko?