Δίδυμοι μπελάδες

Όλα έτσι ξεκίνησαν...

"Έλα Μάχη! Σήκωσε επιτέλους τον υπέροχο πισινό σου από το κρεβάτι και ετοιμάσου να φύγουμε!'' Μου λέει η κολλητή μου η Ειρήνη μόλις τελειώνει η ταινία που βλέπαμε και εγώ ενώ είμαι ξαπλωμένη και αγκαλιά με τον αρκουδο μου τον Μπάμπη την κοιτάζω.

"Να φύγουμε... Να πάμε στον κόσμο των ονείρων..." Λέω έτοιμη να κοιμηθώ και με πετάει από το κρεβάτι μου στο πάτωμα.

Λάθος.

Πάνω στην γάτα μου την Μπάνι.

"Άουτσ! Ακαρδη! Δεν λυπασαι το καημένο το γατάκι μου?'' Της φωνάζω καθώς αγκαλιάζω το γατάκι μου.

"Παράτα την άχρηστη σαν εσένα γάτα σου και πάρε τον κώλο σου! Άντε πάει 11 η ώρα!'' Μου λέει αρπάζοντας την Μπάνι και την πετάει στο υπερπέραν.

"Εεε! Τέτοιες ώρες κοιμάται ο κόσμος! Δεν πάει να χορέψει σε κλάμπ και να πιει!" Της λέω ότι μου λένε τα τελευταία 10 χρόνια οι γονείς μου.

"Ωχου μωρέ Μάχη... Άντε σήκω! Μου το υποσχέθηκες! Έλα! Έλα! Έλα!" Μου γκρινιάζει ενώ πηδάει πάνω κάτω και με σκουνταει.

"Πο... Καλά καλά εντάξει. Σηκώθηκα και όλας. Άντε." Λέω τέλικα καθώς σηκώνομαι και γελάει.

"Τέλεια!" Τσιριζει και με αγκαλιάζει σφιχτά.

"Το μεγαλύτερο μου λάθος ήταν που σου είπα για τότε στο νηπιαγωγείο." Της λέω και γελάει.

"Δεν είπες γεια απλά. Με έσωσες από τον κακό Δημητράκη που ήθελε να μου πάρει την σοκολάτα." Λέει και γελάω στην ανάμνηση αυτή.

"Έχε χάρη που ήσασταν στην γωνία που κοιμομουν κρυφά από την δασκάλα αλλιώς δεν θα είχες σοκολάτα ούτε εμένα να με βασάνιζεις." Της λέω και γελάει.

"Άντε Χουζούρι να ετοιμαστείς." Μου λέει και πάμε προς την ντουλάπα μου. Την ανοίγω και αρχίζουμε να ψάχνουμε τι να βάλω.

"Λοιπόν θες φόρεμα η παντελόνι?'' Με ρωτάει.

"Πιτζάμες." Απαντάω και με κοιτάζει δολοφονικά.

"Παντελόνι." Λέω και τελικά μου δίνει ένα ψιλομεσο μαύρο τζιν και ένα κόκκινο κροπ τοπ που με κάνει να νιώθω κάπως αμήχανα.

Γενικά έχω πολύ ωραίο για τα κοινωνικά στερεότυπα σώμα δεν μου αρέσει να το δείχνω.

Ή γενικά να πηγαίνω σε τέτοια μέρη.

Προτιμάω να κάθομαι σπίτι αγκαλιά με το αρκουδάκι μου τον Μπάμπι φορώντας τις πιτζαμες μου και να χουχουλιαζω.