Δίδυμοι μπελάδες

Ο γλύκας

"Πο πο Άννα η κορούλα σου είναι υπέροχη." Λέω στην Άννα έχοντας την μικρή Λυδία στην αγκαλιά μου και την ταΐζω το γαλατάκι της.

"Είναι... Αλλά είναι και κάπως κουραστική. Όπως όλα τα παιδάκια." Μου λέει εκείνη καθώς φτιάχνει την κούνια της μικρής Λυδίας.

Μόνη της.

Και εγώ με το ζόρι μπορουσα να δεσω τα κορδόνια μου μέχρι τα 13 μου.

"Είναι κουραστική επειδή τα κάνεις όλα μόνη σου. Τώρα αυτές τις μέρες που θα είμαι εγώ εδώ θα σε βοηθάω με την μικρουλα." Της λέω και γυρνάει και με κοιτάζει χαμογελαστη.

"Ξερεις τι? Μπορεί να φαίνεται κάπως περίεργο... Αλλά... Χαίρομαι πολύ που ήρθες. Οχι μονο επειδή με βοηθάς με την μικρουλα... Αλλά και να... Εμ... Περνάω καλά μαζί σου. Η μάλλον ήρεμα. Και αυτό το χρειαζόμουν." Μου λέει και της χαμογελάω.

"Και εγώ περνάω όμορφα. Επειδή είσαι καλή κοπέλα και να... Εμ... Είναι οι πρώτες μέρες στην ζωή μου που... Που να εμ... Δεν έχω πάρει κάποιο υπνωτικο χάπι." Της λέω και στο τέλος νιώθω λίγο αμήχανα.

"Και? Πως νιώθεις που... Είναι νηφάλια?" Με ρωτάει και τότε παρατηρώ ότι η μικρή μπουμπού από εδώ τελείωσε το γάλα της οπότε απομακρύνω το μπιμπερό από το στόμα της την ακουμπάω χαλαρά πάνω στον ώμο μου και την χτυπάω ήρεμα στην πλατούλα προκειμένου να ρευτει και να μην πάθει καμια αναρρόφηση.

"Δεν ξέρω. Βασικά... Νιώθω ότι έχω περισσότερη ενέργεια. Πριν... Ένιωθα σαν... Ζόμπι. Δεν ήθελα να κάνω τίποτα. Ήμουν απλά κουρασμένη. Και αν έκανα κάτι πιο... Έντονο... Μετά ένιωθα λες και είχα πυρετό." Της εξηγώ και φαίνεται να με λυπάται λιγάκι.

"Λυπάμαι πολύ που ένιωθες έτσι." Μου λέει και αφήνω μια ανάσα.

"Δεν ξέρω γιατί μου το έκανε αυτό η οικογένεια μου. Δεν μπορώ να σκεφτω έναν καλό λόγο να μου το έκαναν αυτό. Όμως... Δεν μπορώ να τους κρατήσω κακία. Ουτε να τους θυμώσω. Σαν να μην έχω αυτό το συναίσθημα... Δεν ξέρω... Απλά... Έχω πληγωθεί παρα πολυ... Και έχω απογοητευτεί." Της λέω και τότε εκείνη τελειώνει με το κρεβατάκι της μικρή και με πλησιάζει.

"Όταν αγαπάς κάποιον... Ότι και να κάνει... Όσο και να σε πληγώσει... Δεν μπορείς να του θυμώσεις για πολύ καιρό ή να τους κρατήσεις κακία. Απλά απογοητευεσαι και στεναχωριέσαι. Και όταν είσαι δυνατός το αναγνωρίζεις. Αλλά αν δεν είσαι το μεταφράζεις σε θυμό και δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Εσυ όμως από ότι φαίνεται είσαι υπερβολικά πολύ δυνατή." Μου λέει και τότε χαμογελάω λιγάκι.