Bir Tek Sen|Düzenleniyor

Final-Bir Tek Sen-

Düzeltilmiş final bölümü.
Evren'in gelinliği
Keyifli okumalar ^_^

İnanmak veya inanamamak. Ne yapacağını bilememek. Gözlerinde yaşlar birikir. Hem gülmek istersin hem ağlamak. İki arada kalırsın. Kalbinin ağrısı çözümü bulamayınca artar ihanete uğrarsın... Ne hissetiğimi ben bile bilemezken buna birterim bir terim bulmaya çalıştım. Her duygu dedim kendi kendime her duyguyu aynı anda yaşamak olsa gerekti. Benim öldüğümü sanan babam karşımdaydı. Ve onun artık Almayada yaşayacağını sana kızı karşısındaydı. Heleki ölen kızı buradaydı.

"Evren sensin!" Dedi babam ellerini bana doğru uzattı " Sensin değil mi?"kollarını boynuma sardı. Alaz'a baktığımda yüzünden bir ifae dahi okunmuyordu. Sadce izliyordu.

Babam derin bir nefes aldı. "Yaşıyorsun"diye fısıldıyarak geri çekildi bir süre beni inceledi. Onu özlemiştim delicesine. Babamdı o. Kim özlemezdi ki! Heleki onu birdaha hiç göremiyeceğini bildiğin zaman. O bir yerde ama sen onu göremiyeceksin. Bu şekilde daha fazla özluyordu insan. Ama olayın bilmediğim yanları vardı.

"Nasıl olur bu?" Dedi Seren düsüncelerimi bölerek. "Sen.." Dedi ama devamını getirmedi. Ne diye bilirdi ki.

"Evren" dedi Alaz ona döndum yüzünde alaylı bir ifade vardı. "Gitsek mi?" dedi yanıma yaklaşırken. Soru oarak sorması içinde sanki tonlarca ima tasıyordu. Babama baktım. Alazı inceliyordu.

"Siz" dedi "siz" diye tekrarladı. Şok geçiriyor gibiydi. "Sen" dedi bu sefer " Cansoy'sun"dedi beni korumak ister gibi bileklerimi sıktı. Gözlerin şaşkınlıkla bana döndü. "Ne oluyor burada Evren" derin derin nefesler alarak şaşırdığını açıkça belli ederek soluyordu.

"Asıl acı olan şimdi bay Ulutaş. Sen kızını terk ettin ve oda senin ölümüyle ödüllendirdi. O senin kızım " dedi Alaz alayla gülerken. Dalga geçiyordu resmen. "Ve o artık Cansoy" dediğini duydum ama asıl espiri babamın beni terk etmesiydi. Yok hayır babam beni terk etmemişti.

"Beni terk etmedi" dedim Alaz'a cevap verir gibi. Babama döndüm. Bana değil Alaz'a bakıyordu. "Değil mi?"dedim babam bu sorum üzerine bana döndü.

"O" dedi beni kast ederek "Evren terk edilmicek kadar büyük" ağzından dökülen her kelime tekrardan kalbime saplanırken kollarımı onun ellerinden çektim. Olanlar zihnimde aktı. Babam aslından yüzümün yandığı gece buraya iş seati için gelmemişti, cenaze olayında Almanya'dan gelmemişti. Aslında o hiç bir yere gitmemişti. Gerçekler beynimi yorarken kendimi Alaz'ın yanınında buldum.

"Neden yaptın?" dedim ayakta zor dururken. Elile Alaz'dan destek aldım. Seren'e döndüm. "Senin yüzünden mi? Ayda 1 kere görüşmeyi fazla mı gördün bana?"artık sesim olduğundan fazla çıkıyordu. Yukarı katta kimsenin olmaması iyi birseydi belkide.

"Seni korumk için"dedi babam en az benim kadar yüksek bir sesle "Seni bunlardan korumak icin"Alaz'dan bahsediyordu. Alaz sesli şekilde güldü.

"Koruya bildin mi bari?" dedi sesi sinirli cıkıyordu. "Senin kızın değil artık o. Evren Cansoy" dedi beni kendine çekip bastırdı. Kfamı onun vucuduna gömüp sesizce olanları bekledim. Ne ses çıkardım. Ne de yüzlerine baktım.

"Cansoy" diye fısıldamsı geldi kulağıma. "Kızım artık öldürüğüm piçin oğlunun mu? Hiç sanmıyorum" Alaz beni bir anda itti babama doğru ilerdi. İtemsi ile öndeki masaya çarpıp yere düştüm kalçamın üzerine. Biranda nefesim kesildi. Gözlerim karardı. Altımda ıslaklık hissettim. Elim karnıma gitti. Biranda önüme beliren kana baktım hızla akıyordu. Bebeğim gidiyor muydu? Cığlık atmak için ağzımı açtım. Acıdan uyuşan bedenim izin vermedi sesimin çıkmasına. Korkuyla yan tarafa baktım. Alaz ve babamı iki garson tutuyor Seren ise babamı çekiştiriyodu.