"ဦး ! ကေလးရွဴးအရမ္းေပါက္ခ်င္ေနၿပီ"

သူ႔အလွည့္ေရာက္ေတာ့ကုတင္ေပၚမွာထိုင္ေနရင္းေစလိုရာ့အနား
ကိုတိုးတုိးေလးကပ္ေျပာသည္  ။

"ခဏေလးပါပူတူးရယ္ ၊ ခဏပဲ ၊ ဂ်ဴနီယာေလးရဲ႕အသံကိုနား
ေထာင္ၿပီးရင္ရၿပီေလ ေနာ္"

ဂ်ဴနီယာေလးဆိုတာနဲ႔မ်က္လံုးေလးေတြကအေရာင္ေျပာင္းသြား
ၿပီးမ်က္ႏွာေလးကျပံဳးသြားသည္  ။  ေစလိုရာကအေမာင္ဗိုက္ရဲ႕
ေခါင္းလံုးလံုးေလးကုိနမ္းရႈံ႕လိုက္သည္  ။  ဆရာဝန္ႀကီးကေမဆူး
ခက္ရဲ႕ငယ္သူငယ္ခ်င္းဆိုေတာ့အရာအားလံုးစိတ္ခ်ရသည္  ။
လူႀကီးလူေကာင္းပီပီအထင္ေသးသည့္အၾကည့္မ်ဳိး ၊ စကားမ်ိဳး
မည္သည့္အရာႏွင့္မၽွမေျပာဆို  ။  အေမာင္ဗိုက္ကိုဂရုစိုက္ဖို႔သာ
အထပ္ထပ္မွာၾကားသည္  ။  ဂ်ဴနီယာေလးရဲ႕ႏွလံုးခုန္သံကိုၾကား
ရေတာ့ဘာနဲ႔မွမလဲႏိုင္ေအာင္ပင္ဝမ္းသာပီတိျဖစ္ၾကရသည္  ။

"သားတို႔ႏွစ္ေယာက္ကပါးစပ္ကုိမစိၾကေတာ့ပါလား ၊ ေမြးလာရင္
ဘယ္လိုလုပ္မလဲ ၊ သြားေတြလည္းေလျဖတ္ကုန္ပါဦးမယ္ ဟားဟား"

ဆရာဝန္ႀကီးေျပာေတာ့မွပါးစပ္ပင္မပိတ္မိမွန္းသတိထားမိၾက
ေတာ့သည္  ။  ဆရာဝန္ႀကီးရဲ႕စကားေၾကာင့္တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ
တစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီးရယ္မိၾကသည္  ။  Ultrasoundပံုေလးကို
မ်က္ေတာင္မခတ္ေသခ်ာစိုက္ၾကည့္ရင္းလမ္းေလၽွာက္လာၾက
သည္  ။

"ဂ်ဴနီယာေလးကထြားလာတယ္ေနာ္"

"ထြားတာေပါ့ ၊ ပူတူးကအရမ္းစားတာကို"

"အဲ့တာဂ်ဴနီယာစားတာ ကေလးစားတာမဟုတ္ဘူး"

"ဟုတ္ပါၿပီ ထားပါေတာ့ ၊ အခုေရာဘာစားခ်င္ေသးလဲ"

"အခုက အခုက စဥ္းစားရင္းအေျဖေပၚလာတာက မုန္႔လိပ္ျပာစား
ခ်င္လာတယ္ ၊ ကေလးစားလို႔ရလားဟင္"

"ရတာေပါ့ ၊ ပူတူးစားခ်င္ရင္ကုိယ္ကဂရက္ဗက္တီအျပင္ဘက္
သြားဝယ္ရရင္ေတာင္ဝယ္ေပးဦးမွာ"(A/N ေရးရင္းနဲ႔မ်က္ရည္
ႏွစ္စက္က် T_T)

"အိမ္းးး ယံုလိုက္ပါမယ္ေလ"

"အဲ့ပံုေလးကိုကုိယ္ယူထားမယ္ ၊ ကုိယ့္ပိုက္ဆံအိတ္ထဲထည့္ထား
ရမယ္"

သခင့်​စေလိုရာWhere stories live. Discover now