Πριν 3 χρόνια φοβήθηκα … φοβήθηκα να την χάσω. Δεν ξέρω πως θα ήμουν, τι θα έκανα. Μόνο οι γονείς μου ξέρουν τα συναισθήματά μου για εκείνη κι μάλλον κι οι γονείς της θα έχουν καταλάβει κάτι… Κάθε φορά που την κοιτάζω στα μάτια, βλέπω το κάτι ξεχωριστό, κάτι που με κάνει να είμαι πολύ καλύτερος χάρη σε εκείνην, για εκείνη. Με εκείνη είμαι ο εαυτός μου κι δεν φοβάμαι. Νιώθω ελεύθερος όταν είμαστε μαζί. Πάντα μου άρεσε αλλά ποτέ δεν το έλεγα. Είχαμε ο καθένας τις σχέσεις μας κατά διαστήματα. Αλλά εκείνη την νύχτα… δεν θα την ξεχάσω ποτέ μου... Ήταν Σάββατο μεσάνυχτα του 2016 όταν μας ξύπνησαν οι γονείς μας για να μας ενημερώσουν για το ατύχημα. Εγώ είχα γυρίσει από live σε ένα κλάμπ που παίζαμε μουσική. Κι με είχε πάρει ο ύπνος… το παράξενο εκείνη την νύχτα ήταν ότι είχα ονειρευτεί την Νεφέλη να με αποχαιρετάει … τότε ήταν η στιγμή που με ξύπνησαν οι γονείς μου κι με ενημέρωσαν για το ατύχημα… Ντύθηκα κι έφυγα απευθείας με το δικό μου αυτοκίνητο για το νοσοκομείο.
Δεν ξέρω το πως έφτασα. Έκλαιγα. Δεν μπορούσα να ηρεμήσω. Οι ώρες της αναμονής ήταν σαν αιωνιότητα. Φοβόμουν τόσο πολύ. Τώρα όμως αυτό είναι παρελθόν. Σημασία έχει το τώρα κι το τώρα είναι εκείνη … εδώ. Σκέφτομαι εδώ κι πάρα πολύ να της ζητήσω να βγούμε αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Το γεγονός ότι δεν ξέρω το πως με βλέπει. Το τι συναισθήματα έχει. Κάποτε έλεγε ότι με βλέπει σαν τον μεγάλο της αδελφό. Άραγε ισχύει ακόμα ή έχει αλλάξει; Δεν θα το μάθω αν δεν τολμήσω.
DU LÄSER
Βροχερό Λονδίνο
TonårsromanerΆραγε δύο κόσμοι διαφορετικοί θα μπορέσουν να γίνουν ένα? Η Νεφέλη κι ο Robert... Δύο νέοι που γνωρίζονται όλη τους την ζωή. Δύο νέοι ερωτευμένοι! Θα μάθουν τον έρωτα που τρέφει ο ενας για τον άλλον? Η βροχή θα τους ενώσει τελικά ή οχι ?
