GİZLİ UYUM -TOM RIDDLE FIC-

BÜYÜ VE GÜÇ

 

Medya: BRN (Aviva)

Sabah olmuş, Güneş ışıkları çocukların yüzüne vurmaya başlamıştı. Tom uyku mahmuru bir şekilde gözlerini aralayıp sinirle açık olan perdeye doğru baktı ve elini savurup kapanmasını sağladı.

  "Günaydın!" Dedi yanı başından heyecanlı bir kız sesi.

  Tom kafasını yana çevirip yattığı yerden başında dikilen Elena'ya ters bir bakış attı. Aslında onun varlığına alışmaya başlamıştı. Bir süredir kendisini bu şekilde uyandırıyordu kız. Ama nedense bugün agresifliği üstündeydi.

  "Uyuyacağım." Çocuk arkasını döndü.

  Elena yaramaz bir ifadeyle yavaş yavaş perdenin yanına gitti ve onu tek hamlede açtı. Riddle öfkeyle Elena'ya bağırırken gücüyle perdeleri tekrar kapadı.

  Kız kollarını birleştirerek Tom'a baktı. "Hemen kızma." Dedi üzgünce. Çocuk bunun üzerine derin bir nefes alıp uykulu hâlinden sıyrılarak yatakta oturur pozisyona geldi ve sorgular bir tavırla Elena'ya baktı. "Biliyor musun, aklıma bir şey geldi."

  Kız, "Ne?" Dedi. Tom'un aniden değişen bu tavrı onu endişelendirmişti.

  "Seni elimin tek hamlesiyle duvara fırlatmıştım ve sen sadece bacağının kırılmasından sızlanmıştın." Dedi. Yeşil gözleri kısılmıştı.

  Elena bunun üzerine gözlerini karşısındaki çocuktan çekerken, "Başka ne yapmalıydım?" Dedi masum bir şekilde.

  "Bunu nasıl yaptığımı sormalıydın." Tom gözlerini kısmaya devam ederek ayağa kalktı. "Buradaki herkes benim tuhaf olduğumu düşünüyor." Diyerek yumruğunu hafifçe sıktı. "Ama sen perdeyi ellemeden kapatmama bile şaşırmıyorsun."

  "Ama..." dedi bir an duraksayarak Elena. "Bunları herkes yapamıyor mu?"

  Riddle kaşlarını çattı. "Tabii ki de yapamıyorlar. Ben farklıyım."

  "Öyle mi?" Dedi küçük kız meydan okuyan bir ifadeyle Tom'a bakarak. "Yanılıyorsun. Ben de yapabiliyorum."

  "Ne!?" Diyerek Elena'ya yaklaştı Tom. "Yalan söylüyorsun. Kanıtla!" Sesi emreder bir tondaydı.

  "Nasıl?" Diye sordu Elena.

  "Benim gibi perdeyi kapat ve aç." Tom sinsi sinsi gulümsüyordu. Elena'nın bunu beceremeyeceğinden emin gibiydi.

  "Perdeyle yapamam." Kız bunu sıkıntıyla söylemişti. "Daha küçük bir şeyi havaya kaldırsam olur mu?"

  "Olur." Diye cevap verdi çocuk. Zaten şu an önemli olan Elena'nın kendisi gibi olup olmadığını görmekti.

  Elena, "Bir taş kullanacağım." Dedi. "Hadi bahçeye çıkalım."

  Riddle kızı ikiletmeyecek kadar meraklıydı, birlikte neredeyse koşar adım yetimhanenin merdivenlerinden indiler. Bahçeye gekdiklerinde Elena "Aslında çok acıktım..." demeye yeltendi ama Tom'un attığı bakışı görünce hızla toparlamaya çalıştı, çocuk onun bu işten kaçmaya çalıştığını zannedebilirdi. "Ama... Kahvaltı biraz bekleyebilir."

  Tom bir anda kızı kolundan çekip kibar olmayan bir şekilde durdurdu. "Bu olur." Dedi yeri göstererek. Çimenlerin üstünde küçük bir taş duruyordu.

  Elena yavaşça yere çömeldi. Tom da onun karşısında oturdu ve süpheyle kıza baktı. "Yapsana."

  Bunun üzerine Elena kendinden emin olamayarak elini ileri doğru uzattı ve taştan dört-beş santim yukarıda tuttu. Konsantre olmaya çalışıyor gibi görünüyordu. Tom nefesini tuttuğunu hissetti. Heyecanlıydı, ama bu heyecanı boşa çıkarsa Elena'ya çok fena şeyler yapardı.