If Something Could Change

chapter 4

*τοκ τοκ τοκ*

"Αναστασία είσαι μέσα; Αναστασία!" φώναξε ο Πάνος.

"Ποιος σκατα είναι πάλι...*gasp*!!!"

Είμαι ξαπλωμένη πάνω στον Αλέξη;;;

Wow, εμμμ... Οκ

Είναι αρκετά γυμνασμενος να πω τη αληθ- θεέ μου δεν φοράει μπλούζα!

Τι κοιλιακοί είναι αυτοί Χριστέ μ-

"Αναστασία απαντά μου σε παρακαλώ! Είσαι εντάξει;" Συνέχισε να φωνάζει ο Πάνος.

Τα παιδιά άρχιζαν να ξυπνάνε και να κάνουνε μουγκρητά.

"Πανό; Καλά είμαι, γιατί δεν είσαι με τους γονείς μου;" Τον ρώτησα ενώ ήξερα ήδη την απάντηση.

"Το σπίτι είναι άνω κάνω τι έγινε;" Απέρριψε την ερώτηση μου.

Εγώ είχα σηκωθεί πάνω και προσπαθούσα να φτιάξω τα ρούχα μου και το μαλλί μου, κλωτσισα τον Γιώργο και τον Χρήστο και τους έκανα νόημα να σηκωθουν.

Το κεφάλι μου πονούσε υπερβολικά, τι σκατα κάναμε χτες βράδυ; Και γιατί ήμουν πάνω στον Αλέξη;

"Εεεε....χόρευα μόνη μου...δηλαδή..." Έχασα το μυαλό μου και δεν ήξερα τι να του πω.

"Ουυυυ ναι σίγουρα, πες μου τουλάχιστον ότι έφερες μόνο τους φίλους σου και όχι ολόκληρο τσούρμο παιδιών." Μου είπε.

Αν δεν με σκοτώσει για αυτό που κάναμε στο σπίτι θα είμαι ευλογημένη.

"Ναι αλλά εε... Θα τα καθαρίσω!" Προσπαθούσα να βάλω σε μια τάξη το δωμάτιο μου, αλλά μάλλον δεν μπορούσα.

Ξύπνησαν όλα τα παιδιά, έψαχναν τα ρούχα τους, έπιαναν το κεφάλι τους από τον πόνο και προσπαθούσαν να κάνουν όσο περισσότερο ησυχία μπορουσαν.

Αλλά ήξερα ότι από στιγμή σε στιγμή θα ανοίξει η πορτα.

Πέταξα τα ρούχα του Μάρκου στην μούρη του και καθώς πήγα να ανοίξω το παράθυρο για να πετάξω τα μπουκάλια της Βότκας, μπερδεύτηκα στα πόδια της Ποθητης και έπεσα πάνω στον Αλέξη.

Σε συγκεκριμένο σημείο.

Άκουσα να κάνει ένα μουγκρητό και σηκώθηκα αμέσως ζητώντας του συγνώμη.

"Παιδιά ηρεμιστε δεν θα σας φάει κανείς! Ετοιμαστείτε με ησυχία και πάρτε τους γονείς σας τηλέφωνο, σας περιμένω κάτω!" Φώναξε ο Πάνος.