If Something Could Change

chapter 1

"Αναστασία! Αναστασία κορίτσι μου έχεις ξυπνήσει? Ετοιμάσου θα αργήσουμε για την συνέντευξη!" μου φώναξε η δήθεν μάνα μου.

"Έρχομαι ντε!"

Παλυ αυτοί οι καταραμένοι δημοσιογράφοι; Δεν μπορούν έστω για μια φορά να μας αφήσουν στην ησυχία μας;
Τους έχω βαρεθεί κυριολεκτικά! Μακάρι να ήμουν σαν τα άλλα παιδιά. Δεν με ενδιαφέρει αν δεν είχα πολλούς φίλους, δεν με ενδιαφέρει αν δεν είχα πολλά λεφτά, αυτό που με νοιάζει είναι να έχω μια κανονική ζωή.

Κοιτάχτηκα μία τελευταία στιγμή στον καθρέφτη. Είμαι σκατα, γιατί έχω βάλει τόσο πολύ makeup; Α ναι σωστά, για να αρέσω στο κοινό.

Βρε δεν πα να...

Κατέβηκα τις σκάλες αφού πάρω το κινητό και την τσάντα μου.
Πηγα στο σαλόνι που με περίμενε η οικογένεια μου.

"Αντε βρε Αναστασία πέρασε η ώρα τι έκανες πάνω;" με ρώτησε εκείνη.

"Εφτιαχνα την τσάντα μου.." της ειπα

"Αυτή που έχεις στον ομώ σου;" με ρώτησε ο μικρός μου αδελφός.

"Mike ποιος σου είπε να μιλήσεις;" του είπα θυμωμένα

"Καλά ντε sorry!" μου είπε κοιτάζοντας το κινητό του έντονα.

"Παιδιά σταματήστε να τσακώνεστε! Αντε πάμε τώρα γιατί θα αργήσουμε!" μας φώναξε ο πατέρας μου.

Χωρίς καμία σκεψη βγήκα πρώτη-πρωτη από το σπίτι από τη βιασύνη μου.

Όταν ξεκλείδωσε ο πατέρας μου το αμαξι άρπαξα το χερούλι του αμαξιου και το τράβηξα με τόση δύναμη που παραλίγο να χτυπήσω τον Mike πίσω μου.

Μπήκαμε όλοι μέσα και ξεκινήσαμε για την συνέντευξη.
Δεν έδινα σημασία για το τι θα έλεγε το κοινό για εμένα, θα έλεγα την άποψη μου ακόμα και αν ήταν λάθος, έχω βαρεθεί την ζωή μου που όλα πια θέλω να τα κάνω λάθος, να αλλάξω σελίδα και να μην μείνω με το ίδιο πρόγραμμα κάθε φορά!

Προσπαθώ κάθε μέρα να μείνω στο σπίτι, να ασχοληθώ με τα μαθήματα ή με κάτι που μου αρέσει αλλά ποτέ δεν γίνεται!
Θα μου στείλει κάποιος μήνυμα που μπορεί να ενδιαφέρεται η μητέρα μου ή ο πατέρας μου.

Που να ξερέ τι κάνει η παλιοπουτανα όταν δεν είναι αυτός εδώ... Αυτό είναι άλλο θέμα.

Πρέπει πάντα να τους λέω τι γίνεται, ακόμα και στο σχολείο!
Αν μια μέρα πέσω και χτυπήσω, ή να μην μου βάλει έναν καλό βαθμό ο καθηγητής μου, οι γονείς μου πρέπει να τον πάρουν αμέσως τηλέφωνο! Εγω κατά τα άλλα χαίρομαι!

Ήταν πολλές οι φορές που με έκοψαν καθηγητές και έμεινα στην τάξη! Εγω τα έκανα επίτηδες όλα αυτά.
Ήθελα κάτι διαφορετικό στην ζωη μου.
Αλλά οι γονείς μου ήταν πάντα εκεί για να τα αλλάξουν όλα!

Και δυστυχώς τίποτα δεν θα αλλάξει...

Φτάσαμε ακριβώς έξω... Αυτή η γαμημενη πορτα με κοιταγε και περιμενε να την ανοίξω.

Αμα παρω κανα τσεκουρι θα σου πω εγω! Θες και να σε ανοίξω!

Όταν βγήκαμε όλοι από το αμάξι είδα πιο περα ένα γνωστό παρκαρισμενο αμάξι.

Και μπουμ! Χτυπησε το κινητό μου!

"Άκου μωρη μαλακισμενη περιμενω εδώ 15 λεπτά για να έρθεις και να φυγουμε, όποτε βρες τρόπο να μπει η οικογένεια σου μέσα και μπες μέσα στο αμάξι να τελειώνουμε! Αντε! Με τις χαζές ιδέες σου! " Μου είπε εκείνος στο τηλεφωνο.

"Ευχαριστώ ρε απλά περιμενε" Του είπα σιγανά.

Κοίταξα την καριολα και τον μπαμπά μου να προχωρανε προς την πορτα. Εκανα νόημα στον αδελφο μου να μην πει τιποτα.

Όταν μπήκαν όλοι μέσα ετρεξα προς το αμάξι, τράβηξα την πορτα και μπήκα μέσα αγκαλιαζοντας τον Γιώργο.

"Σε ευχαριστώ παρα παρα παρα πολυ Γιωργακο μουυυ!!! Σου υπόσχομαι ότι θα σου παρω 5 κουτιά πιτσας!" του είπα μες την χαρά μου.

"Τι μαλακιες λες πάλι;" με ρώτησε εκείνος ενώ με έβλεπε με ένα ερωτηματικό βλέμμα να έχω πέσει πάνω του.

"Δεν τις θες; Οκ, φαίνεται ότι θα τις δώσω στον Αντώνη και..." του είπα ειρωνικά κοιτάζοντας μπροστά.

Ο Αντώνης είναι ένας μαλάκας που δεν συμπαθεί ο Γιώργος. Πέρσι έπεσε κατά λάθος πάνω του και ο Αντώνης το έκανε τόσο μεγάλο θέμα -και τι δεν θα έκανε, είναι το πλουσιόπαιδο του σχολειου- που τον πήγε στον Λυκειάρχη.

"Οχι καλε τι λες? Σε ποιον Αντώνη και μαλακιες σε εμένα θα τις δωσεις!" μου είπε με ένα χαζό χαμόγελο

"Ετσι μπράβο.. Τι λες.. Πάμε σε κανα καφενείο?" τον ρώτησα τελικά.

"Ναι οκ γιατί όχι.." μου είπε και έβαλε μπρος το αμάξι.

Και έτσι ξεκινήσαμε...

♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡♡

Χει φρενννςςςς!!!

Αυτό είναι το κεφάλαιο 1, ελπίζω να σας άρεσε.. Και άλλα θα έρθουν σύντομα!

Μείνετε συντονισμένοι!!!!

Θα τα πουμεεε!!

Kisses. Tina ♡