πικραμένος από τη δικιά μου περίεργη ζωή
που κρέμεται πια από μια τόση δα κλωστή
κοιτάζω το αδιάφορο ,τυφλό πλήθος
και νιώθω πιο μόνος από ποτέ...
πλησιάζει η πτώση μου...
η λύτρωση , ο απεγκλωβισμός μου
από αυτό που λέτε ζωή.....χα χα ..ζωή
για μένα πια είναι απίστευτα οδυνηρή....
βλέπω τη πτώση μου...
η ελευθερία από τη κόλασή μου...
το πλήθος απλά κοιτά
βουβό και άβουλο ..
όπως πάντα....όπως πάντα..
άρχισε η ελεύθερη πτώση μου.....
και θυμάμαι εκείνα τα όνειρά μου
τι θα μπορούσα άραγε να γίνω....
καλύτερα να ήμουν ένα μαύρο κρίνο.
αλλά πίσω από το κρυμμένο προσωπείο μου....
έχει χαθεί πια ο έλεγχος μέσα στο μυαλό μου...
χάθηκαν όλα και απλά έρχεται το τέλος....
ανάμεσα σε φωτιά και θάλασσα πετάγεται ένα βέλος...
